ای همه تن،
زن،
ای زنِ ناب!
ای که معنای عشق
در دلآراترین بدنی!
بی گمان، من ندیده بودم زن:
زن، در اندازه ای که تو، تو،
تو زنی!
سخت دیرآمدی،
ولی
به دلِ من خوش آمدی:
ای که، با سرپناهِ آغوش ات،
دوستی، مادرم، زنی، وطنی!
پُر از این شادی ی غم آگین ام:
که تو رنگین کمانِ ناباور
افق آرای نابهنگامی
در غروبِ غریبِ شعرِ منی!
آمدی، تا که، با نگاهِ تو،
من
از تو آیینه ای زلال شوم.
گُم شوم در تو، در زلالی ی تو:
وَ، چو آیینه، پاک لال شوم.
مثلِ زنبورهای بی کندو،
واژه های برون پریده ام از آشیانِ یاد
مُرده اند.
لاشه هاشان را نیز
بادهای دمادمِ نَفَس ام
با خود
بُرده اند!
آه، کندوی شعرِ من
عسلی بر نیاوَرَد زین عشق!
بگذار
تا نَفَس دارم و مجالِ نگاه،
روبه روی ات نشسته، گُم باشم
در زلالِ نگاه؛
و قناعت کنم بدین که پی گیرم
دم زدن با تو از تو را،
رامِ بی واژگی،
با زبانِ صریح ولالِ نگاه!
بگذار
خوش بمانم بدین،
به همین،
کاین زمستان دمیده عشق،
این گُلِ یخ،
در دلِ من شکفته می مانَد.
و غمی بر غمانِ خویش نیفزایم
زآن که عشقی ست
واپسین عشقِ من، که،
دریغ!
شعرِ شادش نگفته می ماند.
بیست وسوم آذرماه ۱۳۹۸،
بیدرکجای لندن
