انقلاب مردمی عظیم بهمن ماه سال ۱۳۵۷، پس از انقلاب مشروطیت، رویداد عمده و اساسی تاریخ معاصر ایران را تشکیل می دهد اما این انقلاب به دلایل گوناگون ناکام مانده و به انحراف کشانده شد.
حرکت وسیع و فراگیر مردمی در سال ۱۳۵۷، مانند یک بهمن عظیم، بساط نظام ستمشاهی را روانه زباله دانی تاریخ نمود. در پی این انقلاب اما هیولایی به نام جمهوری اسلامی سربرآورد که با تکیه به تعصبات و توهمات موجود در اعماق جامعه، سرکوب و قهر عریان، حاکمیت استبداد دینی را در سرزمین ما مستولی گردانید. بسنده نمودن به شعار “شاه باید برود” بدون پرداختن به بعد آن و همچنین کژرویها و انحرافات سیاسی بخش مهمی ازنیروها، سازمانها و احزاب سیاسی در سالهای آغازین رژیم تازه به دوران رسیده، از دیگر عوامل استقرار این هیولا به شمار می روند.
اکنون حکومت اسلامی با بن بست کامل روبرو شده و درواقع به خط پایانی حیات ننگین خود نزدیکتر گشته است. عملکرد چهل و یکساله این رژیم، در اساس چیزی جز سانسور و سرکوب، ترور و جنایت، فساد و تبعیض، بهره کشی و چپاولگری و ماجراجوئی های پر هزینه و زیانبار در داخل و خارج نبوده که حاصل آن نیز برای اکثریت وسیع مردم، غیر از قهر و ارعاب و زندان، فقر و مسکنت روزافزون، تشدید بیسابقه نابرابری ها، ویرانی و تخریب محیط زیست و در یک کلام، خفقان و محرومیت و عقب ماندگی بیشتر نبوده است. بحران های گریبانگیر آن در زمینه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، هر روز دامنه و شدت بیشتری پیدا می کنند. تنش و بحران در روابط خارجی رژیم، چنانکه پیداست، ابعاد بیسابقه ای یافته که می تواند تبعات بس فاجعه باری را برای کشور ما و خاورمیانه پدید آورد. رژیم حاکم که هیچ راهی جهت تخفیف این بحرانها ندارد و در سردرگمی و درماندگی خود بر حدت آنها نیز می افزاید، باقیمانده مشروعیت خویش را هم به تدریج از دست داده و در انسداد کامل گرفتار آمده است. این رژیم تکیه گاهی جز سرنیزه و سرکوب ندارد.
علیرغم زندان، شکنجه های وحشیانه، اعدام، سرکوب و کشتار، مبارزه ومقاومت در مقابل یکی از هارترین و خونخوارترین رژیمهای معاصر، با نشیب و فراز اما همچنان بی وقفه تداوم داشته است. جنبشهای گوناگون اجتماعی و مردمی طی دوره های مختلف نشان دادند که رژیم حاکم در تقابل با همه خواسته های برحق آنان قرار دارد. جنبشهای زنان، کارگران، معلمان، بازنشتگان، دانشجویان، ملیتهای ستمدیده ایران، فعالان مدنی و محیط زیست و به طورکلی توده مردم عاصی از دهه ها حاکمیت مستبدانه، در مقابل سرکوب بیرحمانه این رژیم از پای درنیامده و اعتراضات خویش را ادامه می دهند.
مقاومت و مبارزات مردم در برابر سیاستها، تعرضات و تهاجمات حکومتگران طی این سالها و در دوره اخیر وارد مرحله دیگری شده است. شورش شهرها، به ویژه در شهرهای کوچک و متوسط، با حضور چشمگیر جوانان، بیکاران و تهیدستان، که حرکتی از اعماق و در اعماق جامعه بود، در دی ماه ۱۳۹۶، طلیعه مرحله جدیدی از رشد و ارتقای مبارزه طبقاتی توده ها را نمایان ساخت. هنوز دو سال از وقوع آن حرکت سپری نشده بود که باری دیگر، تعداد بیشتری از شهرها، شاهد خیزش بزرگ محرومان و فرودستان و حاشیه نشینان، در آبان ماه گذشته شدند. هرچند که این خیزش با سرکوب شدید و کشتار وحشیانه وسیع از جانب ارگانهای امنیتی و نظامی رژیم مواجه گشت، ولی فقدان مشروعیت و درماندگی حاکمان از یک سو، و پافشاری و پایداری توده های زحمتکش، برای تداوم و توسعه مبارزات حق طلبانه و آزادیخواهانه شان از سوی دیگر را کاملأ آشکار ساخت.
در جریان این خیزشها، و در پی آنها نیز، جوانان، دانشجویان و انبوه عظیم بیکاران، مبارزات خود را به اشکال گوناگون پی می گیرند. مبارزه ملیتها علیه ستم و تبعیض عریان حکومت اسلامی همچون سالیان گذشته تداوم داشته و گسترش می یابد.
معلمان، پرستاران و بازنشستگان همچنان مطالبات صنفی، اجتماعی و سیاسی شان را طرح و پیگیری می کنند. جنبش زنان برای رفع تبعیضات، علیه سرکوب و برای آزادی و برابرحقوقی، به شیوه ها و با ابتکارات گوناگون، به پیش می رود. جنبش فعال طبقه کارگر ایران، هرچند که بواسطه سیطره سرکوب از تشکل یابی و ایجاد پیوندهای ضروری، کماکان محروم مانده است، پیکارهای حق طلبانه و عدالتخواهانه خود را ادامه و گسترش می دهد. مبارزه برای نان و مبارزه برای آزادی، در راستای براندازی بنیاد استبداد و فساد و غارتگری، بیش از پیش تلاقی می یابد.
ما ازمبارزات آزادیخواهانه وحق طلبانه توده ها و استمرار و گسترش جنبشهای اجتماعی، کاملا پشتیبانی کرده، و به نوبه خود، برای شرکت در این مبارزات و یاری رساندن به آنها تلاش می کنیم. ما رژیم جمهوری اسلامی را، درکلیت آن، مانع اصلی تکامل جامعه ایران و تحول دموکراتیک آن و مبارزه برای سرنگونی آن را هدف مقدم خود می دانیم. ماهیت و عملکرد رژیم اما هیچ مشروعیت جدیدی را برای دیکتاتوری سلطنتی ساقط شده، ایجاد نمی کند. امروز که پایه های حکومت اسلامی نیز بیش از هر زمان دیگری متزلزل گشته است، کسانی و جریاناتی با بهره گیری از حمایتها و کمکهای قدرتهای خارجی، به صرافت احیای استبداد شاهنشاهی و بازگشت به «دیروز» افتاده اند در حالی که توده های مردم با تداوم و گسترش مبارزات خود علیه رژیم حاکم، در اندیشه ساختن فردائی مبتنی بر آزادی، جدایی دین و دولت، دموکراسی و عدالت بوده و از هرگونه حکومت دینی و یا حکومت موروثِی رویگردان هستند. یکی از درسهای انقلاب بهمن ۵۷، پرداختن به آینده جامعه پس از سرنگونی رژیم است. بنابراین اتحاد و ائتلاف همه نیروهائی که در ترسیم آینده ایران، از وجوه مشترکی برخوردارند، امری ضروری است. تا آنجا که به ما برمی گردد، با اعتقاد به آزاد و دموکراتیک بودن ایران فردا و برپایه اصولی چون جمهوریت، دموکراسی، جدائی دین و دولت و تامین حقوق دموکراتیک ملیتهای تشکیل دهنده جامعه ایران، سالیان متمادی است تلاش نموده و در این راه با نتایجی امیدوار کننده روبرو هستیم. ما این تلاشها را ادامه داده و با گسترش مبارزه علیه حکومت اسلامی، سالگرد انقلاب بهمن را گرامی می داریم.
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی!
برقرار باد نظام جمهوری دمکراتیک و لائیک در ایران!
زنده باد سوسیالیسم!
کمیته مرکزی سازمان اتحاد فداییان خلق ایران
بهمن ماه ۱۳۹۸ – فوریه ۲۰۲۰
