دست از سرم بردارید!
رها کنید مرا،
ای شکنجه های پگاهی!
شما که تک تک تان گُرگ اید،
به ساعتی که فقط میش ام من:
در مرگزاری غافل گیر
از بی پناهی؛
وَ نیم خواب ام، نیمی بیدار:
برزخ نوردی ناچار،
در میانه ی بی هوشی و خودآگاهی:
یعنی هنوز نیمه ای از خویش ام من!
و نیمِ دیگر من از گُمای فراموشی نرسته است هنوز
به تیره روشنِ وهم آورِ سحرگاهی.
چه می شود که چنین می شود،
نمی دانم.
همان حکایتِ دیروز و پس پریروز است باز:
کجای نزدیکی،
می بینم،
باز،
دچارِ آتش سوزی ست!
وَ بدتر این که درختان،
آتش به جان وعریان،
همه،
در آن
دارند:
وَ پیکری سوزان بر شاخه ای ز خود آویزان دارند؛
وَ بالگردهای فراوان از آسمان،
برای کُشتنِ آتش،
به شعله های درختان اسید می بارند!
وَ آنچه خشمادردانگیز و شگفتی آور است،
همان، همانا، بی شتابی ی کارآورانِ سرکوبی
در سرکوبِ این روندِ خرابی است!
وَ تازه ای که فضا را به ویژه امروزین می کند
همان، همانا، مشعلی ست که در دست، نه!
که دستِ «دخترِآبی»ست!
هراسِ فردا هم هست:
که، درسراسرِ امروزم،
چون هر شکنجه ی دیگر،
در من،
خواهد فزود.
وَ از خدا که پنهان است،
از شما چه پنهان،
امروز نیز
چندین و چندبار بر دلِ من خواهد گذشت
که کاش،
ای کاش،
فردا نبود!
یا بود و روزمرّگی اش،
امّا،
چندین شکنجه زای
وین مایه پیشداده و پیشآشنا نبود!
دهم آبان ماه۱۳۹۸،
پانویس:
*«دخترِآبی»عنوانی بود که مردُمانِ ما به دخترکی بخشیدند، عاشقِ تماشاکردنِ «فوتبال»که فرمانفرمایی ی ابلهِ آخوندی، با حق کُشی ی کودکانه و گریه خندآورش در بی بهره داشتنِ او از «حقِ تماشا»ی فوتبال، دخترک را به خشمی چندان جان گداز دچار کرد که او را، سرانجام، به خودکُشی کشاند، به خودسوزی،در فغان برکشیدن از سنگدلی ی این فرمانفرمایی ی الاهی در مردُم آزاری، که جای خود دارد ، حتّا در کودک آزاری نیز!
مردمانِ ما به راستی حق دارند این «گاوان و خرانِ مردم آزار» را از خرِ «ولایت» پایین کشند و به طویله بیندازند تا، در آنجا، زندانبانِ یکدیگر باشند! این شاید تنها کاری باشد که از این بیکارگانِ بی همه چیز بر می آید!
