به دوران شاه انتقال محکومان سیاسی به بند محکومان غیرسیاسی از تهدیدها و تنبیه‌های زندانبانان بود. گرچه محکومان غیرسیاسی آن روزگار، شاید جز در یکی دو مورد، با زندانیان سیاسی با احترام بسیار برخورد می کردند اما زیستن به دور از دوستان و در فضای بند محکومان غیرسیاسی بسیار سخت بود. من خود چند بار در زندان‌های زاهدان و تبریز این تجربه را زیستم. این تنبیه اما بدان روزگار جان کسی را نگرفت.
زندانیان سیاسی، حتا در نظام‌های استبدادی که آن‌ها را «زندانیان امنیتی» می‌نامند، بر اساس بند ٨ آیین‌نامه زندان‌ها و بر «اصل تفکیک جرائم» باید در بندی جدا از محکومان غیرسیاسی زندانی شوند.
علی‌رضا شیرمحمدعلی ۲۱ ساله که به دلیل نوشته‌های خود در فضای مجازی به اتهام «اهانت به رهبری، تبلیغ علیه نظام و توهین به مقدسات» به ۶ سال زندان محکوم و در بند زندانیان غیرسیاسی زندان فشافویه زندانی بود، حدود ٣ ماه پیش همراه با برزان محمدی در اعتراض به «نداشتن امنیت جانی» و «شرایط غیرانسانی» اعتصاب غذا کرد و خواستار انتقال به زندانی دیگر شد.
این دو نوشتند «ما بدلیل ..نداشتن امنیت جانی .. اعتصاب غذا کرده‌ایم … سلامت و جان ما هیچ اهمیتی برای عوامل زندان و روسای آن ندارد … رضا حق وردی افسر نگهبان شیفت، خیلی صریح به ما گفت که انتهای این اعتصاب صدور گواهی فوت است». با وعده نماینده دادستان به اعتصاب غذای خود پایان دادند اما به این وعده عمل نشد.
اعتصاب غذای آنان توجه رسانه‌های بزرگ را جلب نکرد.
و اکنون آقای محمدهادی عرفانیان کاسب، وکیل علی‌رضا شیرمحمدعلی اعلام کرد:«آقای شیرمحمدعلی شب گذشته …توسط زندانیان با جرائم غیرسیاسی به قتل رسیده‌است»
پایان دادن به زندگی جوانی ۲۱ ساله با چنین ددمنشی در پرونده نظام حاکم ثبت می شود چرا که زندانبان و نظام حاکم مسئولِ جانِ زندانی است.
این نه اولین بار است و نه متاسفانه آخرین بار. جنایت با تمامی کراهت و زشتی خود بر اسبِ پلیدی می تازد و می تازد …و می تازد تا روزی که مردمان اسبِ قدرتِ ناانسانی نظام ِحاکم را پی کنند، جنایت را از اریکه قدرت فروکشند و خود سرنوشت خویش به دست گیرند.
