زمان زیادی از اجرای حکم نفرت انگیزو ضد انسانی هفتاد و چهارضربه شلاقی که توسط مزدوران سرمایه بر تن کارگرشریف و مبارز، رسول طالب مقدم، عضو سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی تهران وازبازداشت شدگان روز جهانی کارگر سال پیش، نواخته شد، نگذشته بود که به اصطلاح نمایندگان کارگری همراه با دولتی ها و نمایندگان کارفرما در جلسه شورای عالی کار، در مورد میزان افزایش حداقل دستمزد که پیشتر و درفروردین ماه به مقدار ۲۱ درصد تعیین شده بود به توافق رسیده و در نهایت حداقل دستمزد به میزان ۲۶.۹۹ در صد نسبت به سال قبل افزایش یافت وبا در نظر گرفتن افزایش ۲۰۰ هزار تومانی حق مسکن و کاهش ۷۵هزار تومانی حق سنوات، حداکثردریافتی کارگرانی که مشمول قانون کار جمهوری اسلامی هستند بر روی کاغذ ، دو میلیون و هشتصد هزار تومان تعیین گردید.
این افزایش حداقلی که این همه باعث رجزخوانی دروغین نمایندگان به اصطلاح کارگری شده با توجه به نرخ واقعی تورم و سبد معیشت، بسیار کمترازمبلغ واقعی است که توسط اقتصاد دانان شرافتمند، تشکل های مستقل کارگری و فعالین پیشروکارگری محاسبه شده بود. در عین حال بسیاری ازکارگران و مستمری بگیران مشمول این افزایش حداقلی نیز نخواهند بود.
همزمان در خبرها آمده است که مزد کارگران درعسلویه راکد شده وکارگران عملا با دستمزد سال پیش باید روزگاربگذرانند.همانند اینان بسیاری ازدیگر کارگرانی که در مناطق آزاد، اشتغال بکار دارند نیز اوضاعی بهتر از این نداشته و خیلی از آنان مجبور به امضای قرارداد های موقت یا سفید امضا در مقابل مبلغی ناچیز می باشند.
روند تخریب زندگی مستمری بگیران تامین اجتماعی همچنان ادامه دارد و هر روزه شاهد بینوایی هر چه بیشترآنان هستیم و امسال نیز آنچنان امیدی نمی رود که حتی افزایش ۲۶ در صدی کذایی که در نظر گرفته شده و طبق ماده ۱۱۱ باید شامل حال آنان شود، عایدشان گردد وهر چند که وزیر کار حکومت اسلامی «موافقت» خود را برای «بررسی افزایش حداقل مستمری» اعلام نموده اما دولت، ورود به بحث مستمری بازنشستگان را در شورای عالی کار، منتفی اعلام نموده است.
همزمان با پایان شوی اخیر، علی خدایی، به اصطلاح نماینده کارگری حاضردرشورایعالی کار، دررابطه با افزایش دستمزد سال ۱۳۹۹، تلاش بسیارنمود تا با آسمان و ریسمان بافتن، نشان دهد که دراثر “مقاومت و ایستادگی” اینان یعنی” گروه کارگری” بوده که چنین پیروزی مشعشعی نصیب کارگران ایران شده است اما با توجه به اینکه خود نیز به سخن خویش باورندارد، مرتبا تکرارمی کند که این” پذیرش” یعنی امضای مصوبه به معنی رضایت آنان نیست.خوب ایشان باید پاسخ دهد که اگر امتیازات بدست آمده (اگر بتوان نام امتیاز بر آن گذاشت)رضایت بخش نبوده و پوشش دهنده حداقلی معیشت کارگران نیستند پس چرا او وهمپالگی هایش، امضای خود را زیر توافق نامه مربوطه نهاده اند؟
در حقیقت این مصوبه ودستمزد تعیین شده، توهینی آشکار به کارگران وزحمتکشان میهنمان که تولید کننده گان اصلی ثروت جامعه هستند، می باشد. دو میلیون و حدود هشتصد هزار تومان مبلغی نیست که حتی بتواند نیمی از هزینه های زندگی کارگران را پوشش دهد و طبعا با افزایش تورم و گرانی که در سال جاری انتظار آن می رود و هم اکنون نیز شاهد ش هستیم، اوضاع و شرایط زندگی از این هم وخیم ترخواهد شد.
فعالین مستقل کارگری و توده کارگران بر این امرواقفند که تا زمانی که طبقه کارگرو زحمتکشان فاقد تشکل های مستقل ، سراسری و رزمنده خود هستند، دربرهمین پاشنه خواهد چرخید. هم از این رو،
تلاش همه کارگران وزحمتکشان باید دراین جهت باشد تا بهرقیمتی که شده دستیابی به تشکلهای مستقل و سراسری ممکن شود.
رژیم ضد کارگری و ضد بشری «جمهوری اسلامی» سد و مانع اصلی است بر سرراه طبقه کارگرو دیگر زحمتکشان شهرو روستا برای دستیابی به یک زندگی انسانی که در شان و منزلت آنان باشد. پس تمام سعی و کوشش ما در عین حالی که برای حداقل ها مبارزه می کنیم، باید این باشد که این سد و مانع اصلی را ویران نموده و از سرراه برداریم.
پیروز باد مبارزات همبسته وبحق کارگران و زحمتکشان ایران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیزم
کمیسیون کارگری سازمان اتحاد فداییان خلق ایران
دوشنبه ۱۹ خرداد ۱۳۹۹/ ۸ ژوئن ۲۰۲۰
