۱. وزیر خارجه در گفتگو با چارلی رز خبرنگار شبکه “پی.بی.اس” گفته است: “ما
در ایران کسی را به خاطر عقیده و نظرش زندانی نمی کنیم”، بعد از این سخنان
او البته مدعی شده که اظهاراتش درست فهمیده نشده. ظریف آگاهانه وجود
مخالفان دگراندیش و ده ها روزنامه نگار در زندانهای جمهوری اسلامی را انکار
کرده است. او در این گفتگو همان کاری را کرده است که همه روسای جمهوری
اسلامی و رهبر حکومت انجام می دهند و برخلاف تبلیغات گروهی از اصلاح طلبان،
مختص به دوره ی احمدی نژاد نبوده است. سیاست مداران جمهوری اسلامی در مورد
آزادی ها و زندانیان سیاسی همیشه به دنیا دروغ گفته اند. یک نمونه اش
کشتار هزاران زندان سیاسی در سال ۶۷ که هنوز هم هیچ کس مسئولیت آن را بر
عهده نمی گیرد.
۲. سخنان محمدجواد ظریف در باره روزنامه نگاران تعجب انگیز نیست. تعجب
برانگیز آن است که عده ای به نام اصلاح طلبی و مصلحت ملی مشغول ماله کشی بر
این سخنان و توجیه دروغ گفتن وزیر امور خارجه ی اسلامی شده اند.
دفاع از دروغگویی ظریف و تاکید بر مصلحت مذاکرات در مقایسه با نادیده گرفتن
نقض حقوق بشر و نفی وجود زندانیان روزنامه نگار در ایران ترجیع بند سخنان
مدافعان رفتار وزیر امورخارجه است. بخشی از این نیروها با نگاه به مذاکرات
هسته ای و نقش ظریف در پیشبرد این مذاکرات، در سرکوب آزادی ها و نقض حقوق
بشر با وزیر امور خارجه همراه شده اند.
٣. تجربه چند دهه مبارزه نیروهای مترقی و آزادیخواه ایران نشان می دهد دفاع
بدون قید و شرط از آزادی و حقوق بشر شهروندان به هر دلیلی چنانچه از
اولویت مبارزه جاری خارج شود و یا به بهانه خنثی کردن فشار این و آن نیرو
مشمول سکوت مصلحتی گردد، آزادیخواهان نخستین قربانیان این سیاست خواهند
بود.
ما این سیاست را یک بار در سال های نخست انقلاب تجربه کرده ایم!
از دیگر مطالب سایت
مطالب مرتبط با اين مقاله:
- صدای دانشجویان باشیم! (۲۵ اردیبهشت، روز اعتراض سراسری در دانشگاه های ایران)
- ما را می کشید؟ متحدتر می شویم! – پیرامون اعدام های سیاسی و تلاش های نو برای اتحاد
- استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی! – شعاری که می تواند بیانگر خواست های فعلی مردم ایران باشد
- از اصلاح نظام به تغییر نظام! – آن چه جامعه ی ایران از هشت سال زمامداری دولت محمد خاتمی آموخت