در حالی که در بسیاری از کشورهای جهان تظاهرات گسترده صلح طلبانه از سوی نهادهای مدنی، اتحادیه های کارگری، تشکل های دانشجویی و دانش آموزی هدایت می شود، در ایران، حکومت، متولی تظاهرات صلح طلبانه گردیده و امروز قرار است به این مناسبت در سراسر کشور، بعد از نماز جمعه، تظاهراتی در اعتراض به جنگ علیه عراق صورت گیرد.
پیشاپیش روشن است بسیاری از مردم صلح طلب ایران که با جنگ علیه عراق نیز مخالفند، در چنین تظاهراتی شرکت نخواهند کرد. زیرا برگزار کنندگان این تظاهرات نمی توانند بیانگر خواست صلح جویانه مردم ایران باشند. حکومت ایران می خواهد صلح را در خدمت تقویت استبداد داخلی قرار دهد و آن را به حساب حمایت از حکومت و نظام جمهوری اسلامی ایران واریز نموده، مطالبات و خواست های ارتجاعی خود را به نام خواست های مردم ایران مطرح نمایند.
صلح و دموکراسی در جهان امروز از پیوندی تنگاتنگ و جدایی ناپذیر برخوردارند. به همان میزان که پیشروترین انسان های جهان در روزهای اخیر به کرات دروغ های دولت آمریکا در مورد جنگ به خاطر دموکراسی را افشا کرده و بر آن مهر باطل زده اند، این حقیقت نیز به اثبات رسیده که دفاع دیکتاتورها از صلح نیز بیش از آن که واقعی باشد، عوامفریبانه است. جهان در عین مخالفت با حمله نظامی آمریکا و متحدینش به عراق، هرگز نمی تواند مسئولیت حکومت دیکتاتوری صدام حسین در برافروختن این جنگ را نیز نادیده بگیرد. چنین است که به فریادهای صلح خواهانه هواداران دیکتاتوری در ایران نیز باید به دیده تردید نگریست و فریب آن را نخورد. اگر این حکومت به واقع صلح طلب بود، می بایست به تشکل های غیردولتی و اقشار مختلف مردم اجازه می داد که آزادانه و به ابتکار خود، کشور را ما نیز به جنبش عظیم جهانی صلح پیوند بزنند.
حکومت ایران از جمله حکومت هایی است که به اقشار مختلف مردم و نهادها و تشکل های غیردولتی اجازه برگزاری اجتماعات را نمی دهد. به دلیل وجود اختناقی که در کشور ما وجود دارد، اقشار صلح طلب جامعه، از جمله دانشجویان، زنان، کارگران و جوانان، موفق نشده اند پابپای دیگر صلح طلبان جهان مخالفت خود را با جنگ به نمایش بگذارند. این حقیقت ندارد که مردم ایران موافق جنگ هستند، واقعیت این است که اختتاق مانع از شکوفایی جنبش صلح در ایران می شود.
با این حال، شرایط حساس جهانی، و گسترش نیرومند دامنه جنبش ضدجنگ و صلح طلبانه، برای اقشار صلح طلب در کشور ما نیز موقعیت مناسبی را پدید آورده است که جنبش مستقلانه و صلح طلبانه را خود آغاز کنند و به دریای عظیم انسان هایی بپیوندند که در روزهای اخیر، در برابر جنگ تجاوزکارانه ای که در پوشش دروغین دفاع از دموکراسی توجیه می شود، بپیوندند. جنبش دانشجویی، روشنفکران مستقل و نهادهای دولتی زنان، مدافعین محیط زیست، فعالین کارگری، در این زمینه مسئولیتی دارند که نباید آن را فراموش کنند: پیوستن به جنبش صلح و در آمیختن این جنبش با جنبش دموکراسی در کشور ما!
