با نزدیک شدن زمان انتخابات نهم ریاست جمهوری اسلامی، مشخصه های بیشتری از این انتخابات در معرض دید و قضاوت جامعه قرار می گیرد. چنان که پیداست، این انتخابات نه فقط مثل انتخابات پیشین در حکومت اسلامی انتخاباتی غیردموکراتیک است که دگراندیشان و مخالفین حق شرکت در آن را ندارند، بلکه قرار است مردم با فشار و تهدید به پای صندوق های رای آورده شوند. مقامات مهم حکومت، از هر دو جناح، «مشارکت حداکثری» را هم تاکتیک و هم استراتژی این انتخابات اعلام کرده اند. روند حوادث بیانگر آن است که دست کم بخشی از این هدف باید با تشدید فشار و ایجاد رعب و واهمه به منظور جلوگیری از مخالفت با این انتخابات و ایجاد ترس از رای ندادن در میان شهروندان، تامین گردد.
در روزهای اخیر، دو تن از چهره های برجسته حکومت اسلامی، هر یک به نوعی، سخنانی بر زبان راندند که این برنامه را آشکار می کرد. آیت الله احمد جنتی، که دوران انتخابات، دوران قدرت مداری بی حد و مرز اوست، در نماز جمعه ی هفته گذشته تهران، بار دیگر صحبت از اعدام مخالفان به میان آورد و یک روز بعد حجت الاسلام علی یونسی وزیر اطلاعات دولت «اصلاح طلب» محمد خاتمی، اتهام سنگین و هولناک برانداز را تا منتقدین ساده و ناراضی حکومت هم گسترش داد و حرف اصلی خود را بدین صورت بیان داشت که: هر کس مردم را به عدم شرکت در انتخابات دعوت کند، برانداز نظام محسوب می شود.
پیرامون این دو اظهار نظر، که هر دو بر یک هدف استوار شده بودند و آن هم ایجاد رعب و وحشت تا مخالفین در آستانه ی انتخابات نتوانند مخالفت خود را با انتخابات فرمایشی اعلام کنند، برخورد دوگانه ای صورت گرفت.
هر چند احمد جنتی در حوزه ی سخنانی که گفته بود، یک مقام کاملا غیرمسئول است، اما سخنانش از آن جا که می توانست غیرمستقیم تهدیدی هم علیه اصلاح طلبان باشد، با اعتراض از جانب فعالین این جناح روبرو شد. جبهه ی مشارکت اسلامی خود را موظف دید به عالی ترین مقام قضائی حکومت نامه نوشته و ضمن اعتراض به سخنان دبیر شورای نگهبان از او توضیح بخواهد. اما سخنان آشکارا تهدید کننده ی حجت الاسلام یونسی وزیر اطلاعات دولت خاتمی با سکوت برگزار شد. زیرا این سخنان، هر چند تهدید آشکار حقوق شهروندی بود، اما با هدف هر دو جناح حکومت هم خوانی داشت و از یک مقام موثر «جناح خودی» بیان شده بود.
حجت الاسلام یونسی در همان زمانی سخنان تهدید آمیز خود را بر زبان رانده بود که «دکتر مصطفی معین» کاندیدایی که از سوی هوادارانش «کاندیدای جناح پیشرو اصلاحات» نام گرفته است، با صدای رسا در جمع گروهی از همین هواداران اعلام می کرد: آمده ام تا به نقض حقوق بشر پایان دهم! این کاندیدای محترم نیز اما، لزومی ندید تا برای ایجاد اطمینان ِ اندکی در جامعه نسبت به صداقت خود در حرف هایی که هر روز آتشین تر از روز پیش به خورد جامعه داده می شود، از وزیر اطلاعات و همکار سابق خود در «کابینه ی اصلاحات» بپرسد که وی به چه دلیل در مقام تشخیص جرم نشسته و حق طبیعی مردم ایران برای عدم شرکت در انتخابات را با اتهام براندازی که در جمهوری اسلامی ایران مجازاتی در حد اعدام دارد، «نقض» می کند. نه او، و نه هیچ کدام از کاندیداها و ستادهای متعدد نامزدهای انتخاباتی، که این روزها از صبح تا شب وعده رعایت حقوق مردم را می دهند، از وزیر اطلاعات نپرسیدند در کدام گوشه ای از این دنیا، رای ندادن به حکومت براندازی محسوب می شود، که در حکومت جمهوری اسلامی باید چنین محکومیت سنگینی برای یک حق طبیعی مردم درنظر گرفته شود؟
زنجیره ی این اتفاقات نشان دهنده ی آن است که همه ی جناح های حکومت ایران، در عمل اجزای سناریوی واحدی را به اجرا گذاشته اند که مطابق آن قرار است «مشارکت حداکثری» در انتخابات با کمک آمیزه ای از دروغ، تهدید و سرکوب به اجرا گذاشته شود، «مشارکت حداکثری» که حکومت ایران، و همه ی آن هایی که نفعی در ادامه آن دارند، برای بقا، به آن امید بسته اند.
اگر کاندیداهای انتخاباتی، هر کدام به فراخور نقش خود، حجم عظیمی از فریبکاری و گمراهی را با استفاده از رسانه های عمومی و به شکلی کاملا یک طرفه به سوی افکار عمومی نشانه رفته اند، دستگاه های امنیتی و انتظامی حکومت، در کار عملی کردن تهدیدهایی هستند که از سوی عالی ترین مقامات حکومت رسما اعلام شده است. در روزهای اخیر تشدید فشار به فعالین جنبش دانشجویی به عنوان متشکل ترین گروهی که در برابر این دستگاه عظیم فریب و تهدید و سرکوب ایستاده است، نشانه هایی از عملی شدن این تهدیدهاست.
قابل پیش بینی است در هفته های آینده، جنگ روانی و تبلیغاتی حکومت علیه جامعه شدت بگیرد و ماشین فریب و تهدید و سرکوب بر سرعت خود بیافزاید. آن ها که سوار بر این ماشین، در این خیالند که به قصد تامین «مشارکت حداکثری» تا قلب جامعه به پیش بروند، خود چنان محسور جنگی که علیه اذهان تک تک مردم ایران به راه انداخته اند شده اند، که کمتر قادر خواهند بود به عواقب و عوارض آن بینندیشند. اما حتی آن دسته از حکومتیان که در حاشیه هستند می توانند ببینند چنین شیوه هایی تنها به بی اعتباری بیشتر بازی انتخاباتی که جناح های حکومت آن را جدی فرض کرده اند، خواهد انجامید.
«مشارکت حداکثری» رویایی است که تحقق نخواهد یافت. نه تهدیدهای آیت الله جنتی و حجت الاسلام علی یونسی، نه «دولت امید» علی لاریجانی و فراخوان «نسل سوم» به حکومت از جانب محسن رضایی، نه بازی های زیرکانه هاشمی رفسنجانی و نه ژست های دموکراتیک مصطفی معین که تنها یادآور ناتوانی های محمد خاتمی است، در هر آن چه که وعده داد؛ مردم ایران را مجاب نخواهد کرد که یک بار دیگر به این حکومت رای اعتماد بدهند. نمایشی که به نام «انتخابات سرنوشت ساز» به راه افتاده است، هر چند هدف خود را «مشارکت حداکثری» اعلام کرده، اما در انتها تنها به عمیق تر شدن شکاف مردم با حکومت خواهد انجامید.
