خانواده‌های ستم دیده و مبارز جامعه بهایی!
حکومت اسلامی ایران، از همان آغاز با سرکوب، بازداشت، شکنجه و حذف فعالان سیاسی در زندان ها یا بیرون از زندان ها، بر اریکه قدرت جای گرفت و با تمام قوا و به وحشیانه ترین شکل ممکن سعی کرد تا صدای تمامی آزادی خواهان را خفه کرده و هزاران مبارز سیاسی مجاهد، کمونیست و دگراندیش را از صحنه فعالیت سیاسی حذف کند.
اختصاص گورستانی برای فعالان سیاسی چپ گرا و دگراندیش نیز یکی از ستم بارترین و تبعیض آمیزترین تصمیم هایی بود که حکومت مرتجع اسلامی ایران در سال ۱۳۶۰ گرفت. گورستانی در جنوب شرقی تهران در خارج از شهر در منطقه ای به نام خاوران که حکومت آن را «لعنت آباد» نامید، ولی خانواده‌ها آن را گلزار خاوران نامیدند. گفته شده که صدها فعال سیاسی اعدام شده چپ گرا از سال ۱۳۶۰ تا قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ که در زندان های اوین، گوهردشت و دیگر زندان ها و کمیته های استان تهران بودند، مخفیانه و به دور از چشم خانواده‌ها در گورهای فردی و جمعی خاوران به خاک سپرده شده اند.
خاوران روایت صدها انسان مبارز و عاشق و دگراندیش است که با اعتقاد به آزادی، عدالت و برابری مبارزه کردند و تا پای جان ایستادند و تن به ظلم ظالمان ندادند. خاوران هم چنین روایت پر از درد و زخم و مقاومت و پایداری مادران و خانواده‌های خاوران از جلوی زندان ها تا به امروز برای کشف حقیقت و دادخواهی است. روایتی که نمی‌توان آن را به سادگی بیان کرد، زیرا هر روزش تا به امروز صدها روایت است، ولی ضرورت دارد که این روایت ها از زبان دادخواهان گفته شود تا تاریخ از منظر ستمدیگان و مبارزان ثبت شود نه از منظر ستمکاران.
مادران و خانواده‌های خاوران، درودهای گرم ما به شما برای چهل سال مقاومت، ایستادگی و پایداری تان از سال ۶۰ تا به امروز برای زنده نگاه داشتن یاد آن جان های شیفته و برای پیگیری دانستن حقیقت و دادخواهی. بی تردید اگر مقاومت ها، همدلی ها و ایستادگی های شما نبود، خاوران در سطح جهان به عنوان نماد جنایت این حکومت ستم کار، و نماد گرامی داشت و یادآوری آن جان های عاشق، و نماد مقاومت و دادخواهی شما خانواده‌ها و دیگر دادخواهان شناخته نمی‌شد و برای تخریب دوباره آن، هزاران دل خشمگین و معترض نمی شد.
ما مادران پارک لاله ایران به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران، تخریب خاوران را به شدت محکوم می‌کنیم و همراه همیشگی مادران و خانواده‌های خاوران و تمامی دادخواهان هستیم تا زمانی که بتوانیم آنجا را بنا به دلخواه خود، آن‌گونه که شایسته عزیزان مبارزمان است، تعییر شکل دهیم و گل باران کنیم و بیاراییم.
ما از جامعه محترم بهایی می‌خواهیم که در برابر تعرض این حکومت ستمکار چونان گذشته محکم و مصمم بایستند و اجازه ندهند که فوت شدگان شان را در خاوران به خاک بسپارند.
ما هم چنین، از مردم شریف و آزاده ایران می‌خواهیم که مادران و خانواده‌های خاوران و جامعه بهایی را تنها نگذارند و یار و یاورشان باشند. تعرض حکومت به خاوران، تعرض حکومت به گورستان جامعه بهایی، تعرض بیشتر به آزادی و تعرض به ایستادگی و مقاومت و دادخواهی است. اجازه ندهیم که حکومت بیش از این ما را سرکوب و از حقوق انسانی مان محروم کند.
گفته شده که امروز دوباره خانواده‌های خاوران نگران به خاوران رفتند. منصوره بهکیش در فیس بوک خود نوشته است: «امروز ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰، خانواده های خاوران در خاوران حضور یافتند و گفته شده که شرایط خاوران نسبت به هفته گذشته در ۳ اردیبهشت تغییری نکرده است. حضور مداوم و پیوسته خانواده ها در خاوران مایه دل گرمی است و امید که تخریب خاوران متوقف شود. گیاهان خودروی خاوران دوباره جوانه زده بودند و شقایق ها در گوشه خاوران خودنمایی می کردند. خانواده ها نیز به یاد آن جان های شیفته گل های سرخ شان را پرپر کردند. درودهای گرم به تمامی ما خانواده های دادخواه خاوران که مصمم و پیگیر برای حفظ خاوران تلاش می کنیم.».
خاوران نماد جنایت حکومت، نماد ایستادگی هزاران مبارز عاشق و نماد مقاومت و دادخواهی مادران و خانواده‌های خاوران است و باید حفظ شود.
مادران پارک لاله ایران
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰
