روز ۱۰ اردیبهشت‌ماه سال جاری، علی جلالیان، پدر زینب جلالیان در گفتگو با شبکه‌ی حقوق بشر کردستان گفت: «از طریق تماس یکی از هم‌بندی‌های زینب، مطلع شدیم که نیروهای امنیتی، بدون اطلاع قبلی، زینب را از زندان خوی خارج کردند. ما فورا از ماکو که محل زندگی ماست به سمت زندان رفتیم که مسئولان پاسخ درستی به ما ندادند. تا اینکه بالاخره زینب در حالی که در یک اتومبیل در حال حرکت بود با ما تماس گرفت و اعلام کرد که از روز گذشته با چشم‌بند و دستبند از زندان خوی به زندان‌های ارومیه و کرمانشاه منتقل شده، اما به‌دلیل خودداری زندان‌ها از تحویل او، نیروهای امنیتی در حال انتقال وی به تهران هستند».
زینب جلالیان پس از ورود به زندان قرچک ورامین، به ویروس کرونا مبتلا شد. روز سه‌شنبه ۱۳ خردادماه، به‌دلیل تنگی نفس شدید به بهداری زندان منتقل شد و مسئولان با وجود بیماری‌های متعدد زمینه‌ای او، بنا به دستور وزارت اطلاعات از انتقال او به بیمارستان خودداری می‌کنند.
پس از نگهداری زینب جلالیان و تعداد دیگری از زنان زندانی مبتلا به کرونا در قرچک ورامین در یک اتاق مجزا، علی جلالیان اعلام کرد که از طریق یک پیامک مطلع شده است که پرونده‌ی جدیدی برای فرزندش در شعبه‌ی ۱۰۱ دادگاه جزایی گشوده شده است و از طرفی دخترش برای قبول اعتراف اجباری مقابل دوربین، تحت فشار است.
یک ماه بعد، زینب جلالیان از زندان قرچک به قرنطینه‌ی زندان کرمان منتقل شد و حالا پس از سه ماه به زندان کرمانشاه تحویل داده شده است.
⚪️ زینب جلالیان، متولد ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» ماکو، تنها زندانی سیاسی محکوم به حبس ابد، علی‌رغم بیماری‌های متعدد ناشی از شکنجه از قبیل اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان، شش ماه نخست سال جاری را با محرومیت از حق دیدار با خانواده و حق بهره‌مندی از درمان، با پرونده‌سازی‌های جدید امنیتی و انتقال‌های متعدد به چهار زندان در کشور روبه‌رو بوده است. فشارهایی که در کنار ابتلای او به ویروس کرونا، درگیری ریه و تبعات ناشی از آن، جان او را با خطر مرگ همراه کرده است.
