حسین اکبری: سال بسیار غمباری برای کارگران در سراسر جهان با گسترش بیماری “کرونا ویروس ” رقم خورده است.
سالی که کارگران جهان را یادآور همه رنجهای تاریخی و ستمها و تبعیضهایی است که حتی با بیماری همهگیر هم، نه تنها این همه تبعیض و ستم طبقاتی سرمایه کاهش نمییابد؛ بلکه با گرایش سیری ناپذیر سرمایه و افزایش فشار بازار برای افزایش سود؛ بر محنت و دردِ کارگران افزوده خواهد شد و زندگی رنج آورتر!
سالی که کارگرانِ جهان شاهد بی توجهی به سلامت و جان خود از سوی دولتهای سرمایهداری هستند! و شاهدند در شرایطی که باید به نیازهای اقتصادی و بهداشتی آنان توجه شود و حفاظت های ایمنی و بهداشتی و امنیت و حمایتهای رفاهی افزایش یابد؛ چگونه حمایت های اولیه نیز در شرایط اپیدمی کرونا ویروس از آنان سلب گردیده است!
سالی که کارگران جهان شاهدند حمایت های اولیه حفاظتهای ایمنی و بهداشتی، در حّد صِرف اندازه گیری حرارت و دمای بدن خلاصه شده است، جلوهای فریبکارانه برای رضایتمندی وجدان دولتهای سرمایه داری و خودارضایی سرمایهداران که بیتردید در این حد هم جز به کاهش هزینهها نمی اندیشند!
سالی که آمار نرخ بیکاری کارگران به معنی آوار فقر و تنگدستی و آسیب به شمار وحشتناکی خواهد رسید و از رهگذر آن جهان سرمایه از جنبش گرسنگان خواهد لرزید!
سالی که شیوع کرونا ویروس نقاب از چهرهی نئولیبرالیسم برکشیده و نشان داده این نظام سرمایهداری جهانیشده تا چه میزان رفاه عمومی را فدای منافع سیری ناپذیرخود کرده است که در یک روز در ثروتمند ترین کشور دنیا، ایالات متحده امریکا چگونه به خاطر نبود تامین اجتماعی هزاران انسانِ آلوده به کرونا ،چون برگ خزان بر زمین می افتند!
و سالی که در ایران نیز افزایش بیش از شش میلیون بیکار به اردوی بیکاران بر اثر تاثیرات اپیدمی کرونا ویروس از احتمال جدی و بالایی برخوردار است. و بخاطر سیاستهای باز دولت در مقابله با این اپیدمی، میلیون ها کارگر بیدفاع، بهناچار در معرض خطر ابتلای به گرونا ویروس قرار میگیرند.
در این سال کارگران ایران حجمی از خواستههای انباشته را با خود حمل خواهند کرد. خواستههایی که هرساله به تعداد آن اضافه خواهد شد. خواستههایی که بیشتر آنها از حقوق اولیه کار به حساب میآیند.
برای تحقق این خواستهها طی سال های اخیر کارگران بسیاری به اعتراض دست زدهاند و به خاطر اعتراضات برحق خود، کیفرهای ناروایی دیدهاند. این خواستهها روشن بیان شده و میشود و عبارتند از: امنیت شغلی و اجتماعی – معیشت و مزد – حق داشتن سازمان کارگری مستقل و آزاد _ متوقف شدن خصوصیسازی منابع و داراییهای ملی و ملغیسازی واگذاری این منابع _ حفظ مالکیت بین نسلی خود بر سازمان تامین اجتماعی و منابع آن و توقف عرضه شستا و برگردانندن سهام عرضه شده به سازمان تامین اجتماعی و اصلاح قانون کار و همه زیرمجموعههای این قانون که موانع جدی بر سرراه تحقق خواستههای کارگران ایجاد کرده است.
بی تردید روز جهانی کارگر میعادگاهی است تا کارگران با برپا داشتن نمایش قدرت خود در جهان و کشورهای مختلف سطح انتظارات به حق خود را به شیوه های اعتراضی بیان کنند و حق زندگی صلح آمیز و عادلانه در این جهان پرآشوب که همواره از سوی نظام های سرمایهداری و به خواست آن ها محل منازعه بیدلیل خلقهای جهان در برابر یکدیگر گردیده است، طلب کنند و بیزاری خود را از هر جنگ و ویرانی که بر مردم جهان تحمیل می گردد اعلام کنند.
سرمایهداران در کشور های امپریالیستی بدون هیچ دلیل و منطق انسانی، همواره به بهانههای گوناگون مردم دولتهای رقیب و یا مخالف خود در کشورهای دیگر را تحت تحریمهای سخت و ناروایی قرار می دهند، آنها مردم کشورهای دیگر را با حربه تحریم به میدان جنگ ناخواسته و یا تسلیم پرهزینه بین خود و دولت های متخاصم خود می کشانند. کارگران و زحمتکشان خواهان رفع این تحریم های ظالمانه هستند.
دولتهای کشورهایی که از برپایی این نمایش اعتراض آمیز کارگران جلوگیری به عمل می آورند، در واقع نشان می دهند که در صف بندی بین صلح طلبان و جنگ افروزان و کسانی که تحریم ها را برملت ها روامیدارند نه تنها بی طرف نیستند؛ بلکه درجانب نطام های جنگ طلب قرار دارند.
متاسفانه در ایران مردم شاهد چنین رویکردی در خاموش کردن صدای اعتراض کارگران در روز کارگر در سراسر کشور از سوی دستگاههای امنیتی و قضایی بودهاند. هنوز هم کسانی که در روز کارگر سال ۱۳۹۸در گردهمایی مقابل مجلس شورای اسلامی برای بیان مطالبات کارگران و زخمتکشان جمع شده بودند زیر احکام سنگین حبس، صادره توسط دادگاه هایی قراردارند که قاعدتا باید دزدان و اختلاس گران را محاکمه و زندان کرده و حقوق مردم را از آنان باز ستاند. این رویکرد در نطام سیاسی ایران متاسفانه در شرایطی که “کرونا ویروس” جان زندانیان را به شدت تهدید میکند؛ همچنان ادامه دارد. کارگران و زحمتکشان همواره در هر فرصتی که دست داده است فریاد برآورده اند که: “زندانی سیاسی آزاد باید گردد”. این فریاد ها به ویژه در آبان تا بهمن سال ۱۳۹۸ در همه جای کشور طنین افکن بود و اکنون نیز یک مطالبه جدی از سوی مردم و به ویژه کارگران و زحمتکشان است.
امروز و در آستانه “اول ماه می” کارگران و زحمتکشان در همهی دنیا شاهد تلاش بی وقفه و جانفرسای پزشکان و پرستاران و کادرهای درمانی زحمتکش هستند؛ آنان جان برکف تمامی کوشش خود را برای جان بخشیدن دوباره به بیماران کرونایی به کار بردهاند و در این کارزار بین مرگ و زندگی، تعداد زیادی از آنان جان خود را از دست دادند. طبقه کارگرِ جهانی و همچنین کارگران و زحمتکشان ایران نباید این جانفشانیها را بفراموشی بسپرند. کارگرانِ متشکل در اتحادیههای کارگری سایر کشورهای جهان این امکان را دارند تا با تکیه برقدرت همبسته خود از دولت ها بخواهند تا در برابر بازماندگان آنان از این جنگ نابرابر وظایف خود را انجام دهند. بر کارگران و زحمتکشان ایران است که این خواست را به عنوان یک مطالبه جدی از دولت ایران مطالبه کنند.
بیان شعار “پرتوان باد اول ماه می (یازده اردیهبشت) روز جهانی کارگران و زحمتکشان” حاوی این پیام است که کارگران و زحمتکشان در سراسر دنیا، برای مقابله با هجوم سنگین سیاستهای نئولیبرالی درجهان و استثمار افسارگسیخته آن، نیازمند گفتمان نیرومندی هستند تا در همه روزهای سال و در آینده بتوانند به همان قدرت و پکپارچکی که در “اول ماه می” در همه جهان همبسته می شوند؛ زمینه های همبستگی بین المللی خود را فراهم سازند. شرط لازم برای ایجاد چنین بستری، در کشور ما ایران، ایجاد و گسترش سازمان های کارگری و متحد شدن آنان در اتحادیه های بزرگ منطقه ای، استانی و کشوری است تا به اعتبار این همبستگی ملی بتوان در همبستگی های بین المللی نیز حضور یافته و از کمک های متقابل با سایر اتحادیه های کارگری جهان بهرمند گردید و بدین وسیله بتوان در پرتو شعار “کارگران همهی کشورهای جهان متحد شوید” شالوده اتحاد جهانی کارگران را تجدید و در مقابل خوی وحشی و حیوانی سرمایه داری افسارگسیخته نئولیبرال، از انسانیت در جهان پاسداری و دفاع کرد.
پر توان باد اول ماه مه روزجهانی کارگران
و با درود به دوست آشنای عزیز دوست اندیشه های همیشگی با من .حسین اکبری که براستی حق مطلب را این چنین و بسیار زیبا برشته تحریر میآورد.
درود بر شما باد .
یک کارگر بازنشسته .