آب؛ بر ماسه ها می ماسد؛
این گونه که تو بر ماسه ها خُفته ای.
و دریا؛
دیگر این خورشیدِ لال را؛
دوست نمی دارد؛
این گونه که تو بی صدا مرده ای.
باد؛ بر آوازِ کاکایی ها؛
می خشکد؛
و ماهی هایِ کوچکِ غمگین؛
در عُمقِ اندوه می گریند؛
این گونه که تو این همه کبود؛
بر گونه ها ریخته ای.
روزگار شرمسار خواهد ماند؛
و زمین گیج تر از منِ مست خواهد چرخید؛
این گونه که بر چهره ی انسان برف باریده ست.
اِسِن ۱۲ شهریور ۱٣۹۴
کودکِ مُرده: آیلان کوردی؛ سه ساله، اهل کوبانی در سوریه. او همراه با برادر پنج ساله اش “غالب” و مادرش “ریحان” همراه با چهارده زن و کودک دیگر در دریای اژه مردند و دریا آنان را به ساحلِ آغازین بازگرداند. از سرنشینانِ این قایق که به سوی جزیره ی کُس در یونان می راند؛ نُه نفر زنده ماندند.
عکاس: نیلوفر دِمیر؛ عکاس و خبرنگارِ بیست و نُه ساله ی آژانسِ خبری ی دوغان (ترکیه). او اینک افسرده و خراب، بستری است.
زمان: بامدادِ جهارشنبه دوم سپتامبر ۲۰۱۵- نزدیک شهر بودروم در ترکیه.
