روبر حسین و بریژیت باردو در فیلم “آرامش جنگجو”
روبر حسین، غول ایرانی تبار تئاتر و سینمای فرانسه امروز پنجشنبه سی و یک دسامبر در سن ٩۳ سالگی در اثر ابتلاء به ویروس کرونا چشم از جهان فروبست. روبر حسین در سی ام دسامبر ١٩٢٧ در پاریس به دنیا آمد. پدر او امین الله حسین آهنگساز بنام ایرانی و مادرش یک موسیقیدان یهودی اوکراینی و هر دو آواره و مهاجر در فرانسه بودند.
به گزارش ار اف آی، روبر حسین می گفت که کودکی او در خانه ای محقر در خیابان “ووژیرار” و در “فقری سیاه” سپری شد. حسین از کودکی شیفتۀ نمایش‌های عروسکی بود و برای تماشای آنها پنهانی به باغ لوکزامبورگ می رفت.
روبر حسین تحصیلات خود را در سن نوزده سالگی در رشتۀ هنرهای دراماتیک آغاز کرد. او شاگرد رونه سیمون کارگردان معروف فرانسوی بود و در اثر تشویق های او فعالیت‌های هنری خود را با ورود به تئاتر آغاز کرد.
روبرو حسین در سال ١٩۴٨ با ایفای نقش های جانبی وارد سینمای فرانسه شد. او در سال ١٩۵۵ اولین فیلم خود را با عنوان “اراذل به جهنم می روند” و با بازیگری نخستین دلداده اش “مارینا ولادی” کارگردانی کرد و در سال ١٩۶٢ دو نقش اصلی را در کنار “بریژیت باردو” در فیلم های “آرامش جنگجو” و “شرارت و فضیلت” بازی کرد. روبر حسین عمیقاً به زندگی، به زنان و آشپزی دلبسته بود.
او در توصیف خود در کتابی که در سال ١٩٨١ با عنوان “آوارۀ بی قبیله” منتشر کرد، می نوشت : “می دانید من به خاطر تبار و گذشتۀ تبعیدی ام مسافری مادرزاد هستم. سفر در خون من است و اگر میل سفر کردن ندارم به این خاطر است که همه جا خانۀ من است و هیچ جا خانۀ من نیست. با هر محیطی زود سازگار می شوم. من فرزند آواره های سرگردانم. من آوارۀ بی قبیله ام و بسیار زود هجرت را تجربه کردم. هیچ چیز از مال دنیا ندارم و آماده ام همین فردا بدون هیچ توشه ای رهسپار راه های دور شوم. درست مثل ماکسیم گورکی که پس از خروج از دانشگاه ها عصا به دست رهسپار راه های دور شد. آوارگی فلسفۀ زیستنی است که در چند کلمه خلاصه می شود : هیچ جا سکنی نگزین، در هیچ خاکی ریشه ندوان. همیشه آمادۀ رفتن و جاری شدن به دیگر جاها باش. هرگز چمدان‌هایت را باز نکن. اصلاً مسافر بی‌چمدان باش.”
