لطفا متن زیر را در پاسخ به پیام جمعی از مادران و خانواده‌های جانباختگان فدائیان خلق به شورای مرکزی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در سایت اخبار روز منتشر نمائید.
با تقدیم احترام
مادرم با من سخن بگو!
مادرم چه غریبانه با من سخن گفته ای! نامه ات پس از سیزده سال دوباره به دستم رسید. اما اینبار نامه ات پر از اشک و حسرت و ناامیدی و آه بود. دوباره با من سخن گفته ای اما در نامه ات ردی از مادر لطفی، مادر جزنی، مادر بهکیش، مادر شریفی و مادرهای دیگرم ندیدم. اینبار چه غریبانه با من سخن گفته ای!
در نامه برایم نوشته ای “در شرایطی که اکثریت مردم پس از کشتار سالهای ۹۶ و ۹٨ در زیر ایدۀ تحریم انتخابات و اعلام «نه»ی بزرگ به جمهوری اسلامی متحد می‌شوند و در شرایطی که حکومت حتی به مزار بی نام و نشان فرزندان ما در خاوران هم رحم نمی‌کند بعضی از شما یاران سابق فرزندان و عزیزان ما با مشارکت در این شوی مضحک انتخاباتی و در همراهی با جناحهایی از این رژیم در فکر ابقاء و ادامۀ حیات نکبت‌بار جمهوری اسلامی هستید!”
مادر عزیزم!
خیزش‌های گسترده‌ی اعتراضی در دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ با ناامیدی روزافزون اقشار و گروه های مختلف اجتماعی به ایجاد تغییرات مثبت از طریق جابجایی‌ها در درون حکومت نشان داد که جامعه گام در مسیر عبور از جمهوری اسلامی گذاشته است. هرچند حکومت با یورش به اعتراضات مردم موفق به سرکوب آن‌ها شد اما این جنبش از بین نرفته و بی تردید گسترده‌تر با تحریم انتخابات به میدان خواهد آمد. موج پیاپی اعتصاب‌های کارگران، مزدبگیران ، پرستاران، معلمان و بازنشستگان در نقاط مختلف و در چهار گوشه‌ی کشور شاهدی بر ابعاد بی سابقه‌ی رشد جنبش مطالباتی هستند. مردم بی اعتناء به ترفندهای حکومت، خواسته‌هایشان را با اعتصابات، اجتماعات و اعتراضات خیابانی پی می‌گیرند. امروز دیگر نه تنها بخش بزرگی از مردم به انتخابات فرمایشی اعتماد ندارند، بلکه هرگونه امید به گشایش در جمهوری اسلامی را هم از دست داده‌اند. موضع‌گیری‌های اخیر طیف وسیعی از نیروهای مترقی و آزادیخواه کشور، نشان از این واقعیت دارد که اکثریت ما در کنار مردم جان به لب رسیده موافق تحریم انتخابات آتی هستیم.
آنچه با چشمانی اشک آلود برایم نوشته ای شامل همه رفقای سازمان نیست چرا که ما جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) و حزب چپ ایران (فدائیان خلق) – داخل کشور، در تمام ۴۲ سال گذشته در کنار شما بودیم و با تحمل تمامی سختی ها، کشور را به عشق سکونت در لندن ترک نکردیم. خود شاهد هستید با نه به انتخابات فرمایشی و تائید برگزاری انتخابات آزاد، با پذیرش تحریم انتخابات در کنار توده های مردم کشورمان، بر پذیرش رای آزادانه ی مردم پای می فشاریم. خود شاهدید ما مکرراً تأکید می کنیم ، تنها امری که امروز می‌تواند کشور را از گزند آسیب‌های کلان اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاست خارجی ماجراجویانه حکومت ولایی برهاند، استقرار حکومتی مردمی است که متکی بر آراء مردم باشد. ما در روند مبارزه به این درک مشترک رسیده‌ایم که رژیم ولایت فقیه اصلاح‌ناپذیر است و چشم امید داشتن به انتخابات مهندسی شده، نمی‌تواند گرهی از وضعیت بحرانی موجود باز کند و شرکت در انتخابات، یاری رساندن به تلاش مذبوحانه سران حکومت به‌منظور فرونشاندن آتش خشم توده‌ها علیه وضعیت فاجعه‌بار کنونی است.
در نامه برایم نوشته ای “بار دیگر از شما می‌خواهیم میراث رفقای جانباخته، شکنجه دیده و زندان کشیده‌تان را پاس بدارید. به این تفرقه و تشتت و کژروی خاتمه دهید. با این همه اگر بر ادامه‌ی این سبیل ناروا مصرید، حرفی نیست؛”
با توجه به آنچه در سالهای اخیر در ایران گذشته است ، می‌توان گفت که بی‌شک نشانه‌های نیرومندی از وجود وضعیت انقلابی در کشور ما به وجود آمده است ولی در عین حال می‌توان دید که در وضعیت کنونی، آن شرایط ذهنی لازم، یعنی وجود نیروهای اجتماعی سازمان یافته و اثرگذار متأسفانه هنوز موجود نیست و در این بین هستند نارفیقانی در لباس دوست، تمام تلاششان تطهیر رژیم جمهوری اسلامی است. به گمان ما به چالش کشیدن رژیم و گشودن راه به سمت استقرار جایگزینی مردمی، بدون رهبری سیاسی و اتحاد عمل همه نیروهای مترقی و آزادیخواه ممکن نیست. جامعه ایران امروز بیشتر از همیشه نیازمند همکاری و مبارزه مشترک همه آزادی‌خواهان است. واقعیت این است که فعالیت‌ها و کارهای تک‌نفره و منفصل از هم در فضای مجازی به هیچ‌وجه جایگزین کار سیاسی منسجم تشکیلاتی نخواهد شد، یعنی کار و فعالیتی که می‌تواند کنش و واکنش‌های سازنده را موجب شود.
مادر عزیزم!
ما جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت) و حزب چپ ایران(فدائیان خلق) – داخل کشور، معتقدیم بایستی با عمده کردن نقاط اشتراکمان، با دیگر سازمان ها، احزاب و نیروهای ملی، مترقی و آزادیخواه، در کنار هم و با خواست مردم زجردیده کشور در تحریم انتخابات، هم صدا و همگام شویم. ما با این نظر موافقیم که تحریم فعال انتخابات ریاست‌جمهوری فرصت مساعدی برای برآمد مشترک و همیاری گسترده همۀ نیروهای آزادیخواه و دموکرات برای تقویت جنبش دموکراتیک در ایران است. ما هم چنان به آرمان ها باور داریم و برای تحقق آن ها پای می فشاریم. در آخر به شما اطمینان می دهیم که برای تحقق آرمان های عزیزانمان که آرمان های دیروز و امروز فدائیان است، مبارزه خواهیم کرد و پرچم دفاع از صلح، آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم را زمین نخواهیم گذاشت. امید و آرزویمان اینست که شما را همواره در کنار خود داشته باشیم.
مادرم دوباره با من سخن بگو. نگرانی ها و دغدغه های خودت را با من در میان بگذار. امروز من بیشتر از هر زمان دیگری به تو نیاز دارم. مادرم با من سخن بگو!
جمعی از هواداران سازمان فدائیان خلق ایران(اکثریت) و حزب چپ ایران(فدائیان خلق) – داخل کشور
۲۴ خرداد ۱۴۰۰
نمی دانم گه این دیگر چگونه مادر چریک فدائی است که در نوشته دختر و یا پسرش از مادر بهروز دهقانی، عباس مفتاحی، مسعود احمد زاده، حمید مؤمنی و… حمید اشرف هم حتی خبری نیست. اما به باور من، می توان ، چرائی؟ آنرا اختلاف موجود در شعارهای آخر این نوشته : «صلح، آزادی، دمکراسی، عدالت اجتماعی و سوسیالیسم» و شعارهائی « مرگ بر سرمایه، مرگ بر امپریالیسم و سگ های زنجیری اش، مرگ بر دولت، پیروز باد انقلاب، زنده باد کمونیسم!» دید که در زیر بیانیهی چریک های فدائی خلق در سال ۱۳۵۰ به مناسبت جانفشان شدن چریک های فدائی خلق امیرپرویز پویان، رحمت الله پیرونذیری و اسکندر صادقی نژاد نوشته شده است. اپورتونیستها با یکدیگر در شکل می توانند فرق داشته باشند و اما در ماهیت نه!
امیدوارم که آقای نگهدار و همفکران ایشان در صفوف فداییان خلق ایران اکثریت فرصت خواندن این نامه را داشته باشند و وقت خود را در یافتن این و یا آن جناح از حکومت اسلامی و دفاع از این و یا آن نکنند. زمان آن رسیده که اوای مردمان محروم و نسل دمکرات را شنید و در مقابل حکومت به شکلی منطقی و کارساز در راستای حقوق صنفی – سیاسی، آزادی های مدنی و اقتصادی ایستاد. برای رسیدن به حکومتی ملی، مستقل و دمکرات می بایستی در کنار و در میان مردم بود. برای ما که به اجبار زادگاهمان را ترک گفتیم و در گوشه ای از جهان سکنی گزیدیم، منعکس کننده خواسته های به حق شان باشیم. مطمین باشیم که حکومت اسلامی شکوفا نمی شود! و دیر یا زود تاریخ مصرف اش فرا خواهد رسید. از حقوق بشر دفاع کنیم و نه از حاکمیتی که از از اولین دقایق خلافت اش بر اساس تبعیض و کشتار بوده است. از رژیمی که کشتار بیش از ۱۰۰ هزار آزاده و مخالف حاکمیت اله در پرونده اش دارد نباید در هیچ شکل اش دفاع کرد!۴۴