سایت کلمه در تفسیری به قلم علی تقی پور در مورد تظاهرات ۱۶ آذر امسال نوشت:
چمراسم روز دانشجو امسال طیفهای سیاسی مختلفی را سرخورده و خشمگین کرد.
نخست – سلطنتطلبان، چرا که نام «میدان ژاله» در شعارها، پلاکاردها و سخنرانیها برایشان چون دشنامی، سنگین میآمد.
دوم – برخی از لیبرالهای وطنی که تا نفی روز دانشجو نیز پیش رفتند چرا که جنبش دانشجوی مطابق میل آنها با سیاستهای تعدیل اقتصادی مطلوب آنها همدلی نشان نداد و از اینرو دانشجویان معترض را متوهیمن خواندند.
سوم – طیفی از مدافعان جنبشهای اجتماعی که پیش از این، از ظهور هر جنبش مدنی استقبال میکردند و آن را آلترناتیو سیاست های انتخابات محور میدانستند.
اما ناگهان با جنبشی مواجه شدند که کمترین هم سویی با گفتمان لیبرال دمکرات آنها داشت و خوش بینی آنها را نسبت به جنبشهای مدنی کم رنگ کرد و تلنگری بود به آنها که، جنبشهای اجتماعی لزوما با معیارهای مطلوب آنها که در رسانههای مختلف نیز تبلیغ میشود، همجهت نخواهد شد.
چهارم – جریانی مدافعان تحریم که گمان میکردند با تضعیف اقتصادی قدرت حاکم از طریق تحریم، نخبگان زیر ضرب جامعه ناچار زیر فشارهای داخلی، برای رهایی از این ظلم با گفتمان آنها همدل خواهند شد و با فشارهای خارجی همدلی نشان خواهند داد یا در مقابل آن سکوت خواهند کرد. اما پلاکاردهای دانشجویان خوش خیالی این طیف را نیز کم رنگ کرد.