ما در انگارِ چرایی ها مان
در اگر های پًر ازاَنگ شناور شده ایم
گِردِ افسانه ِ مردادی خویشیم هنوز
دور از آوازِ پَر از شور ِ نفس های خودیم
همچنان گِردِ تضادیم
نه هشدار به خویش
خود زنی رسم ِ نهادینه ِ امروزی ماست
که در این چالشِ پیرانه سری
هر که را می بینیم
هرکه را می جوییم
در تکاپوی ِسخن گویی خویش است به جهد
این چنین است که میلادِ سحر
مانده تا فصل ِ زمستان بدمد
و در این فاصله ها
صحنه ای ساخته اند
تا تماشاگر ِ خاموش ِ گذشتن باشیم
و عبور از گذرِ سخت ِ تمنا ها را
بسپاریم به پیغمبر ِ نوپای زمان
که به فرمان ِ فلک
بر شود از تله صندوق ِ رآی
داریوش لعل ریاحی
پنجم مهر ۱۳۹۸