چون بادی دیوانه در تو وزیدم:
و غبارِ غَمان از بلورِ نگاهت روفتم:
تا تعظیمِ سرو را بنگری؛
و کرنشِ گندمزار را.
چون بارانی بی امان بر تو باریدم:
تا دشتِ یادهات؛
از لاله های شوخ؛
از سهره هایِ شاد؛
خالی نمانَد.
اینک ای خورشیدِ شاد!
من چشم انتظارِ بهارم
بر من بتاب!
و آب کُن این همه اندوهِ برف را.
۲٣ بهمن ماه ۱٣۹٣
