اول ماه مه، روز جهانی کارگر را به همه کارگران و مزد بگیران ایران و به همه مبارزان راه آزادی و دموکراسی و عدالت شادباش می گوئیم. اول ماه مه در شرایطی فرارسیده است که گسترش بیماری کرونا وضعیت بکلی متفاوتی را در عرصه های مختلف حیات اجتماعی کشور ایجاد کرده است.
تا پیش از گسترش این بیماری، جنبش کارگری ایران بویژه در سال گذشته فعال ترین و در میدان ترین بخش جنبش های مدنی و اعتراضی کشور ما را تشکیل می داد. در اعتراضات و اعتصابات پرتعداد کارگران و مزدبگیران، خواست های صنفی و سیاسی از جمله آزادی تشکیل سندیکاها و اتحادیه های مستقل، دستمزد عادلانه و ازادی های سیاسی بازتاب نیرومندی داشت. این اعتراضات در موارد بسیاری خصلت سیاسی و گاه رادیکال داشتند و مستقیم نظام و رهبران آن آماج شعارهای کارگران و تهی دستان شهری قرار گرفتند. کارگران و فعالین کارگری در پیروزی جنبش بایکوت انتخابات نمایشی و نیز به شکست کشاندن تلاش های حکومت در بسیج سالگرد انقلاب نقش درخوری برعهده داشتند. سرکوب وحشیانه حرکت های اعتراضی کارگران و مزد بگیران و دستگیری فعالین کارگری، صدور حبس ها و محکومیت های طولانی برای آن ها و آزار واعمال فشارهای غیرانسانی نشان هراس نظام اسلامی و ارگانهای امنیتی آن از اعتراضات کارگران و محرومان جامعه است.
با آغاز پاندمی کرونا باز این کارگران و تهی دستان و حاشیه نشینان شهرها و لشکر انبوه بیکاران بودند که قربانیان اصلی فساد و ناکارامدی و تحجر و منفعت طلبی و دروغگوئی حاکمان ودست اندرکاران در مقابله با این بیماری بودند. رها شدن به کام این بیماری افزوده شد برحقوق های معوقه و زندگی در فلاکت و زیرخط فقر، بدون دریافت کمترین کمک حفاظتی و بهداشتی و درمانی و مالی موثراز سوی حکومت . آنچه برای رهبران جن و جنون زده حاکم کمترین ارزش را دارد جان انسان ها بویژه بی صدایانی است که در سکوت وتنهائی در چنگال این بیماری و مرگ اسیرند. آنان و نهادهای وابسته شان برمیلیاردها اموال غارت شده از همین محرومین چنبرزده و رهبر نظام به جای بازگداندن این اموال در این روزگارسخت عوام فریبانه درخواست کمک از مردم وصدقه به نیازمندان می کند. در این میان عوامل حکومت نیز همچنان به ارائه آمار دروغین و فریب افکارعمومی مشغولند.
به مناسبت اول ماه مه از سوی تشکل های کارگری و فرهنگی در داخل کشور اطلاعیه های متعددی انتشار یافت که در ان ها بر برخی از خواست ها و حقوق کارگران، مزدبگیران و فرهنگیان در شرایط کنونی تاکید شده است. از جمله این خواسته ها عبارتند از: حق تشکیل کانون‌های صنفی و سندیکائی مستقل برای همه‌ی کارگران، فرهنگیان و حقوق‌بگیران، آزادی تمامی کارگران، معلمان، دانشجویان و همه فعالان مدنی و سیاسی دربند، حق تجمع و اعتراض و حق اعتصاب، برابری حقوق زنان و مردان در همه زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، افزایش حداقل دستمزد متناسب با تورم واقعی و هزینه‌های معیشتی، آموزش رایگان و ارائه خدمات بهداشتی و تفریحی مناسب برای کودکان، توقف و ممنوعیت فوری کار کودکان، اعلام آمار واقعی ابتلا و تلفات بیماری کرونا، حفظ سلامت پرستاران و پزشکان و کل کادر درمانی، آزاد کردن و دادن مرخصی به تمام زندانیان تا پایان دوران بحران بیماری، پرداخت فوری مطالبات معوق، توقف اخراج ها و برچیده شدن قراردادهای موقت، قطع دست دولت از صندوق‌های بازنشستگی، برقراری بالاترین استانداردهای ایمنی کار، بر چیده شدن حجاب اجباری و تمامی قوانین تبعیض آمیز نسبت به زنان، به رسمیت شناخته شدن حق شهروندی برای مهاجرین افغانستانی و تعطیل رسمی اول ماه مه.
شورای مدیریت گذار پشتیبانی خود را از این خواسته های تشکل های کارگری و فرهنگی در ایران اعلام می دارد و براین ارزیابی است که شرایط در کشور ما بحرانی، بی ثبات و رو به وخامت است. بن بست ساختاری نظام، وضعیت وخیم اقتصادی، گسترده تر شدن فقر و فلاکت، فراگیری فساد، استیلای باندهای مافیائی سپاه و نهادهای ولائی بر اقتصاد کشور و تشدید تنش ها درعرصه بین المللی بروز دگرگونی های بنیادی سیاسی در کشور را در چشم انداز قرار داده است. از سوی دیگر خواست گذر ازنظام به گفتمان غالب در سپهر سیاسی و همچنین به خواست اکثریت جامعه در ایران تبدیل شده است.
در چنین شرایطی شکل گیری کانون های خودیاری در مراکز تولیدی و اداری و خدماتی و کمیته هائی که در شرایط مقتضی اعتصابات و اعتراضات را هدایت و رهبری کنند وبتوانند در گذر از نظام جمهوری اسلامی یاری رسان بخش های دیگر جامعه باشند، از اهمیتی بالا برخوردار است. بی شک تدارک و مدیریت اعتصابات سراسری توسط کارگران و مزدبگیران در گذر از این نظام اهریمنی و دستیابی به ازادی و پیشرفت ورفاه و دموکراسی و عدالت اجتماعی نقش بسزائی خواهند داشت.
دبیرخانه مرکزی شورای گذار
۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۹ – اول ماه مه، ۲۰۲۰
