جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

جمعه ۱۰ فروردین ۱۴۰۳

چشم انداز آینده پناهندگان و آوارگان از دریچه دوربین های Goal Click و UNHCR

How refugees across the world are using football as an escape to their problems

نازک بین: بیش از نیم قرن گذشته که با سیل پناهندگان کرد عراق به ایران و در شهرهای کردستان از بانه تا مریوان و از مریوان تا قروه روبرو شدیم، در چادرهای صحرائی که برای آوارگان پناهنده احداث شده بود نوجوانان و جوانانی بودند که دنبال یک توپ پلاستیکی می گشتند تا اوقات روزانه خود را با آن سپری کنند و ضمن تفریح نگاهی هم به  جلب توجه  میزبانان داشتند تا شاید روزنه ای باز شود و در دوران آوارگی با پیوستن به یکی از تیمهای ورزشی کردستان ایران و تحصیل در مراکز آموزشی بخشی از وضعیت روانی و  تشویش های ذهنی خود را آرام و بازسازی کنند. در روزنامه های کیهان و اطلاعات آن زمان به طور مثال از آوارگان جنگ ویتنام و کامبوج یا جنگ اعراب و اسرائیل اخباری را می خواندیم و عکس هائی را نیز می دیدیم و در آن فضای خواندن و دیدن تحت تاثیر زندگی مشقت بار آوارگان قرار می گرفتیم و همدردی نیز فقط می توانست احساسی و شاید زودگذر باشد.

Nadia Nadim, international football star and former refugee from Afghanistan | Photo: DBU

اما وقتی با آوارگان عراقی روبرو شدیم احساس و هیجان دیگر جائی نداشت و تفکر و عقلانیت به کار می آمد تا بتوان  با همیاری در ساختن بخشی از زندگی از دست رفته شان شریک و سهیم شویم. چند فوتبالیست درجه یک کرد عراقی در فوتبال شهر استان مان و تعدادی نیز در تهران و تبریز خوش درخشیدند. کوردهای عراق برای خودمختاری تلاش می کردند و بین دولت عراق و ایران نیز بر سر اروند رود اختلاف و روابط تیره بود. شاه ایران از کوردها در برابر رژیم حسن البکر در عراق حمایت می کرد اما وقتی با انعقاد قرارداد الجزایر آشتی بین دو دولت حاصل شد کوردها قربانی حکومت سلطنتی ایران شدند و هزاران کورد عراقی زندگی و کاشانه و سرزمین شان را بخاطر سرکوب خونین نظام بعثی از دست دادند و راهی ایران شدند.

حضور در جمع پناهندگان کورد و همدردی با آنان می توانست ذهنیت پادگانی و اسیر بودن را در دیار غربت تا حدی کاهش دهد تا بعد از مدتی خود را عضوی از کوردهای ایران بدانند. شاید این یکی از دلخوش کننده ترین موضوعاتی بود که آنان را در تلاطم های زندگی آرام می کرد.

در سایت مترو گزارشی از Goal Click و UNHCR، آژانس پناهندگان سازمان ملل، در باره پناهندگانی که در ورزش دریچه جدیدی را به روی خود باز کرده اند می خواندم و وقتی گفته های صوفیا رحیمی را نگاه کردم به یاد آن روزهای جاسم -طه -طارق و…در سنندج افتادم که وضعیت خود شان را برایمان توصیف می کردند. صوفیا گفته است من اهل افغانستان هستم و در ایران بزرگ شده ام. اجازه نداشتم به عنوان دختر در ایران فوتبال بازی کنم. من هیچ وقت این موقعیت را نداشتم که فوتبال بازی کنم، زیرا فقط پسران را می دیدم که بازی می کنند.
حالا من تمام روزم را صرف فوتبال می کنم. من فوتبال را دوست دارم و غذای من فقط یک توپ است – این به من انرژی می دهد. امیدوارم روزی بتوانم به همه دختران کشورم کمک کنم تا بتوانند در ورزش شرکت کنند. من هم به دلیل فوتبال روزهای سختی را پشت سر گذاشتم ، اما برای من زندگی مثل یک چرخ فلک است و همیشه نوبت می شود.

نادیا؛ ستاره ای در اروپا

نادیا ندیم بازیکن افغانی تبار تیم ملی بانوان دانمارک نیز از جمله افرادی است که سختی های دوران پناهندگی را در کمپ های کانتینری دانمارک پشت سر گذاشته است. فوتبال به‌عنوان یک پناهنده کمک کرد زندگی نادیا تا جایی که ممکن است تغییر کند و او نفر اول ورزش دانمارک در سال ۲۰۱۷ – ۲۰۱۸ شد. وی خیلی کوتاه اشاره می کند:

«فقط ۳۲ سال سن دارم، اما احساس می‌کنم تجربیاتم خیلی بیشتر است، مثل اینکه ۲۰۰ سال زندگی کرده باشم، هم در مسیر خوب و هم در مسیر بد.» وقتی ۱۱ ساله بودم، مسیر زندگی‌ام در یک چشم به‌هم زدن تغییر کرد، چراکه آن زمان طالبان پدرش را به قتل رسانده و زندگی را بر افغانها به جهنم تبدیل کرده بود. پس از آن مادرش که معلم آگاه و روشنفکر است برای کمک به او و ۴ خواهرش  با تلاش زیاد موفق شد با وجود سختی های سفر سر انجام راهی کمپ پناهندگان در دانمارک شوند،

اینک به مناسبت روز جهانی پناهندگان، سازمان های گل کلیک، UNHCR و آژانس پناهندگان اتحادیه اروپا یک مجموعه عکاسی به نام پروژه گل کلیک راه اندازی کرده اند. هدف این پروژه، این است که مهاجران و پناه جویان سراسر جهان، داستان زندگی و تجارب خود در جامعه جدید را از طریق زبان مشترک شان مطرح کنند؛ زبان مشترکی که فوتبال نام دارد.

گل کلیک، پروژه عکاسی و روایت داستان های فوتبالی جهانی است که به هر پناهجو، یک دوربین عکاسی می دهد تا از واقعیت های زندگی اجتماعی و فوتبالی شان عکس بگیرند. این داستان ها، به ما فرصت می دهد تا صدای مهاجران و پناهجویان سراسر جهان که محروم و حاشیه نشین هستند را بشنویم. سایت گاردین، در این مورد گزارش بیشتر تصویری با شرح حال های مختصری دارد که در ادامه آنها را می خوانیم:

خدیجه احمدی؛ وین اتریش

نامم خدیجه احمدی است. بیست ساله و اصالتا افغانستانی هستم. در اواخر سال ۲۰۱۵ به اتریش آمدم. یک سال بعد، از یک سرپرست محل اقامت جوانان شنیدم که این جا فرصتی برای زنان وجود دارد تا بتوانند فوتبال بازی کنند. این طور شد که به تیم “کیکن اونه گرنتسن” پیوستم. در اولین بازی، ما با مردان بازی کردیم، برخی از این مردان می گفتند ما دختران باید در خانه بمانیم. با آن ها صحبت کردیم و سعی کردیم به آن ها نشان دهیم که به زمین فوتبال تعلق داریم. فوتبال فقط متعلق به مردان نیست، فوتبال فقط یک مسئله مختص به مردان نیست. ما هم اگر بخواهیم، می توانیم فوتبال بازی کنیم. یک هفته بعد، آن مردان عذرخواهی کردند و این مسئله خوبی بود. زنان هم می توانند به خوبی فوتبال بازی کنند و تنها مزیت مردان این است که آن ها برای زمان طولانی تری قادر به بازی هستند.

همچنین توانستم بفهمم داوری مسابقه چه معنایی دارد چون چند بازی را هم داوری کرده ام. وقتی بین دو تیم اختلاف به وجود می آید، تحت کنترل در آوردن بازی و دو تیم، چالش بزرگی است. گاهی اوقات باید در این خصوص سخت گیر باشید. در وین توانستم به لطف فوتبال، چیزهای زیادی را ببینم. در مناطقی حضور یافتیم که تاکنون آن را ندیده بودیم و توانستیم شهر وین را بهتر بشناسیم. به لطف فوتبال و دوستان جدیدم، توانستم دوباره خودم را پیدا کنم. وقتی این را می گویم، مردم ممکن است با خودشان فکر کنند گفتن این جمله آسان است اما در مورد من، مسئله متفاوت است. من حتی زبان آلمانی نمی دانستم، هیچ کس را نمی شناختم. مثل این بود که دوباره متولد شده ام. فکر می کنم اگر تنها این مسئله را درک کنید، خودتان متوجه می شوید که تجربه من چه بوده است.

ایوان بیکامبو؛ ماجو کامرون

من اهل شرق کامرون هستم و در برتوا متولد شدم. در سال ۲۰۱۴ برای شرکت در دانشگاه به استان آداماوا آمدم اما به دلیل مشکلات مالی نتوانستم دانشگاه را تمام کنم. به همین دلیل به برتوا برگشتم و در سال ۲۰۱۶ مربیگری را شروع کردم. سه سال مربیگری کردم و اکنون سرمربی تیم رد دپورته هستم. این عکس زیر، بچه های مدرسه بیندیا در حال ورزش کردن را نشان می دهد. مدرسه بیندیا، توسط باشگاه رد دپورته در سال ۲۰۱۲ ساخته شده است. این بچه ها به جامعه تعلق دارند و بسیاری آن ها از جمهوری آفریقای مرکزی به کامرون پناهنده شده اند. این کودکان مهاجر حدود پنج سال پیش همراه با خانواده شان به کامرون آمدند. خیلی از آن ها می دانند فوتبال بازی کردن چگونه است زیرا در کشور خودشان فوتبال بازی می کردند.

مهدی رخشنده

نامم مهدی رخشنده است و در شهر رشت در شمال ایران متولد شدم. در ایران معمولا به عنوان دروازه بان، فوتبال بازی می کردم اما در سطح حرفه ای نبودم. به مدت ۱۵ سال، عکاس و خبرنگار ورزشی بودم و برای باشگاه سپیدرود رشت، عکاسی می کردم اما در نوامبر ۲۰۱۷ ایران را ترک کردم و در ژانویه ۲۰۱۸ به میدلزبروی انگلیس آمدم. در ایران طرفدار استقلال بودم اما حالا تیم من میدلزبرو است. در نوامبر ۲۰۱۹ به لندن آمدم و در شهر به عکاسی می پردازم. گاهی اوقات با دوستانم فوتبال بازی می کنم. می خواهم در یک باشگاه فوتبال بزرگ مثل چلسی، تاتنهام یا آرسنال مشغول به کار شوم اما در حال حاضر متاسفانه بیکار هستم. با این حال امیدوارم در لندن، شغلی پیدا کنم. امیدوارم در آینده بتوانم در شغل موردعلاقه ام یعنی خبرنگاری و عکاسی مشغول به فعالیت شوم. امیدوارم تیمم میدلزبرو بتواند روزی جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سر ببرد و از آن صحنه عکاسی کنم!

فوتبال برایم مهم است چون این ورزش، باعث نزدیک شدن انسان ها به یکدیگر می شود و می توانند عشق مشترکشان به این بازی را به اشتراک بگذارند. فوتبال در زندگی هم به ما کمک می کند چون احساسات متفاوتی را برای ما خلق می کند؛ از هیجان برد یک بازی گرفته تا گلزنی و مهار ضربه پنالتی تا ناامیدی از شکست و مصدوم شدن. فوتبال همیشه در زندگی من نقش بزرگی داشته و توانستم به لطف فوتبال به محیط میدلزبرو عادت کنم. با بازی در بنیاد MFC توانستم با افراد جدیدی آشنا شوم، با محیط تطبیق یابم و البته انگلیسی ام را بهتر کنم. این مسئله باعث شد من احساس خوشبختی کنم و عضوی از جامعه شوم. برای بسیاری از پناهندگان، فوتبال تنها ثابت زندگی آنهاست – این یک نجات جان برای رهایی از مشکلات آنها و ادغام در جوامع جدید پس از ترک خانه های خود است.

قرم؛ کمپ پناهندگان زعتری در اردن

دختران می توانند فوتبال بازی کنند. فوتبال، ورزشی عالی است، مردم را سرگرم می کند و انرژی مثبت می دهد. در سوریه و پیش از آمدن به اردن، فوتبال بازی نمی کردیم چون شرایط کشورمان جنگی بود. اردنی ها، مردمانی مثل ما هستند و تفاوتی میان افراد وجود ندارد. ابتدا عادت داشتم در خیابان فوتبال بازی کنم اما بعدا والدینم به من اجازه ندادند. بعدا آن ها متقاعد شدند که به من اجازه دهند فوتبال بازی کنم چون فوتبال بازی کردن می توانست به پیشرفتم کمک کند. در زندگی من، فوتبال بازی کردن یعنی همه چیز. آرزو دارم روزی فوتبالیست حرفه ای شوم و رویایم تبدیل شدن به یک فوتبالیست مشهور است. امیدوارم روزی بتوانم فاتح جام جهانی شوم. فوتبال، قبلا فقط برای مردها بود اما اکنون ما دختران هم می توانیم فوتبال بازی کنیم. قبلا ذهنیتم این بود که فقط ژیمناستیک برای دختران است اما اکنون ما می توانیم در هر ورزشی که بخواهیم، شرکت کنیم.

بر این گزارش این موضوع را نیز اضافه می کنم که کمیته بین‌المللی المپیک لیست تیم پناهجویان تحت حمایت را برای آماده‌سازی جهت حضور در المپیک ۲۰۲۰ توکیو که به علت کرونا به تعویق یک ساله منجر شد اعلام کرده بود  که آنان در ۸ رشته ورزشی شرکت خواهند کرد.

۳۷ ورزشکار پناهجو از کشورهای مختلف در تیم المپیک کمیته بین‌المللی المپیک (IOC) حضور دارند که ۱۰ ورزشکار از جمله ورزشکارانی هستند که در المپیک ۲۰۱۶ ریو حضور داشتند. این تیم برای نخستین بار در المپیک ۲۰۱۶ تشکیل شد که ورزشکاران پناهنده زیر پرچم المپیک به رقابت پرداختند و در مراسم رژه نیز حضور داشتند. توماس باخ رئیس کمیته بین‌المللی المپیک در این باره گفت: در روز جهانی پناهجویان، ما قدرت، شجاعت و استقامت میلیون‌ها نفر از پناهجویان را جشن می گیریم. با اعلام لیست پناهجویان بورسیه شده ما می‌خواهیم نشان دهیم که پناهندگان ورزش را در اجتماع غنی می‌سازند.این تیم ادامه یک کار انسانی است که برای نخستین بار در المپیک ۲۰۱۶ ریو تشکیل شد. این تیم سیگنالی را از امیدواری به تمام پناهجویان جهان می‌فرستد و یادآور بحران بزرگ خواهد بود. ورزشکارانی از افغانستان، کامرون، جمهوری دموکراتیک کنگو، اریتره، اتیوپی، جمهوری اسلامی ایران، سودان جنوبی، سودان و سوریه، پناهجویان بورسیه شده هستند که در رشته‌های دوومیدانی، بدمینتون، بوکس، جودو، کاراته، شنا، تکواندو و وزنه برداری رقابت خواهند کرد.

https://akhbar-rooz.com/?p=37521 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x