پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

سیابهار! – خسرو باقرپور

گیج و خسته از گمانِ ماه آمده بودم
در خیالِ من پلنگی زخمی می گریست
خیلِ خفاشان،
دندان در ریشه هایم می گرداندند،
که آمد!
سپیده از بناگوشش دمیده بود
و ستاره از گیسوانش می ریخت
بر خوابجایی از چوبِ سَرو خواباندم
و پستان هاش دو قو یِ مست شدند
بر برکه ی سینه ام.
چه تابستانِ داغی بود!

بر نُت های عاشقِ تنبور می رفتیم
و بر گیسوانِ سوخته ی تنبورنواز می گریستیم
جادوگران،
راه بر ما می بستند
کاهنانِ کهن،
نفرینمان می کردند
درختانِ جوان اما،
پیشِ پایمان فرشی هفت رنگ می گستردند
چه پاییزِ صبوری بود!

در دره ای شریف پناه گرفتیم
دو شابلوطِ کهنسال
همسایه مان شدند
تپه های سبز در شیب های نرم
به سروهای جوان
خود را آراستند
و برف های دمادم بر سرو ها بارید
و من در قابِ پنجره
هر غروب،
چشم انتظارِ تو ماندم.
چه زمستانِ عاشقی بود!

دانه های زندانی
از دهانِ خاک روییدند
زنبورهای خمار
دشت های مست را
با شاخک های شیرین بوییدند
ازدحامِ اقاقیا بود و
موعدِ مهمانی ی پرستوها
بر بالِ نسیمِ جوان می رفتیم
که دستم را رها کردی.
چه بهارِ اندوهگینی است!

https://akhbar-rooz.com/?p=26090 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x