قطعنامه‌ی روز جهانی کارگر ١٣٩٩ – سنندج
در شرایطی جنبش بین‌المللی طبقه‌ی کارگر به استقبال اول مه می‌رود که اپیدمی کرونا جوامع بشری در سراسر دنیا را مورد هجوم و تهدید جدی قرار داده است. تاکنون این بیماری قابل پیشگیری جان نزدیک به ۲۵۰هزار نفر در دنیا را گرفته و بیش از سه میلیون نفر را هم مبتلا کرده است.
ما کارگران و مردم در جهان یک بار دیگر دیدیم که ادعای سرمایه‌داری مبنی بر «اذلی و ابدی» بودن این نظام پوچ است. دیدیم که این نظام ضدانسانی حتی لیاقت و ظرفیت دفاع از سلامتی را ندارد. سران دولت‌های سرمایه‌داری از دمکرات تا استبدادی، شهروندان و به‌ویژه محرومان را به حال خود رها کرده‌اند. استراتژی “مصونیت گله‌ای” یعنی بمیرید و بسازید؛ فرمان کار اجباری در قتل‌گاه کرونا بدون کمترین امکانات بهداشتی، پاسخ این نظام به میلیاردها کارگر و خانواده‌هایشان است. این در شرایطی است که این نظام سرمایه‌های هنگفت صرف تولید سلاح‌های ویران‌گر و رقابت و جنگ‌های خانمان‌سوز می‌کند. تنها کمتر از ده درصد این سرمایه می‌توانست هزینه‌ی کامل زیرساخت‌های مدرن پزشکی و درمانی و هزینه‌ی پیشگیری و آمادگی برای چنین شرایطی را تأمین کند. اگر این سیاست را دنبال نمی‌کنند، به‌دلیل ناتوانی در محاسبه‌ی هزینه‌ها و نیازها نیست، به‌دلیل این است که بهداشت و درمان عرصه‌ی رضایت‌بخشی برای سودآوری نیست. این به‌سادگی یعنی سود و فقط سود سرمایه بر جان انسان‌ها مقدم است. این نظامی است که ما کارگران و ساکنین کره‌ی خاکی را اسیر کرده است.
در ایران وضعیت وحشتناک‌تر است. شرایط زندگی برای اکثریت جامعه یعنی مردم محروم و کارگر و زحمتکش، هر روز و هر ساعت با فقر و گرانی و فلاکت اقتصادی بدتر می‌شود. کرونا نیز به فقر و سیل و زلزله و کلیه‌فروشی و سرکوب روزانه اضافه شد. در بیماری شدید کرونا هم باید کارگر کار کند و برای سرمایه سود تولید کند. می‌گویند «در خانه بمانید» اما حقوق‌ها را پرداخت نمی‌کنند، وسایل بهداشتی و تست را خصوصی و بازاری کرده‌اند، جامعه کارگری را بین دو راهی مرگ در محیط کار آلوده و بیماری و گرسنگی به اسارت گرفته‌اند. این در حالی است که میلیاردها دلار هر روز اختلاس می‌شود، اما حاضر نیستند برای طب و درمان و بهداشت و آموزش و مسکن و معیشت، از ثروتی که ما کارگران تولید می‌کنیم و آنها به جیب می‌زنند، هزینه کنند. ما کارگران و همه‌ی مردم دنیا دیدند که کمک‌های دریافتی از کشورهای مختلف را حتی در اختیار مردم مبتلا نگذاشتند، وسایل بهداشتی را احتکار کردند و به بازار فرستادند تا از بیماری و رنج مردم نیز پول پارو کنند. حتی اجازه‌ی تأسیس بیمارستان به پزشکان بدون مرز ندادند تا فجایع و عملکردشان را بتوانند انکار کنند و امروز نیز حکم به قتل عام ما کارگران داده‌اند. می‌گویند حاضرند دو سه میلیون نفر را قربانی کنند تا پیشاپیش با خیزش سی میلیون گرسنه مقابله کنند!
ما جنبش طبقه‌ی کارگر، ما آزادی‌خواهان، سرمایه‌داری و عملکرد ضدکارگری و ضدانسانی‌اش در بحران کرونا را محکوم می‌کنیم و این نظام جنایتکار را در پیشگاه بشریت آزاد‌ی‌خواه محاکمه می‌کنیم. ما کارگران می‌گوییم این نظام نمی‌تواند جامعه را اداره کند و باید برود. ما کارگران که هر روز چرخ‌های جهان را به حرکت درمی‌آوریم، هر دقیقه نیازهای میلیاردها بشر را تولید می‌کنیم، خود نیز می‌توانیم آن‌را اداره و مدیریت کنیم. این نظام شایسته‌ی بشر امروز نیست.
از این‌رو ما امضاکنندگان این قطعنامه خواست‌ها و سیاست کارگران را برای اوضاع کنونی اعلام می‌کنیم و جامعه را فرامی‌خوانیم که حول آن بسیج و متحد شود:
١- ویروس کرونا از کنترل خارج شده و با سرعت در حال گسترش است. فوراْ باید مناطق مخاطره‌آمیز قرنطینه شود. امکانات تدارکاتی، معیشتی و بهداشتی شهروندان مناطق قرنطینه‌شده، باید توسط دولت تأمین شود.
٢- کلیه‌ی مراکز کار اعم از تولیدی و خدماتی تا رفع خطر بیماری کرونا تعطیل شوند. حقوق کارگران بدون کم و کاست پرداخت شود. تنها مراکز ضروری تولیدی و خدماتی و بیمارستانی با کاهش ساعت کار باز باشند.
٣- شعار «در خانه بمانید» ظاهر خوبی دارد، اما بدون نان و دارو و پشتوانه‌ی هزینه‌های روزانه شعاری عوام‌فریبانه است. برای تحقق آن تأمین معیشت همه‌ی شهروندان در این دوره خواست محوری جامعه است و دولت موظف به تأمین آن است.
۴- بسیاری از هم‌طبقه‌ای‌های ما خانه‌ای ندارند که در آن بمانند. حاشیه‌نشینان، حلبی‌آبادها، کودکان کار، کارتن‌خواب‌ها، گورخواب‌ها، دستفروشان، معتادین، کارگران بخش بازیافت زباله، عمدتا بی‌مسکن هستند و دولت نیز همان آلونک خارج محدوده‌شان را نیز با بولدوزر ویران می‌کند. ما کارگران این اقدامات ضدانسانی را محکوم می‌کنیم و دولت را موظف به اسکان این شهروندان می‌دانیم.
۵- ما کارگران سیاست‌های نژادپرستانه‌ی دولت و کارفرمایان در قبال کارگران مهاجر افغانستانی از جمله اخراج و ندادن هیچ امکانی به آنها و عدم پذیرش در بیمارستان‌ها را قویاْ محکوم می‌کنیم. کلیه‌ی ساکنان ایران باید بدون تبعیض از معیشت و منزلت و سلامتی و بهداشت برخوردار باشند.
۶- طرح پرداخت «بیمه‌ی بیکاری به کارگرانی که به خاطر کرونا بیکار شده‌اند»، فریبی بزرگ است. کار در محیط ناامن کار به اضافه‌ی کرونا جنایت علیه کارگران است. مسئولیت ابتلا با کارفرمایان و دولت است و آنها موظف به پرداخت بیمه‌ی بیکاری مکفی یا تأمین معیشت استاندارد برای بیکاران هستند.
٧- اخراج‌ها باید ممنوع شود. کارفرمایان کرونا را بهانه‌ی بیکارسازی وسیع کرده‌اند. مضافاْ اینکه مراحل اداری پیچیده و کشنده، آن هم برای گرفتن بیمه‌ای که قبل‌تر از حقوق‌ها کسر شده است، تنها ادامه‌ی سیاست مکیدن زالوصفتانه‌ی آخرین قطره‌های خون کارگران است. کلیه‌ی کارگران اعم از شاغل و بیکار باید مشمول تأمین اجتماعی شوند و دولت در پرداخت این بیمه مسئولیت مستقیم دارد.
۸- ما «حداقل دستمزد» اعلام‌شده از جانب دولت را تحمیل گرسنگی و مرگ تدریجی بر کارگران و خانواده‌های کارگری می‌دانیم. آن را به شدت مردود اعلام می‌کنیم. ما کارگران علیه دستمزد زیر خط فقر و علیه فقر و بیکاری بر اتحاد و همبستگی سراسری پافشاری می‌کنیم.
۹- تهدید و بازداشت فعالین کارگری و اجتماعی ادامه دارد. ما خواهان توقف بازداشت‌ها و احضارها و سرکوبگری‌ها هستیم. زندانیان سیاسی باید آزاد شوند. جان هزاران زندانی سیاسی و عادی در دوره شیوع ویروس کرونا در زندان‌ها با خطر بیماری و مرگ روبرو است. ما خواهان آزادی فوری کلیه‌ی زندانیان در این دوره هستیم. در دوره‌ای که جامعه با ترس و نگرانی ویروس کرونا روبرو است، دور دیگری از اعدام‌ها شروع شده، ما خواهان توقف اعدام‌ها و لغو مجازات اعدام هستیم.
۱۰ – ما بر آزادی بیان و عقیده، تشکل، اعتصاب، تجمع و گردهمایی به عنوان حقوق پایه‌ای کارگران و مردم پافشاری می‌کنیم. تعطیلی روز اول مه و گرامی‌داشت این روز از حقوق اولیه‌ی کارگران است.
ما به پزشکان و پرستاران و کارکنان در کادر درمان، به کارگران بخش نظافت، به کارگران آمبولانس‌ها و حمل‌ونقل، به کارگران مراکز تولید مواد غذایی و بهداشتی که در صف اول نجات‌دهندگان جامعه جهانی‌اند، درود می‌فرستیم. در بحران بیماری کرونا نیز این انسان دوستان و کارگرانند که ناجیان جهان هستند نه دولت‌ها و سرمایه‌داران بی خاصیت.
ما کارگران همراه با هم‌طبقه‌ای‌هایمان در سراسر جهان روز کارگر را گرامی می‌داریم و با جنبش طبقه‌ی کارگر جهانی اعلام هم‌سرنوشتی و همبستگی می‌کنیم. ما خود را در هر گوشه‌ی جهان بخشی از مبارزه علیه سرمایه داری و تلاش برای ایجاد جهانی آزاد و برابر و مرفه می‌دانیم. ما با خانواده‌های کارگری و محرومان و کسانی که قربانی بیماری کرونا شدند اعلام همدردی می‌کنیم و برای بیماران آرزوی سلامتی و بهبود داریم.
اول مه را به طبقه‌ی کارگر ایران و جهان تبریک می‌گوییم.
زنده باد اول مه
زنده باد همبستگی جهانی طبقه‌ی کارگر
دهم اردیبهشت ۱۳۹۹
۱- جمعی از فعالین کارگری سنندج
۲- انجمن کارگران فصلی و ساختمانی سنندج
۳- جمعی از کارگران اخراجی نساجی کردستان
۴- جمعی از کارگران اخراجی پردیس سنندج
۵- جمعی از کارگران اخراجی شاهو سنندج
قطعنامه مشترک کارگران بوکان و سقز به مناسبت روز جهانی کارگر (۱۳۹۹)
کارگران، مردم زحمتکش
امسال در حالی به پیشواز اول ماه مه (روز جهانی کارگر) می‌رویم که نظام سرمایه‌داری کماکان در بحران ساختاری خود دست و پا می‌زند. نظام سرمایه‌داری در طول حیات خود برای بقاء، انسان‌ها را به تباهی کشانده تا اینکه بتواند چند صباحی عمر خود را طولانی‌تر کند. این روزها دولت‌های سرمایه‌داری در برابر همه‌گیر شدن ویروس کرونا مستاصل شده و تنها راه‌کارشان قرنطینه‌ی خانگی مردم بدون تامین معیشت روزانه‌ی آنان بوده است.
با قرنطینه‌ی خانگی مردم، سرمایه‌داری پیش از بیش دچار بحران مالی شد، به شکلی که امروز یارای مقابله با آن را ندارد. آمدن این غول بی دست و پا ( کووید ۱۹ ) بحران ساختاری نظام سرمایه‌داری در سراسر جهان را صد چندان کرد. نظامی که قرنهاست انباشت سود می کند، در مقابل این ویروس به هراس افتاده و توان مقابله با آن را ندارد. نظام سرمایه‌داری بدون آنکه توانسته باشد بحران ساختاری قبل از ویروس کرونا را کنترل کند, با بحران بیکاری مربوط به این ویروس نیز گلاویز شده و در فکر خارج کردن مردم از قرنطینه‌ی خانگی است.
کشور ما نیز از تغییر و تحولات حاکم بر اقتصاد جهان بدور نمانده و تاکنون نتوانسته از بحرانی که سالهاست گریبان اقتصاد کشور را گرفته رهایی یابد و بحران کرونا و بیکاری کارگران مربوط به این ویروس نیز به آن اضافه شده است. بیکاری در جامعه ما همچنان بیداد می‌کند، سفره‌ی کارگران زیر سایه‌ی گرانی و تورم لجام گسیخته، دستمزدهای به شدت زیر خط فقر، عدم امنیت شغلی با رواج قراردادهای موقت و سفید امضاء و… به طوری‌که طی سال‌های اخیر تمامی برنامه‌های اقتصادی ارائه شده برای برون رفت از بحران ،کاملا تابعی از برنامه‌های ریاضتی دیکته شده از سوی بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول بوده است. از قانونی کردن اخراج کارگران در قانون کار گرفته تا افزایش سن بازنشستگی به صورت پله کانی و….
با وجود تعرضات جبهه‌ی سرمایه علیه معیشت طبقه کارگر، هر چند کارگران بصورت پراکنده و گاها متحدانه و سراسری علیه بی‌حقوقی‌های اعمال شده اعتراض کرده اند، اما این اعتراضات نتوانسته آنچنان که باید و شاید کارفرمایان و حامیانشان را به عقب برانند. به همین خاطر هم بوده که هر سال دولت و کارفرمایان بسته به اوضاع و احوال خودشان دستمزدها را تعیین کرده‌اند. طبقه کارگر در تعیین دستمزد هیچ گونه نقشی ندارد و تنها برای خالی نبودن عریضه‌ی جلسات سه جانبه‌گرایی است که آنها را به جلسات دعوت می‌کنند. امسال این حقیقت برملا شد که حتی نمایندگان غیر واقعی و انتصابی شورای اسلامی کار هم که در این جلسات شرکت می‌کنند، اگر مصوبات شورای عالی کار را هم امضاء نکنند هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و بدون امضای نماینده‌ی به اصطلاح کارگران بخشنامه‌ی شورای عالی کار جهت اجراء به تمام مراکز مربوطه ابلاغ خواهد شد.
با توجه به وضعیت معیشتی کارگران و مردم محروم جامعه در این شرایط بحرانی که اکثریت کارگاه‌های زیر ده نفر تعطیل و کارگران آن بیکار شده‌اند. ما کارگران شهرهای بوکان و سقز خواست و مطالبات آنی خود را به شرح زیر رو به دولت حاکم بر ایران اعلام خواهیم کرد.
۱)ثبت تشکل‌های کارگری که توسط خود کارگران تاسیس شده و به رسمیت شناختن فعالیت آن تشکل‌ها .
۲) برابری کامل زن و مرد در تمام جوانب زندگی اجتماعی و اقتصادی و لغو کلیه‌ی قوانین تبعیض‌آمیز علیه زنان.
۳) لغو کلیه‌ی احکام غیرقانونی اعدام، زندان، شلاق، تبعید و… علیه فعالین کارگری و معلمان و آزادی کلیه زندانیان سیاسی .
۴) ممنوعیت کار کودکان، حق تحصیل رایگان برای همه‌ی کودکان از جمله کودکان اتباع خارجی .
۵) توقف اخراج و بیکارسازی‌ها، لغو کلیه‌ی قراردادهای موقت و سفید امضاء و پرداخت بیمه بیکاری بدون در نظر گرفتن سوابق بیمه‌ای به کلیه‌ی کارگران بیکار از جمله کارگران ساختمانی .
۶) پرداخت بیمه‌ی بیکاری به کلیه‌ی کارگران بیکار که این روزها به خاطر ویروس کرونا کار خود را از دست داده اند.
۷) ما کارگران بر این عقیده‌ایم که طبقه‌ی کارگر می‌بایست مستقیما در تعیین سرنوشت خود دخیل باشد و ضمن اینکه هرگونه تعیین تکلیف برای کارگران از بالا را امری غیر کارگری می‌دانیم، خواستار لغو اصل سه جانبه گرایی شورای عالی کار در تعیین دستمزد کارگران هستیم.
۸) تعیین دستمزد یک میلیون و هشصد هزار تومانی از سوی شورای عالی کار را تحمیل مرگ تدریجی بر میلیون‌ها کارگر دانسته و خواهان افزایش دستمزدها متناسب با تورم موجود در جامعه هستیم.
۹) دستور قرنطینه و در خانه ماندن مردم محروم جامعه و کارگران به خاطر جلوگیری از ویروس کرونا بدون تأمین معیشت میسر نیست. دولت باید با پرداخت حقوق کافی به همه‌ی مردم محروم و کارگران بیکار شده اقدام کند.
۱۰) رعایت حقوق انسانی برای همه‌ی زندانیان سیاسی و فعالین کارگری به دور از هرگونه تهدید و اجبار و اذیت و آزار روحی و روانی و بی‌حرمتی به آنان.
گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر
