بیش از ده هزار نفر از شخصیت‌های حقیقی و حقوقی، نامه درخواست آزادی «اسماعیل عبدی» معلم و دبیرکل سابق کانون صنفی معلمان ایران را امضا کرده‌اند.
این فعال صنفی که هم‌اکنون در حال تحمل حکم حبس ده‌ساله است، در اسفندماه ۱۳۹۹ بدلیل شرکت در مراسم یادمان «بهنام محجوبی» در بند هشت زندان اوین، ابتدا بصورت تنبیهی به بندهای مختلف این زندان منتقل و از حق ملاقات و تماس تلفنی محروم شد. اما پس از اعتصاب غذای چند روزه، توانست با خانواده تماس بگیرد. اما مقامات قضایی و امنیتی پس از چند روز وی را به زندان رجایی شهر تبعید کردند. تبعید این فعال صنفی زندانی حواشی بسیاری تولید کرد و پس از جابجایی‌های فراوان او در میان زندان و کلانتری‌های مختلف تهران و کرج هم اکنون او در ندامتگاه مرکزی کرج نگهداری می‌شود.
به فاصله چند روز پس از آغاز به کار پتیشن امضای حمایت فعالان صنفی و شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان از این معلم زندانی، چهره‌های سرشناس حوزه‌های مختلف فکری، سیاسی، عقیدتی با امضای آن خواستار اعاده دادرسی عبدی و ابطال ده سال حکم زندان او در دیوان عالی شده‌اند.
در میان امضاکنندگان که اکنون به مرز ده هزار رسیده، چهره‌های کارگری، اعضای کانون نویسندگان ایران، سینماگران، و تعدادی از اصلاح طلبان از جمله «اسماعیل بخشی، جعفر عظیم زاده، علی نجاتی، رضا شهابی، رضا خندان مهابادی، کیوان باژن، بکتاش آبتین، کیوان صمیمی، محمود بهشتی لنگرودی، رسول بداقی، محمد شمس لنگرودی، جعفر پناهی، محمد رسول‌اف، عبدالرضا قنبری، ماشاالله شمس‌الواعظین، عزیز قاسم‌زاده، ابوالفضل قدیانی، عبدالفتاح سلطانی، نرگس محمدی، مهدی محمودیان، حسین نورانی‌نژاد، رجبعلی مزروعی، سعید مدنی، رامیر سالار داوودی، مختار اسدی، علی اکبر باغانی، محمد داوری، پروین فهیمی، شهناز اکملی، حوریه فرج زاده، مجید دری و محمدرضا جلائی‌پور» به چشم می خورد.
در شرایط کنونی تا زمانی که یک حزب سیاسی – حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست که حزبی مخفی است، جوشیده از درون مبارزه طبقاتی در حال جوشش با استراتژی و سیاست به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی و ایجاد دیکتاتوری پرولتاریای انقللابی و مسلح موجودیت نیابد، مبارزه طبقاتی برای رفرم جای خود را به مبارزه طبقاتی برای انقلاب – انقلاب قهری کمونیستی نمی دهد و جامعه روز بروز بیشتر در مرداب موجود فرو می رود. این نوع بیانیه ها با ده هزار امضاء که هیچ با صدها هزار امضاء هم با استراتژی غیر انقلابی و ضد انقلابی، هیچ خدشه ای به اساس سیستم و دولت قصاب ساطور بدست و مرتجع کنونی وارد نمی کند.
این نوع امضاء جمع کردن ها، در شرایط کنونی با ایجاد توهم در میان کارگران و زحمتکشان به سوپاپ اطمینان تبدیل شده و میشوند. بارها این اتفاق تکرار شده است که رژیم جبار سرمایه عده ای را دستگیر می کند، زیر شکنجه می برد و جامعه را مشغول عمل ضد انسانی خویش می نماید و بعد چند اتفاق می افتند یا فرد را مجبوزر به اعترافات به عمل نکرده می نماید و ۲ اینکه فرد را بعد از اینکه بر اثر شکنجه از انجام هر عملی پشیمان کرد آزاد می نماید و بعنوان تله ای از آن استفاده می کند و ۳- اینکه برایش زندان تعیین می کند و خطرناک ها را نگه می دارد تا در زندان بمیرند و یا می کشد در این رابطه میتوان به کشتن وحید افکاری، ستار بهشتی، افشین اسانلو و شاهر زمانی و… اشاره کرد. باید استراتژی دفاع و مقاومت را به استراتژی تعرض و انقلاب تبدیل نمود تا جنبش طبقاتی طبقه کارگر یک قدم به جلو بردارد و این اتفاق نمی افتد، مگر اینکه طبقه کارگر دارای حزب مخفی، با بازوی مسلحانه و با استراتژی انقلابی گردد!