جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

دموکراسی و مبارزه با فقر و گرسنگی؟ مردمسالاری، مسأله ی مرگ و زندگی است – امیرحسین لادن

دیروز صبح هنگام بررسی خبرگزاری های مختلف، به یک مصاحبه در تارنمای خبرگذاری “دموکراسی ناو” بر خورد کردم که برخی از اطلاعاتش می تواند برای شما نیز جالب و شاید آموزنده باشد، بویژه اینکه دموکراسی (مردمسالاری) را به گرسنگی، ربط داده بود!؟

عنوان خبر: گرسنگی و بد خوراکی، دستاوردی است برنامه ریزی شده!

“برنامه جهانی غذا” متعلق به سازمان ملل، برنده جایزه صلح نوبل امسال شده است. این جایزه به خاطر تلاشِ خستگی ناپذیر در مبارزه با گرسنگی در جهان، به این سازمان تعلق گرفت. “برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد در سال گذشته برای حدود ۱۰۰ میلیون تن در ۸۸ کشور جهان یاری رسانی کرده است. مدیر این سازمان، پس از کسب جایزه گفت، پاندومی ویروس کرونا باعث شده تا میلیون ها تن به جمع افرادی که در جهان با گرسنگی مواجه اند، افزوده شوند. … از دولت ها خواست که در راستای فراهم آوری منابع مالی برنامه جهانی غذا … کمک کنند”. خبرگزاری دویچه وله

مدیر اتحادیه دانشمندان برای تغذیه و محیط زیست، می گوید کره ی زمین یک و نیم برابر نیازش برای سیر کردن تمام مردم جهان، کالری تولید می کند، پس چرا هنوز عده ی کثیری گرسنه هستند؛ و سال گذشته ۳ میلیون کودک در اثر گرسنگی و بدخوراکی، جان سپردند؟! او در پاسخ می گوید، مسأله برعکس تصور اکثرمان ربطی به قحطی و خشکسالی ندارد. اکثر مواقع نتیجه ی اعمال ما و سیاست های عمدی است!

برای نمونه، یکی از مناطقی که گرسنگی و بدخوراکی در آن بیداد می کند، یمن است. کشوری که گرفتار جنگ نیابتی بین عربستان سعودی و ایران می باشد. سیاست عربستان در یمن، شیوع گرسنگی است، تا جنگجویان و معترضان را در آنکشور مجبور به تسلیم نماید. بنابراین گرسنگی در یمن، نتیجه ی یک برنامه ی عمدی است.

نمونه ی بعدی، تولید “فراوردهای فروشی” است، مانند قهوه، کاکائو، چای و جِتروفا (تهیه سوخت) که حکومت ها برای تأمین نیازهای مالی، زمین ها را در اختیار شرکت های بزرگ قرار می دهند. این  تصور که قاره آفریقا، از نظر توسعه ی اقتصادی و تولیدات کشاورزی ناتوان می باشد، نادرست و کلیشه ای است! آفریقا نه تنها قادر است آفریقائی ها را سیر کند، بل که بیشتر از نیاز ساکنانش کالری تولید می کند. کشور حاصلخیز سودان در آفریقا، به تنهائی می تواند نان  مورد نیازِ کلِ قاره را تأمین نماید. پس مشکل کجاست؟  خبرگزاری دموکراسی ناو

خاک کشورشان را به بیگانگان اجاره می دهند!

حکومت های غیر دمکراتیک و خودکامه، زمین ها و بخش هائی از کشورشان را، برای درآمد بیشتر به شرکت های خارجی بویژه چینی ها، اجاره می دهند. چین و کشورهای دیگر که زمین ها را برای تولید مورد نیازشان، اجاره می کنند، بدنبال منافعِ کشورشان می باشند! در این معادله، مسئولین و مجرمین حقیقی، حکومت های غیر مردمی هستند که جان و سلامتِ ملت شان را بمخاطره میاندازند. این سیاست ها، از توفان و تندباد دریائی بسیار خطرناک تر و کشنده تر می باشند، زیرا موقتی و کوتاه مدت نیستند؛ و می توانند نسل هائی را آسیب پذیر و با نابودی روبرو کنند. اینجاست که نیاز به مردمسالاری، ضروری و حیاتی می شود.

مردمسالاری، تنها برای داشتن یک حکومت مردمی نیست.

مردمسالاری، برای برخورداری از حق حیات، و زندگی سالم و انسانی است. سیاستِ حکومت های خودکامه و خداسالار، مانند رژیم فقاهتی در ایران، تنها بر اساس ارجحیت هایِ آخوندها و بقایِ حکومت شان می باشد. مردم، نه تنها کوچکترین نقشی ندارند، بل که بهیچوجه به حساب نمی آیند و از ارزش و حیثیتِ انسانی برخوردار نیستند!؟ آمار فقر در ایران بنا به اظهارات متصدیان وزارت کار و کمیسیون اجتماعی مجلس، ۳۲ در صد جمعیت و تعداد گرسنگان ۵ میلون تن می باشد!

پس از گذشتِ چهار دهه حکومت فقاهتی در میهنمان، آیا شک و تردیدی برایتان وجود دارد که ما مردم نقشی در تعیین سرنوشت خودمان نداریم و به حساب نمی آئیم؟ فلسفه ی ولایت فقیه بر این باور پایه ریزی شده که ما “قادر به تشخیص راه از چاه نیستیم و باید تابع روحانیت باشیم که جانشین خداوند و مبین دین هستند”. خمینی نیز می نویسد: “مردم ناقصند و نیازمند … “. کتاب ولایت فقیه

طی چهار دهه ی گذشته، شاهدِ رفتار خصمانه، خشونت آمیز و یکطرفه ی حکومت با مردم بوده ایم: ضرب و شتم و زندان و شکنجه و تجاوز و اعدام. همانطور که می بینیم، “مردمسالاری تنها در باره ی نوع حکومت نیست، بل که ” مسأله ی مرگ و زندگی است”. زیستنِ نکبت بار و تحت قیمومتِ حکومت خودکامه و خداسالار، مردن تدریجی است!

زندگی کردنِ من مردن تدریجی بود    هر چه جان کند تنم، عمر حسابش کردم فرخی یزدی

مشکل رژیمِ آخوندی، تنها خودکامگی نیست، که به تنهائی برای سرنگونی و جایگزینی اش کافی می باشد، بل که بی کفایتی و بی لیاقتی و کم دانی مزمن دست اندرکاران رژیم؛ فجایع جبران ناپذیری را برای مردم و میهن مان مان رقم زده است. برای به نمایش گذاشتن این مدعا، یک فقره از این “کم دانی” را با هم مرور می کنیم. پس از انقلاب مردمی ۵۷ و به بیراهه کشیده شدنِ جنبش آزادیخواهی، و استقرارِ رژیم آخوندی؛ خمینی گفت ما امروز، ۳۳ میلیون جمعیت داریم؛ در ایران اسلامی ۱۵۰ تا ۲۰۰ میلیون جمعیت می توانند در رفاه زندگی کنند. جمعیت یک و نیم برابر شد. سیاست جاهلانه خمینی، بعداً بوسیله ی خامنه ای نیز تأئید و تأکید شد. خامنه ای گفت، “جمعیت ایران باید افزایش یابد و فرزندآوری باید به فرهنگ تبدیل شود.”

سخنانی فتوا مانند که نه بر اساس توانائی ها و داده های کشور بود، و نه بر پایه ی نیاز های جامعه. سخنانی که سیاست یک کشور و سرنوشت یک ملت را برای نسل ها، تحت شعاع قرار می داد؛ ولی بدون مشورت با کارشناسان و بدون برنامه ریزی هوشمندانه و سرمایه گذاری مورد نیاز بود. تصمیمی که تنها زائیده ی توهمِ رهبرِ “همه چیز دان” است، که صلاح اُمت را بهتر از آنان، می داند!

ازدیاد جمعیت،

– همراه است با نیاز به بهداشت و تغذیه برای نوزاد و مادر؛ – همراه است با نیاز به تعلیم و تربیت در خانواده؛ نیاز به کودکسرا و مهد کودک برای آموزش و پرورش؛ و – نیاز به مراکز آموزشی و آموزکار و بودجه؛ – نیاز به درآمد کافی برای خانواده با فرزندان جدید؛ و – نیاز به شغل و کار پس از فارغ التحصیل شدن آنان؛ و دهها نیاز دیگر. این حرکت فاجعه آور در زمانی است که رژیم فقاهتی، کشور را به جائی رسانده که “قادر به تأمین نیازهایِ ابتدائیِ ساکنانش نیست”! مردممان از حد اقل امکانات زندگی، برخوردار نیستند!

ارجحیت های غیر مردمی،

حکومتی که در پرتوی سیاست فرقه ای و ارجحیت های غیر ایرانیِ اش، سرمایه هایِ ملیِ میهنمان را برای دوباره سازی لبنان و عراق خرج می کند، و صرفِ جنگ در سوریه و یمن می نماید. این ولخرجی ها در صورتی انجام می شود که دست اندرکارانِ حکومت، سطح دستمزدهای کارمندان و کارگران را عمداً، آنقدر پائین نگهمیدارند که “برده مانند” همیشه محتاج و گرسنه و نیمه عریان باشند!؟

رژیم فقاهتی، نه تنها ثروت های ملی و آنچه متعلق به ملت ایران است را می دزد و بذل و بخشش می کند؛ مدتی است که استقلال و تمامیت ارضی کشور را نیز مورد تعرض قرار داده است. چند نمونه:

– معامله کردن و واگذاری بخشی از دریای خزر به ارباب روسی رژیم؛

– قرارداد صید ماهی در سواحل خلیج فارس که به گفته ی فرمانده نیروی دریائی سپاه: چین سال هاست به صید بی رویه در سواحل ایرانی خلیج فارس می پردازد و صیادان محلی را به فقر و تنگدستی کشانده است؛ و

– قرارداد ۲۵ ساله با چین، که بخش هایِ بزرگی از کشور را برای ۲۵ سال به چین واگذار می کند.

از سوی دیگر همه مان با فاجعه ی محیط زیست و نابودی منابع آبی میهنمان، آشنا هستیم. بی لیاقتی و بی کفایتی و بی برنامگیِ رژیم آخوندی، جنگل ها را ویران، و منابع آبی و محیط زیست را بشدت، آلوده کرده است.  

فقر و درماندگی در جمهوری اسلامی، عمدی و برنامه ریزی شده است. سیاست غیر ایرانی و فسادِ گسترده ی دست اندرکارانِ حکومت، سرمایه های ملی و داده های کشور را بتاراج می برد. محیط زیست و منابع آبی را نابود می کند و با به حراج گذاشتن بخش هائی از کشور، استقلال اقتصادی ایران را بمخاطره می اندازد. باید از خودمان بپرسیم، آیا اینهمه تجاوز به حقوق مان، و نابودی سرمایه های ملی مان، و بمخاطره انداختن آینده مان، برای به پا خاستن کافی نیست؟ آیا چنین رژیمی “بهترین کاندید” برای براندازی نمی باشد؟

امیرحسین لادن

[email protected]

پنجشنبه ۲۷ آذرماه ۱۳۹۹

https://akhbar-rooz.com/?p=97722 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x