با وجود رشد و تاثیرات جنبش جهانی #من_هم در ایران و در جامعه ایرانیان خارج از کشور، هنوز هیچ‌یک از مردانی که عمدتا «سرشناس» به شمار می‌آیند و از سوی افراد آسیب‌دیده به آزار و یا تجاوز جنسی متهم شده‌اند، مسئولیت رفتار خود را نپذیرفته‌اند و توانایی و اراده‌ایی برای پاسخ‌گویی مسئولانه و جدی نسبت به رفتارشان نشان نداده‌اند. آنها این ناتوانی را با رفتار و کلام خشونت‌بار، تحقیر زنان، فمینیست‌ها، کوئیرها و گروه‌های فاقد قدرت تحت نام و با مجوز رانت موقعیت‌شان در ساختار «مردانگی» به نمایش می‌گذارند.
تجاوز و آزار جنسی، آن روی سکه‌ی خشونت‌های ناموسی است و در ساختار اجتماعی مردسالار ریشه دارد که بر پایه تملک، تجاوز ، آزار جنسی، و نیز کنترل سکسوالیته زن به نام ناموس و تعصب را حق به حساب می‌آورد. هم از این رو پدر/ مردسالاری باید به صورت ساختاری و همزمان توسط افراد درون آن ساختار درهم شکسته شود تا ظرف امنی برای جلوگیری از این تعرضات به وجود آید.
«شبکه مردان علیه خشونت ناموسی» به عنوان شبکه‌ای که مقدم بر هر فعالیتی به آموزش مردان علیه خشونت ناموسی و دیگر اشکال خشونت علیه زنان می‌پردازد، خود را موظف می‌داند نسبت به ابعاد «مردانگی» اقتدارگرا، مهاجم و خشونت‌گرا علیه زنان و افراد کوئیر واکنش نشان دهد. افشاکنندگانِ مزاحمت‌ها، آزارها و تجاوزهای جنسی در جامعه ایرانی باید از پشتیبانی معنادار همه کسانی که با ساختارِ سرکوب و قدرت جنسیتی سر ستیز دارند برخوردار شوند. صدایِ افشاگران پس از تحقیقات مقدماتی و راستی‌آزمایی‌های حرفه‌ایی، باید به گوش همه برسد و رسانه‌ها به بازتاب صدا و خواست‌های این جنبش سازنده و فعالان موظف هستند. به ویژه که قوانین زن ستیزانه‌ی جمهوری اسلامی امکان پی‌گیری عادلانه جرم‌های جنسی-جنسیتی را در داخل کشور نمی‌دهد و در تقریبا اکثر موارد مطرح شده در جنبش #من_هم، پی‌گیری آزارها، سوء استفاده‌ها و تجاوزهای جنسی نه تنها هیچ پیامد جدی و عملی برای مردان متهم در برنداشته بلکه در مواردی به افزایش اقتدار افراد متهم شده نیز منجر شده است.
زبان پرخاشگرانه، طلبکارانه و اقتدارطلبانه‌ی افرادی چون محسن نامجو، نسبت به افشاگران آزارهای جنسی نمونه تکراری و مخرب دیگری از رفتار غیرمسئولانه‌ی مردانی است که نامشان در جنبش #من_هم مطرح شده است. این درحالی است که هر فرد ورای جایگاه قدرت و رابطه‌اش با محصولاتی که به اجتماع می‌دهد یا نمی‌دهد، در برابر خشونت‌هایی که مرتکب می‌شود مسئول است و این مسئولیت، به سبب جایگاه و قدرت علمی، هنری ، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی از او سلب نخواهد شد.
ما در شبکه مردان علیه خشونت ناموسی به دنبال خودآموزی و آموزش مردان و دستیابی به الگوهای برابری جنسیتی در حوزه رفتار و گفتار و تغییر طرز تلقی نسبت به زنان هستیم؛ تا تصویر دیگری از “مردانگی” ارائه شود که با اقتدار، خشونت‌ورزی و بهره‌کشی جنسی-جنسیتی تداعی نشود. نخستین قدم در مبارزه با یک خشونت و از جمله خشونت جنسی–جنسیتی، به رسمیت شناختن وجود، وقوع و رواج آن است و نه انکار آن. سازوکار انکار از طریق نادیده گرفتن، بی‌اعتنایی و نامعتبر دانستن صورت می‌گیرد؛ اما بدترین حالتی که ممکن است با آن روبرو شویم مشروعیت بخشیدن به این خشونت از طریق توجیه آن است. ما بر این باوریم که افراد متهم به آزار جنسی باید در گام نخست، به عذرخواهی و اعتراف به خشونت صورت گرفته بپردازند و سپس صادقانه و شجاعانه، آمادگی پذیرش پیامدهای آن و تلاش برای اصلاح را نشان دهند.
ضمن تاکید بر اینکه در مبارزه با خشونت جنسی-جنسیتی نباید به ستم‌های قومی، نژادپرستی و دیگر انواع ستم‌های طبقاتی هم بی‌اعتنا بود، سازماندهی برای توانمندسازی زنان و بالا بردن مشارکت مردان در مبارزه با خشونت‌های جنسی- جنسیتی می‌تواند جنبش‌های علیه تجاوز و آزار جنسی را به جلو ببرد، فضای امنی برای آزاردیدگان و دادخواهان فراهم سازد و سطح سرکوب آنها را به حداقل برساند.
از این رو شبکه مردان علیه خشونت ناموسی ، مردان ایرانی را فرامی‌خواند تا سکوت و انفعال خود را در برابر خشونت‌های جنسی- جنسیتی بشکنند و به جای همصدایی آشکار یا پنهان با مرتکبان خشونت، همدردی و همراهی خود را با آزاردیدگان نشان دهند و از آزارگران فاصله بگیرند. همچنین، اگر خود مرتکب خشونت جنسی-جنسیتی شده‌اند به عنوان نخستین گام، شهامت عذرخواهی با نیت روشن اصلاح‌پذیری را داشته باشند تا در آینده بتوانند از الگوهای مردانگی اقتدارگرا فاصله بگیرند و در مسیر مبارزه با خشونت ساختاری علیه زنان و افراد کوئیر فعال شوند.
شبکه مردان علیه خشونت ناموسی
آوریل دوهزار و بیست و یک/ اردیبهشت هزار و چهارصد
