وقتی که، در زلال ترین پاسِ شب،
وَ ناگهان، جهانِ تو آبی می شود؛
وَ هر چه های پیدا در چشم انداز،
با آن که آفتاب نیست،
سرابی می شود؛
وَنابِ هوشیاری و بیداری ات،
با هاله ای
از حیرتِ دل انگیزت،
در لحظه های تماشا،
کم کم،
با یادهای دل شکن ات می آمیزد و
از اضطراب و دغدغه سرشارتر
از لحظه های کِشدارت به چنبرِ بی خوابی می شود؛
وَ مرگ نیز،
در یادهای دور،
به دیدارت می آید؛
وَ ماهِ ترسخورده ،در برهنگی ی خویش،
بی سرپناه می مانَد؛
وَ خامُشای چشم انداز،
چون چهره ی هراس،ماهتابی می شود:
شعری ست در تو،
باز،
ناگاه چون همیشه و بی گاه،
با پیکری برهنه،
که تن پوشی در خور
از واژه ها می جوید،
تا رازِ تازه یاب اش را
از دهانِ تو،
در کسوتی خوشآیند ،
با اهلِ روزگار بگوید.
تو رازِ تازه یاب اش را
با اهلِ روزگار خواهی گفت؛
و نه زترس،
و نه به شادی ی هیچ انگیزه ای،
فرگردَکی ،که هیچ،
تک واژه ای هم از آن را
از هیچ گوش وچشمی
نه خواهی و نه توانی نهفت؛
و کار،
کارِ ناچارت،
تا آنچنان شود که خوشایندِ اوست،
بایات اگر شود،
تا آن سوی پگاه
یا شامگاهِ فردا نیز
نخواهی خفت.
امّا
کارت
گیرم چنان شود که خوشایندِ اوست،
این را هم،از پیش،خود می دانی
که زودتر بس بسیار از دیر،
می بینی
کاین کار را نیز،
چندان که داشتی ش،
نداری دوست.
وز او
در خود،
وز خود
در خویش،
تهی می مانی:
تا باز کی کجا به سوی تو آید
آن هر چه ای که می خواهد خود را،
با واژه های ویژه،
به معماری ی خیالِ تو،
بسُراید.
می مانَد این،همین،که از تو بپُرسم
کز چیست،
وقتی که می سرایی،
که رنگ وانگِ ویژه ی خود را هم دارد
از احساسِ تلخِ خواری و بیگاری،
شیرینی ی دمی،در اوجِ سرودن،
که سرخوش ات می دارد
با حسِ بی همالِ خدایی،
ای خودنگار!
باز آفرینِ جان وجهان در زبان!
وقتی که هیچ نیستی،
وَ هیچ،
هیچ،
نمی خواهی باشی،
جُز بَرده ی فروتنِ زیبایی!
چهارم فروردین۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
