نبردگاهِ بی‌ سرباز- جهانگیر صداقت فر

چه قیامِ قیامتی بوده از آغاز

                         پیکارگاهِ جهان:

همواره–

لشگریانی بی‌ گناه

                همچنان

                      به خاک و خون در می‌‌افتند

تا آزمندیِ اربابان را فرصتِ امکان دهند.

آه–

ای کاش سربازانِ بی‌ اُجرت

از خوابِ غفلتی هزار ساله بیدار می‌‌شدند،

تیغ بر زمین برمی‌ نهادند،

و هشیوارانه–

             فرمان روایانِ “کنارِ گود” را

به ادامه‌ی رزم‌هایِ بی‌ سرانجام

                             آواز می‌‌دادند.

چه رستاخیزِ محشری!

آنک 

   میدانِ نبرد

             از هماورد تهی می‌‌ماند،

و بر دشت زارانِ خونینِ زمین

شقایقی دگر بر نمی رست

با داغِ سیاهی بر جگرگاه اش.

تیبوران- ۱۶ جولای ۲۰۲۰

چاپ کن