بر ساقه‌ی گیاه حیات ام
جوانه‌ی دانایی وقتی رویید
حوّای نازنین!
که روحِ مُشتاق و مَستِ نگاهت،
چِکه چِکه
در کاسه‌ی چشمانم چکید
بی آنکه سیب را حتّی بو کرده باشم!
ایستاده بودم گُنگ
بر ساحلِ سِحرِ نگاه‌ات
و تو سیمآب بودی،
نوازشِ موّاجِ موج
بر پاهایم مالیدی
دمی،
درنگی،
و رفتی،
آمدی باز،
باز رفتی و دوباره آمدی!
و بی‌چاره من!
غرق در غرقآبِ نیلی‌ی آن ژرفا
بی‌آنکه حتّی تر شده باشم!
