نازک بین: امروز پنچشنبه در تهران و در استادیوم آزادی تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران, میزبان تیم ملی فوتبال کامبوج است. این دیدار در مرحله رفت مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر برگزار می شود. در ابتدا این نکته را یادآوری کنم ,که در احترام به میلیونها هوادار فوتبال در کشورمان از لغت-تیم ملی- استفاده می کنم و گرنه از منظر جامعه شناسی و ساختارهای موردنظر این علم, فرآینده تشکیل تیمی بنام -ملی- در جمهوری اسلامی خلاف قواعد و معانی رایج آن در کشورهای جهان است.
امروز در جریان این دیدار ۳۵۰۰ گیسوی بسته در ورزشگاه حضور خواهند داشت تا نمایندگان اعزامی فیفا, در باره حضور آنان در این استادیوم برای رئیس ایتالیائی خود گزارش تهیه کنند که آیا حضور ۳۵۰۰ نفر از بانوان ایران در ورزشگاه، تشریفاتی و گزینشی صورت گرفته, یا داوطلبانه بوده است.
طبق اخبار منتشر شده در سامانه فروش بلیت ورزشگاه آزادی, برای بازی ایران – کامبوج, ابتدا یک جایگاه در اختیار بانوان قرار گرفت که به سرعت بلیت‌هایش فروش رفت و صبح جمعه ۳ جایگاه دیگر هم باز شد که بلیت‌های این ۳ جایگاه هم در کمتر از ۲ ساعت به طور کامل به فروش رسیده و تکمیل ظرفیت شد.
تاکنون اشتیاق بانوان, از دیدار نتوانسته از کم محلی آقایان به این بازی جلوگیری کند. طبق آمار تاکنون در مجموع ۳۶ جایگاهی که در اختیارآقایان است و از مجموع بیش از ۲۰ هزار صندلی حدود ۵ هزار بلیت فروخته شده که نشان از استقبال حدود ۲۵ درصدی آنان از این مسابقه دارد. ۱۵۰ زن پلیس, آشکار و تعدادی مامور امنیتی یا بقول شان, نامحسوس و دهها دوربین امنیتی, بر جایگاه بانوان, کنترل و نظارت دارند.
در عرصه اجتماعی که به اجبار, فوتبال غیرسیاسی فیفا و نظام را, در چرخه معادلات سیاسی قرار داد, طبق معمول در نظام ولایت فقیه چند طرف درگیر موضوع ورود بانوان به ورزشگاهها هستند. گروهی که خود را اصول گرا می نامند و در لباس حزب اله آشکار هستند و دسته ای خود را اصلاح طلب می نامند که نام آنان در دسته کلید دولت شیخ حسن روحانی قرار دارد و گروهی نیز در شرایط و مقتصیات مقطعی، خود را مدافع حقوق زنان معرفی می کنند.
افرادی نیز که خود را فقها و آیت اله های مرجع می پندارند و همگی اینان و آنان دیگر، چه اصولگرا و چه اصلاح طلب در محدود کردن حقوق زنان و سلب آزادیهای فردی و اجتماعی بانوان, خط مشی واحدی دارند و فقط در شیوه اعمالی اختلاف نظر دارند و در صحنه مربوط به حضور یا عدم حضور بانوان در ورزشگاهها نقش آشکار و یا پنهان بازی می کنند.
مقاومت و جان نثاری بانوانی مثل سحر خدایاری -دختر آبی- به همراه فشار آمریکا بر فیفا, از یک سوی و از طرف دیگر, ظهور افراد ممتاز و معتبر در ورزش فوتبال زنان در جهان, و گسترش همبستگی های فوری و ضروری از طریق شبکه های مجازی در کنار فعالین حقوق بشر داخلی و خارجی, از جمله مهمترین عوامل تاثیرگذار بر سکوهای آزادی در بازی امروز است.
می توان این پرسش را مطرح کرد که جمهوری اسلامی ایران در ادامه با این وضعیت چه خواهد کرد؟!
جمهوری اسلامی طبق عادت اش, هر وقت در موضوعی مقاومت زیادی کرده, ناگهان چنان عرصه را رها می کند که یک صد و هشتاد درجه با موضع گیریهای قبلی اش تفاوت می کند. نظام ولایت فقیه, در مجموع به این نتیجه رسیده است که در شرایط تحریمهای شکننده و فشار های جهانی و نارضایتی های روز افزون داخلی تا جائی که می تواند در موضوع ورود زنان به ورزشگاهها با مماشات رفتار کند.
بر خلاف تصور رایج عمومی, ورود زنان به ورزشگاهها در دراز مدت و در صورت ادامه بقاء جمهوری اسلامی می تواند به عامل و اهرم موثری برای تبلیغات نظام در سطح داخلی و خارجی تبدیل شود. زیرا برآوردها نشان می دهد که دختران و زنان در لایه متوسط جامعه و یا دارای گرایش بطرف بالای طبقاتی از چنین شور و شوق سرشاری برای ورود به ورزشگاهها خوردارند و هم این که توانائی مالی و اقتصادی شان به آنان کمک می کند که بتوانند این مسیر را ادامه دهند. در حالی که ترکیب طبقاتی مردان تماشاگر بیشتر در لایه های اجتماعی پائینی است. بنابراین همانطوری که فوتبال طاغوتی , تبدیل به ورزشی شد که نظام, آن را یکی از راهها و وسایل مهم تبلیغاتی ایده ئولوژی خود در جهان می پندارد, هیچ بعید نیست, که روی حضور بانوان در ورزشگاهها برای چنین هدف تبلیغاتی برنامه ریزی کند و حفاظ های آهنی که امروز در یکی دو سکو ورزشگاه آزادی برای جدائی کشیده شد در آینده نزدیکی تعدادشان بیشتر شود! دردست گرفتن و تکان دادن پرچم جمهوری اسلامی و نقاشی بر صورت و لباس چند هزار خانم تماشاگر می تواند توفیق جدیدی برای نظام تلقی شود که باید با خود گفت: ای دل غافل کمی بیدار شو!
