می بایست برنامه های جدیدی را در راستای این حرکت مدنی چه در ایران و چه در خارج از کشور به پیش برد. یکی از راه ها در خارج از کشور مطرح کردن مسئله مشروعیت و اعتبار نداشتن نظام بر اساس آمارها و رفراندوم اخیر و غیر عادلانه – غیر دمکراتیک بودن و نیز تبعیض آمیز بودن انتخابات در جمهوری اسلامی است که باید آن را در مجامع بین الملل بلند فریاد کرد. نکته دیگر اینکه میتوان با مطرح کردن انتخاب رئیسی و سوابق او و نیز اعلامیه عفو بین الملل علیه عالیجناب رئیس جمهور جنایتکار، جمهوری اسلامی را در راستای اهداف سیاسی اش در مجامع بین المللی به شکست کشاند
«انسانها وقتی در عمل یا کنش قرار می گیرند هست که تاریخ را میسازند».
شکل گیری گفتمان نه به جمهوری اسلامی و «رای بی رای» یا «تحریم انتخابات» در آزمون کنش نخست خود در روزهای قبل از جمعه ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ شمسی و در روز انتخابات و پس از آن نشان از شکست تلاش های رژیم برای کشاندن مردم به انتخابات بود. حتا تلاش ولی فقیه در سخنرانی یک روز قبل از انتخابات و احساس خطر او از نیامدن مردم به پای صندوق ها و سخنرانی او را که عاجزانه از مردم میخواست به شوی انتخاباتی او لبیک گویند را همه ما دیدیم و وشنیدیم. با همه تلاشها و ریخت و پاشهای کاندیداها و خود نظام برای استفاده ابزاری از مردم در شوی انتخاباتی برای گرفتن مشروعیت و وجهه ملی و جهانی ره به جائی نخواهد برد. ولی فقیه و نظامش انسانها را وسیله ای برای اهداف مخرب خود میدانند و نه بر اساس این اصل انسانی که میگوید: «مردم یا انسانها وسیله نیستند بلکه غایتند».
همه ما آمارها و ارقام ارائه شده پس از انتخابات توسط وزیر کشور را دیدیم و شنیدیم و متوجه شدیم که چه افتضاحی در سطح ملی و بین المللی ببار آورده است. اساس کار آنها بر جهل و دروغ و شارلاتان بازی است و مردم در طول این ۴۲ سال با آنها آشنا شده اند و حلقه حاکم را باور ندارند و مصمم هستند که از طریق مبارزات مدنی این نظام استبدادی را کنار بزنند. و بهمین خاطر بارها و بارها با مبارزاتشان در خیابانها به آنها نه گفته اند. این نظام هم مانند نظامهای گذشته یکی از اهدافش اینست که نگذارد جامعه مدنی در ایران پا بگیرد و می بینیم که نگذاشته اند و نمی گذارند. همه این نظامهای توتالیتر در گذشته نگذاشتند کانون نویسندگان ایران نفس بکشد و احزاب سیاسی و تشکلهای صنفی و مدنی در ایران پا بگیرند و آزادانه فعالیت فرهنگی و سیاسی و اجتمائی بکنند. در نظام پادشاهی گذشته در هر محله مسجدی وجود داشت که محل فرهنگی و اجتماعی همین حاکمان امروزه بود، اما دریغ از یک کانون نویسندگان، یک اجتماع نویسندگان و احزاب. امروزه هم در بر همان پاشنه میگردد و بجای فرهنگ سازی جهل سازی هست که تقویت میشود و بودجه های کلان در اختیارشان قرار میگیرد.
با نگاهی به اخبار و گزارشات از روز انتخابات و نیز همین آرائ مصنوعی که دروغ در آن هویداست و با مشارکت پائین مردم میتوان به اتحاد مردم چه در ایران و چه در خارج از کشور پی برد. بنا به رای های داده شده آنطور که در گزارشات و سخنان شخصیت ها آمده است مردم این انتخابات را به رفراندومی علیه جمهوری اسلامی تبدیل کرده اند. بیش از ۵۰ ٪ مردم در این انتخابات شرکت نکرده اند و بیش از ۵ میلیون نفر رای سفید داده اند که خود نقطه قوتیست برای همه آنهائی که به این رژیم نه گفتند. بجرات میتوان گفت که تجربه تمام آن مبارزات سالهای گذشته در این حرکت مدنی جمع شده است که میتواند نقطه شروعی باشد برای پیشبرد مبارزات مدنی در آینده.
بنظرم می بایست برنامه های جدیدی را در راستای این حرکت مدنی چه در ایران و چه در خارج از کشور به پیش برد. یکی از راه ها در خارج از کشور مطرح کردن مسئله مشروعیت و اعتبار نداشتن نظام بر اساس آمارها و رفراندوم اخیر و غیر عادلانه – غیر دمکراتیک بودن و نیز تبعیض آمیز بودن انتخابات در جمهوری اسلامی است که باید آن را در مجامع بین الملل بلند فریاد کرد. نکته دیگر اینکه میتوان با مطرح کردن انتخاب رئیسی و سوابق او و نیز اعلامیه عفو بین الملل علیه عالیجناب رئیس جمهور جنایتکار، جمهوری اسلامی را در راستای اهداف سیاسی اش در مجامع بین المللی به شکست کشاند.
بامید اتحاد و موفقیتهای بیشتر مردم در مبارزات مدنی!
