کشتار سال ۶۷ و جنبش دادخواهی – لادن بازرگان

.همه روضه خوان و خرما و حلوا خور شدن اسماعیل

خانم بازرگان.

نوشته اید که«اتفاقا یکی‌ از مشکلات ما بی‌ اخلاقی‌ “در گفتمان و عمل سیاسی” است و ما باید به این بی‌ اخلاقی‌‌ها پایان داده و سیاست مداران را مسئول پاسخ دادن به عملکرد،حرفها و وعده‌هایشان بکنیم»

حرامیان در پی گردن و من در پی حلقه دارم اسماعیل.

خودم را به کوچه اکثریت نخودی ها و بیخودی ها می زنم و جویا می شوم :اولا، یه تعریف دَم دستی از ما ارائه دهید تا من که نه،تا مخاطبین بحث مطلع شوند که منظور شما از « ما» چیست،دوما،این «ما»چه خصوصیات اخلاقی دارد و در مواجه با “گفتمان و عمل سیاسی” از چه متدی پیروی می کند،یعنی برای حل و فصل مسائل،شیوه برخوردش روشمند است یا منشمند؛سوما این «ما» فارغ از اینکه روشمند باشد یا منشمند،توانمندی ‌تئوری و پراتیک و امکانات بالقوه و بالفعلش به چه میزان است،نهایتا اینکه با چه طرح و برنامه و ابزاری می خواهند به بی‌ اخلاقی‌‌ها پایان دهند و مسئولین را پاسخگو بکنند.

حیف همان دو دقیقه اسماعیل.

از ما «مجهول» که بگذریم،می رسیم به شما که در ادامه نوشته اید« شما هم اگر به جای دو دقیقه،همه برنامه را نگاه کرده بودید می‌‌دیدید که خانم بحرینی به خوبی …»
واقعا مایه تاسف من است،ولی باید خدمتتان عرض کنم که اولا،بلحاظ اخلاقی صحیح نیست که شما کلیت بحث را فاکتور بگیرید و بی هیچ اظهار نظری نسبت به نقاط منفی و مثبت بحث،همان دو دقیقه را برجسته نمائید و روی آن مانور بدهید و حکمی صادر کنید که نهایتا سند تناقض فعل و عمل خودتان بشود؛دوما،رعایت اصول اخلاقی حکم میکرد که بپرسید،یا توضیح بخواهید که چرا در«“گفتمان و عمل سیاسی اخلاق جایی ندارد” پرسش که نکردید به کنار،با سهل انگاری دَم از رعایت اخلاق زده اید و با بی اخلاقی تمام،نسنجیده و گز نکرده،پاره کرده اید …؛مگر جز این است که من در پی نوشت متن فاش و صریح نوشتم« این چند خط را به یاد و نام بیژن نوشتم،چون بحث نخست وزیر دهه ۶٠ بحث مستعملی است» معنی این سخن چیست،مگر جز این است که شما خوانده اید و درک مطلب نکرده اید،اگر پیام مطلب را گرفته بودید،بی شک ره به معنی می بردید و در قاب صورت جا نمی ماندید و بی خبر به آب نمی زدید و درخواست جا بجا و نابجا نمی کردید؟!

دادخواهی از چه کسی و با چه کسی اسماعیل.

دادخواهی که قصه س،قصه ام نباشهِ،یه پروژه نون و آبداریه مثل پروژه جنگ و سازندگی و اصلاحات و خندق سبز و تزویز و اسید و پرسشگری و روشنگری و افشاگری و غیروذالک…دادخواهی که تربیونش بی بی سی باشد و حقوقدان و پژوهشگر بحرینی باشد و حامیش سازمان امنستی باشد و فعال حقوق بشریش فاطمه سپهری و محمد نوریزاد و مسیح علینژاد باشد و محققش مصداقی و گنجی باشد و وکیلش عبادی و کار و ستوده باشد و دادخواهش شما باشید،هر چه باشد،دادخواهی نیست،دادخواهی آدم غارت شده شش دونگ میخواد که شما نیستید،میدونم پذیرشش سخت و تلخ است،با اینحال حقیقتی است که کتمان کردنی نبوده و نیست و نخواهد بود.

نقطه سَر و تَهِ خَط اسماعیل.

مشکلات شما بی شک از بی اخلاقی خودتان است که آن را با گشاده دستی به ضمیر مجهول ما منسوب می کنید،چرا که شما و ما مجهولتان با عملکرد و سخنان سیاست مداران و مسئولان غیرپاسخگو سرکار ندارید و با ۴دهه قتل و غارت و تجاوز نظام قاتلین مواجه اید،بنابراین تقلیل قتل و غارت و تجاوز، به بی‌ اخلاقی‌‌ و عملکرد و سخنان مسئولان غیرپاسخگو،اساسا غیراخلاقی و ضد انسانی است و قیاس قاتلین نظام ،با سیاست مداران،حاکی از بی خردی نباشد،از سر دادخواهی نخواهد بود.

صراحتم را بپذیرید و جسارت کنید؛سوال که نمی کنید.

“.روزگار غریبی است نازنین”. در این بیابان برهوت که سالهاست صدائی و ندائی از “اتحاد” نیامده, اگر کسی چون جناب کیا که عمری در آرزوی آن بسر برده بار دیگر بانگی بر آورد, به چنان حالتی می افتد که بپرسد “میخانه ات کجاست که سر خوش تر از منی؟”.

دادخواهی درونی شده در کلام و قلم عینیت می باید اسماعیل.

خانم لادن بازرگان.
با اینهمه سند و مدرک شفاهی و کتبی مستدل،دیگر نیازی نیست که گزارش سازمان امنستی،نقش نخست وزیر دهه ۶٠،را تائید کند،چرا که با استناد به گفتار و اعمال مستندی که خودش در دهه ۶٠ و ٧٠ و ٨٠ و ٩٠ ثبت و سند زده است،وکلای حقوقدانان و وکلا و فعالین مَدنی و کنشگران سیاسی و اجتماعی و فعالین مَدنی حقوق بشری می توانند،او را به جرم مشارکت در ۴دهه قتل و غارت و تجاوز به دادگاه فراخواند و با او آن کند که باید؛منتهی تا کند؟!
با دوربینی های شیرپاکتی و تربیونی ها پلنگ صورتی معاصریم اسماعیل.
نخست وزیر بی خبر دهه ۶٠،مهندس و معمار و نقشه کش و مقاطه کار و شریک بالفعل ۴ دهه قتل و غارت و تجاوز بوده است و تا جسدش متحرک است،خواهد بود،این را من نمی گویم،این را مشارکت و همراهی او در مصادره کردن انقلاب و بلوکه کردن قدرت و بستن دانشگاه و قتلعام ترکمن‌صحرا،خوزستان و کردستان و اشغال سفارت آمریکا و ضرب و شتم و دستگیری و اعدام هواداران و اعضای سازمانهای سیاسی و تاسیس گلستان خاوران می گوید،این را من نمی گویم،این را،خباثت و رذالت ذاتی نخست وزیری می گوید که با وقاحت تمام،خواستار بازگشت به دوران خونین دهه ۶٠ است و با حقارتی منحصر بفردش از کشتاری اظهار بی اطلاعی می کند که روزنامه فروشها و کسبه کوچه و بازار از آن مطلع بودند؛این را من نمی گویم،این را پذیرش فرض محال بی خبری که بیانگر بی‌کفایتی و ناکارآمدی و عدم صلاحیت و اقرار صریح موظف بودم که از کلیت نظام دفاع کنم می گوید؛بنابراین حرجی به معمم لُپ گلی دیروز و مکلاء زیر ابرو برداشتهِ امروز،نیست،چرا که او باید از پنهان‌کاری و دروغ‌گویی و انکار و اعلام فضاحت بار بی خبری مقتدایش دفاع کند و هذیان و ترهاتی که مردود عقل و نامقبول خرد است را غرغره نماید تا به ارگاسم ذهنی برسد،بااینحساب،تقصیر رها بحرینی است،چرا که رها بحرینی به عنوان یک حقوقدان و پژوهشگر عفو بین الملل باید می دانست که هرگونه مراوده و مطالبه و بحث و گفتگوی حقوقی،سیاسی،اقتصادی،فرهنگی و اجتماعی،با معممین و مکلاءهای* کلیت نظام قاتلین،فاقد وجاهت و مشروعیت حقوقی است؛هم نشینی و همکلامی با مرید نخست وزیر بی خبر دهه ۶٠ که اساسا نقض غرض و آب در هاون کوفتن است؛پس رها بحرینی یا نباید با او همنشین و کلام می شد،یا باید با دست پُر می رفت و امکان هرگونه واکنش و عکس العملی را از او سلب می نمود؛توی اون دو دقیقه ای که من دیدم،ذهن و زبان رها هماهنگ نبود.رها باید با اتکا به مستندات عینی،پیش فرض ذهنیِ فرض محال که محال نیست، ادعای کذب بی خبری را می پذیرفت و با تسلط کامل بحث را مدیریت می کرد و متبسم جویا می شد که چه کسی بخشنامه جمع آوری عکس منتظری را امضاء کرده است و واکنش نخست وزیر بی خبر دهه ۶٠ بعد از آگاهی از کشتار ۶٧ چه بوده و بر چه اساسی ۲۱ سال بعد،کشتار ۶٧ را فاکتور گرفته و خواستار بازگشت به دهه ۶٠ شده است و آن دوران خونین را «دوران طلائی» خوانده است؛رها باید می پرسید، مگر نخست وزیر دهه ۶٠ دولت مموتی را دولت کودتا و رهبرموقت نظام قاتلین را فرعون زمان نخوانده بود،مگر بیانیه نداده بود که تسلیم صحنه آرایهای خطرناک نمی شود،پس بر مبنای چه منطقی سرخاب سفیداب کرده و سرمه کشیده از ماه عسل حصر تسلیم صحنه آرایهای سکسی و منشوری شده و هرآنچه را که دو لُپی خورده، بالا آورد و رنگ به رنگ و بنفش و قهوه ای و زیتونی شد و در انتخابات فرمایشی دولت و مجلس دیکتاتور شرکت نموده است؛از همه مهمتر اینکه اگر بی خبر بوده است،پس چرا بعد از رسانه ای شدن سخنان منتظری با هیئت مرگ،عنوان می کند که باز کردن کشتار ۶٧ تالی فاسد دارد و سخنانش محفلی است و برای «درج نیست»،اگر برای درج نیست،پس برای چه بوده است و چرا کشتار سراسری دیماه سال ٩۶ را زیر ریش و سیبیل بی ریشه اش گذاشته و سال ٩٨ روی جنازه ١۵٠٠ کشته آبان موج سواری کرده و با گارد آوانگارد کبریت سوخته بی خطر کشیده که باید افکار عمومی را اقناع کنند که چه کسانی گرفتند و زدند و کردند و کشتند،رها باید نیشخندی می زد و می پرسید که آیا نخست وزیر بی خبر دهه ۶٠ از سرنگونی هواپیمای مسافربری و کشته شدن ١۶٧ مسافرش،«در دیماه ٩٨» خبر دارد یا هنوز در بی خبری و کمای دهه ۶٠ بسر می برد؟
پ.ن.
در گفتمان و عمل سیاسی،اخلاق جایی ندارد،آنچه مهم و اساسی است،موضع نیروهاست،بنابراین از کسانی که بقول شما،حیا را خورده اند و آبرو را قی‌ کرده ا‌ند،انتظار رعایت اخلاق،خواسته منطقی و معقولی نبوده و نیست.
این چند خط را به یاد و نام بیژن نوشتم،چون بحث نخست وزیر دهه ۶٠ بحث مستعملی است،بنابراین حکمتان را صادر کنید و درپی تائید این و آن نباشید،من که خیلی کار دارم،شما را نمی دانم.

نویدافکاری،گلهِ ای ها و رمهِ ای ها و قبیلهِ ای های نظام قتل و غارت و تجاوز را سنگ رو یخ کرد و رفت اسماعیل.

تقدیر دوباره از خانم بازرگان و قابل توجه آقای کیا:
دو مقاله اخیر خانم بازرگان و نوشته های پیشین ایشان درباره کشتار ۶۷، حقیقتی را گواهی می دهد که همانا عبارت است از این که خمینی با کشتار مخفیانه زندانیان سیاسی در سال۶۷ بارانی از خون بر سر تمام اجزا و باندهای حکومتی پاشید و همه جناحها و نیروهای درون این رژیم را با این باران خون غسل تعمید داد.
شما با این کامنت دارید به خانم بازرگان می گویید دست از روشنگری بردارد و گزارش عفو بین الملل را هم با همین کامنت غیرضروری می دانید؟ حرفتان معنای دیگری جز این دارد؟
حتی آنها که در خارج این حکومت بودند و بعدها تلاش کردند به خاطر سکوتشان از خودشان انتقاد کنند، یخشان نگرفته و هم چنان توانایی ندارند در برابر رژیم و ترفندهایش بایستند.
شما آقای کیا می گویید: موسوی را به عنوان «نیروهای متزلزل در اپوزیسیون…. باید قبول کرد».
راستی این منار لرزان میرحسین کی قرار است به ثبات و قوام برسد؟
بعد از چهل سال کسی نمی تواند هم در داخل حکومت کاندیدای ریاست جمهوری آن و هم مخالف آن باشد.
میرحسین موسوی خواهان «اجرای بی تنازل قانون اساسی» همین رژیم است. این را لطفا ترجمه کنید: یعنی از ولایت فقیه که عمود خیمه این حکومت و این قانون اساسی است کوتاه نمی آید. یعنی مخالف نیست. به قول مهندس بازرگان «موافق غیرحاکم» است (بازرگان این را درباره خودش می گفت).
این تزلزل موسوی که شما از آن سخن می گویید، فقط یک تذبذب شخصیتی نیست، در گذر زمان به کاراکتر سیاسی او و همه افراد و نیروهای همدست او تبدیل شده.
چرا باید به آن«مرگ»ی که رأس رژیم دیکته می کند، بیندیشیم تا به «تب» میرحسین موسوی راضی شویم و او را نیروی مخالف مثلا متزلزل رژیم بنامیم.
جناب کیا، چرا به جست و جو و پرس و جوی خود درباره این که در درون رژیم می توان نیرویی را یافت که خواهان براندازی رژیم باشد پایان نمی دهید؟
آیا باید تصور کنیم این موضوع در شما و همگنان شما یعنی همفکران شما هم به نوعی جاافتاده و بخشی از هویت سیاسی شما شده؟
چندبار تجربه کرده اید که از درون این رژیم چیزی بیرون نمی آید. عالیترین محصولی که می توانست از این رژیم و برای رفرم در آن خارج شود، بنی صدر بود که افسانه و افسونش در ۳۰خرداد۶۰ به پایان رسید.
بعد از او دیگر منتظری بود که در بالاترین موضع حکومتی بعد از خمینی فقط با چند سطر نامه خمینی عزل شد و آب هم از آب تکان نخورد.(محمد خاتمی و میرحسین موسوی و شیخ حسن روحانی دیگر چه کاریکاتورهایی می توانند باشند؟).
اگر این حرف شما که «افشاگری را به نیروهای حاکم تخصص دهیم» را بپذیریم، دیگر شعار نه فراموش می کنیم و نه می بخشیم که پرچم دادخواهی است را باید کنار گذاشت.
حتی در آفریقای جنوبی هم تنها کسانی بخشوده شدند که حاضر بودند، همدستان و جنایتکاران را افشا کنند.
شما یک جمله و فقط یک جمله از میرحسین موسوی نشان بدهید که او کسی را که مسئول کشتارهای دهه۶۰بوده افشا کرده تا بتوان او را مخالفی در درون رژیم نامید.
تا کی قرار است در این رؤیاهای کودکانه خواب باشید و بیدار هم نشوید.
همین جا دارید موسوی را که در همه جنایتهای ۸ساله حکومتش شرکت و همدستی داشته به سطح در جریان بودن تنزل می دهید.
گذر از حکومت فاشیستی با نیروهایی که همان حکومت را پابرجا نگه داشته اند و حالا رنگ عوض کرده اند عملی نیست. ممکن نیست.
مگر این که شما اصولا قصد چیزی که خودتان هم «گذر» می دانید را هم نداشته باشید.