این سرگذشتِ سرخ، بهاری به خود ندید
این قامتِ بلند، قراری به خود ندید
رودابه ای که بر سر ایوان نشسته بود
گیسوی محشری، شب تاری، به خود ندید
آن برگ تاکِ خاطره انگیز زیر با م
شد زرد زرد، عاشق زاری به خود ندید
کابل ، در انتظار رستم و شور رهاشدن
چشمش سپید گشت، سواری به خود ندید
وارسته گی زقیس، به آهوی دشت ماند:
چون درگذشت، شمع مزاری به خود ندید
ویرانه کرد، بهشتِ وطن را به درهمی
این گونه خصم یار ، دیاری به خود ندید!
رجاله ها، برای منصب نو، صف کشیده اند
شهر، این چنین، گرد و غباری ، به خود ندید
خدمت شاعر محترم در کمال ادب باید عرض کنم اول اینکه (گیسوی محشر!) یعنی چه ؟ چون تشبهیی اینطور از گیسو توجیهی ندارد. دوم اینکه مصراع هفتم مبتلا به سکته ی قبیح است و با مصاریع پیشین به روانی خواندنی نیست. سوم مصراع یازدهم و کل بیت اخر خارج است محدود ه ی وزنی قالب شعر . واخر اینکه اگر در چاپ ایرادی نیست ، یک بازنگری در این ابیات ضروری بنظر میرسد. با ارزوی موفقیت بیشتر برای حضرت دکتر پژمان. ارادتمند باوند.
اولا- « رجاله ها به منصب نو، صف کشیده اند»، در اصل چنین بوده ( حدس من این است)، در نقل وشتاب ،در پری پوزیشن( حرف اضافه) اشتباهی رخ داده( یعنی در عوض « به»، «برای»آمده!
دوما- تمامت شعر در کمال بلاغت و زیبایی است که باوند گرامی، از یادکرد آن ابا ورزیده اند.
عرض شود که جناب جاوید، سیاق عبارت دلالت دارد بر اینکه: رجّاله ها از برای منصب نو در صف انتظارند! و غیر این هم‌نیست، پس استدلال به اینکه preposition یا حرف اضافه (به) می بوده باید باشد وارد نیست. و در ضمن نظر شما بر من محترم است و امّا هنوز باورم اینست (گیسوی محشر) تشبیه قبیح و خالی از ظرافتی است ، یک نکته از این قبیل کفایت دارد تا تمام یک شعر در سنگلاخ افتاده باشد.
ارادتمند شما /باوند