در تاریخ ۴۱ ساله جمهوری اسلامی، هیچگاه تا این حد شاهد اجماع اکثریت عظیم مردم ایران برای بایکوت و تحریم نمایشات انتخاباتی رژیم نبوده ایم. حتی بخش عمده ای از جناح “اصلاح” رژیم نیز جرئت ندارند با وجود رد صلاحیت بیش از نود درصد نامزدهایشان، مردم را تشویق به شرکت در “انتخابات” دوم اسفند کنند. وزارت کشور دولت روحانی و سپس شورای نگهبان چنان ساطور را حتی بر بی رمق ترین نمایندگان جناح “اعتدال و اصلاح” فرود آورده اند، که دیگر راهی برای آنها باقی نگذاشته است. باید به این جماعت و افراد و نیروهای حامی انها در داخل و خارج گفت که حتی اگر صلاحیت همه آنها پذیرفته میشد باز قرار نبود و نیست که تحولی در نظام فاشیستی حاکم ایجاد شود.
آنها در بهترین دوران حیات سیاسی شان یعنی سال ۱۳۷۸ که هم ریاست جمهوری، هم اکثریت شوراهای اسلامی شهرها و هم اکثریت مجلس ششم را در اختیار داشتند، نتوانستند حتی یک لایحه اصلاح قانون مطبوعات را به تصویب برسانند و با حکم حکومتی خامنه ای روبرو شدند. در پایان این دوره “طلایی” نیز ، خاتمی بعد از دو دوره ریاست جمهوری اعتراف کرد که رئیس جمهور در آپارات رژیم اسلامی فقط نقش یک تدارکاتچی را بازی میکند.
ما در تمام دوران حیات رژیم اسلامی، بر این حقیقت پای فشرده ایم که قدرت سیاسی در حکومت اسلامی به مثابه یک رژیم استثنایی سرمایه داری، از دو بخش صوری و واقعی تشکیل شده است. در نظام ولایت فقیه، نهادهای به اصطلاح انتخابی بیانگر قدرت صوری و ظاهری هستند و قدرت واقعی و کلیدی در دست نهادهایی است که انتصابی هستند و نمایش انتخابات در مورد آنها اجرا نمی شود.
بنابراین حامیان و ماله کشان جناح ” اعتدال و اصلاح” رژیم عامدانه دارند خاک به چشم مردم می پاشند. زیرا حتی اگر صددرصد مجلس شورای اسلامی از طرفداران این طیف پر شود، باز قرار نیست سنگی روی سنگ بگذارند. شورای نگهبان هر مصوبه این مجلس را میتواند وتو کند و اگر منازعه شورای نگهبان و مجلس ره به جایی نبرد، مجمع تشخیص مصلحت نظام و حکم حکومتی ولی فقیه میتواند کار را یکسره کند.
با این همه، در دوره های گذشته جناحهای مختلف رژیم با تطمیع و تهدید و ایجاد رعب از یکطرف و امید واهی از طرفی دیگر، سعی کرده بودند بخشهایی از مردم را که هنوز به راهکار انقلابی نرسیده بودند به پای صندوقهای رای بکشانند. اما خیزش انقلابی دیماه ۹۶ در بیش از صد شهر ایران با تاکید بر ضرورت سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی و شعار زیبا وکلیدی : “اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا” و ادامه و ارتقای این جنبش در اشکال مختلف بویژه در آبان و دیماه ۹۸ نشان داد که حتی آن اقشار سابق – پای ثابت صندوقهای رای- دیگر حاضر نیستند در بالماسکه های انتخاباتی این رژیم شرکت کنند و از این طریق به آن مشروعیت ببخشند. بدین ترتیب شاهد اجماع بخش عظیمی از جامعه برای تحریم نمایش انتخاباتی دوم اسفند هستیم.
هر چند رژیم اسلامی در این شرایط بغایت حساس سیاسی و اوجگیری بی سابقه بحران های اقتصادی و اجتماعی و نیز انزوای بین المللی، حاضر نخواهد بود اعلام کند که مثلا اکثریت مردم از شرکت در “انتخابات” خودداری کرده اند. آنها چه از طریق تهدید و ارعاب و اشاره به نیاز شصت میلیون جمعیت تهیدست کشور به یارانه و مهردار شدن شناسنامه، و چه از طریق تقلب های آشکار و پنهان ( که سابقه ای دیرینه در این زمینه دارند) سعی خواهند نمود ارقامی را ارائه کنند که آبروی نظام را نبرد و چنین وانمود کنند که فجایعی نظیر کشتار ۱۵۰۰ نفر در جریان خیزش انقلابی آبان ۹۸ و ۱۷۶ مسافر هواپیمای اوکراینی، نتوانسته مشروعیت نظام را به زیر سئوال ببرد.
ولی صرف نظر از ترفندهای رژیم، مردم به جان آمده ایران و جنبشهای کارگری و اجتماعی مختلف ضروریست همچنان به مسیر انقلابی خود برای قرار دادن رژیم بر لبه پرتگاه ادامه دهند. از اینرو تنها کافی نیست که با شعار تحریم و “من رای نمی دهم” ! به مصاف آن برویم، باید این بایکوت سیاسی را با متنوع ترین اشکال مبارزاتی عجین نمود. تظاهرات اخیر مردم یاسوج با شعار: “نه صندوق، نه آراء ، تحریم انتخابات” نشان داد که با نشستن در خانه نمیتوان نمایش انتخاباتی رژیم را به چالش گرفت. دیوار نویسی و اسکناس نویسی، به هم زدن کارزارهای انتخاباتی نمایندگان قلابی مجلس و تبدیل آن به تظاهرات ضدحکومتی برای تحریم فعال “انتخابات”، سازماندهی اعتصابات کارگری و مردمی در جای جای کشور بویژه اعتصاب سراسری کارگران و معلمان و پرستاران و رانندگان و کسبه خرده پا، برپایی تظاهرات موضعی و سیال توسط جوانان هر محله و خلاصه کلید زدن فاز نوین خیزشهای انقلابی برای سرنگونی رژیم اسلامی سرمایه داری در راستای بدیل آزادی، برابری و عدالت اجتماعی، آن راهکارهایی هستند که فعالین پیشرو و تشکلها و نهادها و کمیته های مخفی و نیمه علنی در محیطهای کار و زندگی میتوانند به پیش ببرند.
پیش به سوی تحریم فعال نمایش ” انتخابات” دوم اسفند
پیش به سوی اعتصابات سراسری و خیزشهای انقلابی
سرنگون باد رژیم اسلامی سرمایه داری ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته مرکزی سازمان راه کارگر
۲۵ بهمن ۱۳۹۸
