جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

وَ هیچ همچو منی! – اسماعیل خویی

اگر چه کهنه عصای ام به سنگلاخ شکسته ست،

ز راه نیست مرا پای زخم دیده که خسته ست!

وَ رای رفتنِ من نشکند مخافتِ این راه:

که گام هام خود اخطار می کنند که بسته ست!

که، در کمینگهِ هر پیچِ ناگهان اش و هر خم،

مرا ندانم ِ شومی در انتظار نشسته ست!

وَ هیچ همچو منِ بی هراسی از همه بدها

نبوده است که، نزچند، بل، کز آن همه جَسته ست!

وَ هیچ همچو منِ باسپاسی از همه هستی

نهشته گام در این راه تا زخود نگُسسته ست!

ولی، دریغ! که از رفتگانِ ره خبری نیست:

کز آن، به گامِ سرانجام، رَسته یا که نَرَسته ست؟!

وَ بدتر این که، فرای رسیدن و نرسیدن،

عیان نمی شود آخر چه نیست است و چه هست است!

که هست نیست، اگر خود نبوده است زمانی:

وَ نیست گشته، گر از خاستگاهِ خویش گُسسته ست؟!

که نیست هیچ، گر آغازه ای نداشته باشد:

وَ هست، گر که وَرا خاستگاهکی ست که هست ست؟!

که هر چه هست، بدینسان، به روی پای خودش نیست:

وَ هر چه باشد با هر چه هست دست به دست است؟!

یازدهم آذرماه ۱۳۹۸،

بیدرکجای لندن

https://akhbar-rooz.com/?p=108469 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x