کمونیسم آینده دارد … اگر آن را از گذشته رها کنیم – برنارد واسور

ضرورت انقلاب کمونیستی و جهانی بودن کمونیسم!

” در حقیقت، خود آگاهی طبقاتی پرولتاریا تنها در جریان مبارزه سیاسی است که وسیع ترین امکان ظهور و رشد خود را باز می یابد. طبقه کارگر تا هنگامی که خود را فاقد هر گونه قدرت بالفعلی برای سرنگونی دشمن ببیند، طبیعتا هیچگونه کوششی نیز در راه نفی فرهنگ مسلط نمی تواند داشته باشد. او پس از عزم به تغییر زیربناست که عوامل روبنائی را برای پیروزی خود به خدمت می گیرد، و به مثابه بشارت دهنده نظمی نو مطلقا متفاوت با نظم کهن، بینش اخلاقی و فرهنکی خاص خود را می پذیرد و شکوفان می کند. “، ضرورت مبارزه مسلحانه و رد تئوری بقا- چریک فدائی خلق امیر پرویز پویان. ۱۳۵۰.

برای رهائی جامعه بشری از نابود شدن بوسیله نابودی سرمایه بعنوان سیستم حاکم بر جامعه، پرولتاریا مجبوراست و باید این نظام  – نظام سرمایه داری جهانی امپریالیستی معاصر را زیر و رو نماید. این زیر و رو کردن فقط از طریق به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی پرولتارهای متحد، متحزب، مسلح و مصمم امکان پذیر است. پرولتارها برای این کار نیازمند تشکلات طبقاتی توده ای – اقتصادی سیاسی، سیاسی نظامی هستند که مهمترین و اساسی ترین این تشکلات و سازمانهای پرولتارها حزب کارگران آگاه، انقلابی و کمونیست می باشد. چنین حزبی و بویژه در کشورهائی همچون ایران با این همه نیروی پلیسی امنیتی فقط با برگزیدن یک مبارزه مخفی و غیر علنی امکان پذیر می شود. کمونیسم برای رهائی ضرورت اجتناب ناپذیر و فوری شده است!

پرولتارهای آگاه و فرزندان روشنفکر و آگاه آنها، با ایجاد ارگانهای لازم از جمله  کمیته های مخفی – کمیته های سرخ در محل کار و محل زندگی شان می توانند چنین حزبی را ایجاد کنند و این حزب با شرکت در مبارزات جاری و برخورد به این مبارزات و قبول هزینه های آن، قادر به توده ای شدن در میان طبقه کارگر و زحمتکشان و نیز جذب روشنفکرانی است که واقعا به رهائی طبقه کارگر بدست خویش واقف گردیده اند.

 بدین طریق است که حزب می تواند طبقه کارگر و متحدین آن را برای به پیروزی رساندن انقلاب قهری کمونیستی – ضرورت لغو شرایط موجود اجتماعی و ایجاد شرایط نوین – آماده کند.

این انقلاب با درهم شکستن دولت موجود در کشور و یا منطقه و قاره و ایجاد دولت پرولتاریا- دیکتاتوری پرولتاریا،از سرمایه داران خلع مالکیت بر ابزار تولید می کند و مالکیت ابزار تولید را  مرحله نخست ،در دست دولت پرولتاریا – دولت ۹۹% از جمعیت جامعه – قرار می دهد. دیکتاتوری پرولتاریا، دولتی است که از درون پیروزی انقلاب مسلحانه بیرون آمده و متکی به نیروی مسلح کارگران است و نه قوانین و دستورات. دیکتاتوری پرولتاریا شکل شورائی و یا شکل جدیدی که احیانا کارگران و زحمتکشان در حین مبارزه شان بر علیه سرمایه داران کشف می کند، خواهد داشت. این دیکتاتوری هر شکلی که داشته وسیله ی سرکوب پرولتاریا بر علیه طبقه سرمایه دارز است. البته، این دولت پرولتاریا، در کنار ظیفه اصلی یعنی سرکوب سرمایه داران، وسیله ی تربیت و تغییر توده های وسیع زحمتکشان و نیز خود پرولتاریاست. پرولتاریا و توده زحمتکشان قرن ها تحت استیلای فرهنک و آداب و رسوم جامعه طبقاتی بوده اند. بنا بر این، دارای روحیات ارتجاعی شده اند. هم انقلاب و هم دیکتاتوری پرولتاریا یکی از ضروریات خود را از این تغییر توده های زحمتکش می گیرند. این را در زیر در فاکت هائی از آثار مارکس، انگلس و لنین … خواهبد دید.

  اما پرولتاریا باید بداند که میهن ندارد و نباید انقلابش را در چارچوب کشور، منطقه، حتی قاره متوقف و زندانی کند که اگر این کار را انجام دهد، بدست خویش به خفه کردن و مرگ انقلاب رأی داده است. زیرا که دشمن اش – طبقه سرمایه دار و سیستم سرمایه جهانی اند. سرمایه داران به انقلاب پیروز به چشم دشمنی می نگرند که باید آن را بخون کشند و شکست بدهند. این را تا کنون نشان داده اند. در سال ۱۸۷۱ دو دولت در حال جنگ آلمان و فرانسه، برای بخون کشاندن کمون پاریس با هم متحد شدند و حدود ۱۰۰ هزار از کارگران و زحمتکشان پاریس قتل عام کردند و به تبعید جبور به جزائری نمودند که در آنجا بمیرند و خوراک جانوران درنده کردند. این کار بعد از پیروزی انقلاب روسیه در ۱۹۱۷ – انقلاب سرخ اکتبر نیز تکرار نمودند. امروزه هم می بینیم که در هر جائی که کارگران متحد و متشکل بر می خیزند، فورا سرمایه داران یورش می برند.

بنا بر این و برای جلوگیری از یورش دولت بورژوا امپریالیست، پرولتاریا و دولت اش همواره خود را مجبور می بینند که مقدار زیادی از تولیدات خود را به جای مصرف برای جواب دادن به نیازهای خویش، به مصرف و تولید سلاح برسانند و نیروی انسانی شان یعنی اساسی ترین ابزار تولید را به صورت سرباز، پلیس امنیتی و غیره نگه دارند تا قادر گردند، حملات سرمایه داران را دفع نمایند و نیز هم طبقه ای هایش را نمی توانند زیر استثمار ببینند و خود زندگی در آزادی داشته باشند.

بنا بر این، پیروزی کمونیسم یعنی جامعه ای در آن هر کسی به قدر استعداد و نیرویش فعالیت می کند و به قدر نیازش برداشت، در آن از استثمار انسان از انسان، طبقات و دولت سرکوب گر اثری نیست، فقط می تواند جهانی باشد. کمونیسم در یک کشور یک افسانه و تخیلی بیش نیست که به نازیسم و خفه شدن انقلاب کمونیستی می انجامد و انجامیده است.

اوضاع کنونی  روسیه کنونی، چین و کره شمالی و… همه شاهد این مدعا هستند که نتیجه اندیشه ساختمان سوسیالیسم – ساختن کمونیسم در یک کشور را که جز شکست انقلاب و احیاء سرمایه داری در شکل دولتی و خصوصی نبوده است.

در اینجا توجه شما را در باره ضرورت حزب سیاسی پرولتاریا، انقلاب قهری کمونیستی و دیکتاتوری پرولتاریا و جهانی دیدن کمونیسم به چند فاکت از آثار مارکس، انگلس و لنین جلب می کنم : «به علاوه، تودۀ کارگرانی که هیچ چیز بجز کارگر نیستند – نیروی کار در یک مقیاس وسیع که از سرمایه یا حتی تأمین محدود نیازهای خود محروم است و از این رو دیگر محرومیت او از کار به عنوان یک منبع مطمئن گذران زندگی، موقت نیست – از یک بازار جهانی و رقابتهای مربوط به آن به وجود میآید. بنابراین، پرولتاریا فقط میتواند جهان – تاریخی وجود داشته باشد، چنان که کمونیزم، فعالیت آن، نیز میتواند از یک موجودیت جهان – تاریخی برخوردار باشد.

برای ما، کمونیزم یک حالت از امور نیست که باید استقرار یابد، آرمانی نیست که واقعیت مجبور است خود را با آن منطبق سازد. ما کمونیزم را جنبشی واقعی میخوانیم که حالت فعلی چیزها را ازمیان برمیدارد. شرایط این جنبش از مقدماتی که اکنون وجود دارند، نتیجه میشود.»

ترجمه ی زوبین قهرمان ص ۳۷و ۳۸

[ اسناد انترناسیونال اول:

فردریک انگلس: ما مى‌خواهیم طبقات را از بین ببریم. تنها وسیلۀ آن، داشتن قدرت سیاسى در دست پرولتاریاست. خوب، حالا ما باید با سیاست کارى نداشته باشیم؟ کلیه‌ى طرفداران کناره گیرى از سیاست، خود را انقلابى مى‌خوانند. انقلاب، عالى‌ترین عمل سیاسى است و هر کس‏ که خواستار آنست، باید همچنین خواهان وسیله‌اى باشد که انقلاب را تدارک مى‌بیند و کارگران را به خاطر آن تربیت کرده و سعى مى‌کند که فردای انقلاب، دوباره فریب فاورها و پیات‌ها را نخورد. حالا فقط مسأله بر سر این است که کدام سیاست؟ سیاست محض‏ پرولترى و نه سیاست دنباله روى از بورژوازى.

کارل مارکس:

مبارزات اقتصادى و مبارزات سیاسى 

یک:

طبیعتا هدف نهایى جنبش‏ سیاسى طبقۀ کارگر، تصرف قدرت سیاسى است؛ و طبیعتا براى این منظور، سازمانى از طبقۀ کارگر که داراى درجه‌اى از انکشاف قبلى بوده و در جریان خود مبارزات اقتصادى تشکیل شده و رشد یافته است، ضرورى مى‌باشد. (توجه کنید کارل مارکس از سازمان سیاسی طبقۀ کارگر صحبت می کند و این را با گفته های منصور حکمت و مخصوصا (حزب زنان، حزب کودکان، حزب منصور حکمت، بیانیه بمناسبت یازدهمین سالگرد تأسیس حککا)، مقایسه نمائید- من)

 اما از طرف دیگر، هر جنبشى که در آن طبقۀ کارگر به عنوان طبقه به مخالفت با طبقات حاکم برمى‌خیزد و مى‌کوشد آنها را به وسیله فشارى از خارج تحت سلطه‌ى خود درآورد، جنبشى سیاسى است. مثلا کوشش‏ براى به چنگ آوردن کاهش‏ زمان کار از سرمایه داران منفرد در یک کارگاه یا فقط در یکى از شاخه هاى صنایع به وسیله‌ى اعتصاب و نظایر آن، جنبشى صرفا اقتصادى است. در مقابل، جنبش‏ به منظور به دست آوردن قانون هشت ساعت کار و نظایر آن، جنبشى سیاسى است. و به این ترتیب است که از همه‌ى جنبش‏ هاى اقتصادى منفرد کارگران، در همه جا جنبشى سیاسى پدید مى‌آید. یعنى جنبش‏ طبقه به منظور پیروز گرداندن منافع خویش‏ در شکلى عمومى، و در شکلى که داراى نیروى الزام اجتماعى عام مى‌باشد. اگرچه این جنبش ‏ها به وجود یک سازمان قبلى نیاز دارند، معهذا به نوبۀ خود وسایل انکشاف چنین سازمانى مى‌باشند.

در آن جایى که هنوز طبقۀ کارگر به درجه‌ى کافى سازمانى دست نیافته، تا بتواند علیه قهر دسته جمعى _ یعنى اقتدار سیاسى طبقات حاکم _ به مبارزه‌اى قاطع بپردازد، در هر حال باید با کار تهییجى پیاپى علیه شیوه‌ى برخورد سیاسى دشمنانۀ طبقات حاکم نسبت به ما، این طبقه را به آن درجه‌ى سازمانى ارتقا داد. در غیر این صورت، طبقۀ کارگر به صورت آلت دست طبقات حاکم باقى خواهد ماند.

(تلخیص‏ از نامه‌ى مارکس‏ به ف. بولت، مورخ بیست و سوم فوریه ۱۸۷۱، به نقل از «کارمزدى و سرمایه»، انتشارات سوسیال، پاریس‏، ۱۹۷۲)

دو :

_ با توجه به این که پرولتاریا به عنوان طبقه، فقط در صورتى مى‌تواند علیه قهر دسته جمعى طبقات مالک وارد عمل شود که در حزب سیاسى مجزاى خویش‏، در تخالف با همه‌ى اشکال قدیمى احزاب طبقات مالک، متشکل گردد؛ _ با توجه به اینکه تشکل پرولتاریا در حزب سیاسى‌اش‏ براى تضمین پیروزى انقلاب اجتماعى و هدف نهایى آن، نابودى طبقات، ضرورى است؛ _ با توجه به این که باید وحدت نیروهاى طبقه‌ى کارگر، که از قبل در مبارزات اقتصادى تحقق یافته، به عنوان اهرم توده هاى این طبقه در مبارزه علیه اقتدار سیاسى استثمار کنندگانشان به کار آید؛ کنفرانس‏ به اعضاى انترناسیونال خاطرنشان مى‌سازد که در جریان مبارزه‌ى طبقه‌ى کارگر، فعالیت اقتصادى و فعالیت سیاسى این طبقه به طرزى ناگسستنى با هم پیوند دارند. 

(تلخیص‏ از قطعنامه‌ى کنفرانس‏ لندن انجمن بین المللى کارگران _ انترناسیونال _ سپتامبر ۱۸۷۱، به نقل از همان ماخذ.)]

هم برای ایجاد این آگاهی کمونیستی در مقیاسی وسیع، و هم برای موفقیت خود این امر، تغییر و دگر گونی انسانها در مقیاسی عظیم ضروری است، تغییری که تنها می تواند در جنبش عملی، انقلاب، صورت پذیرد؛ بنابراین، انقلاب نه تنها بدین خاطر ضروری است که طبقه فرمانروا نمی تواند به هیچ طریق دیگری سرنگون شود، بلکه ایضاٌ بدین خاطر ضروری است که طبقه ای که آن را ساقط می سازد، تنها با انقلاب می تواند خود را از شر کثافات قرون رهائی بخشد و برای ایجاد جامعه ای با طرحی نو، شایسته و مناسب گردد.ص ۶۵ – کارل مارکس فردریک انگلس- ایدئولوژی آلمانی – ترجمه تیرداد نیکی

“فوبرباخ تا جائی که به تاریخ نمی پردازد ماتریالیست است و تا جائی که تاریخ را مورد بررسی قرار میدهد، ماتریالیست نیست. در نزد او ماتریالیسم و تاریخ بکلی از هم

از لحاظ تاریخی- تجربی (آمپریک)، کمونیسم تنها بمثابۀ عمل توده های پیروزمند «یکباره» و بطور همزمان ممکن است،* این امر مستلزم تکامل جهانشمول نیروهای مولده و مناسبات وابسته بدانهاست.(۱)، همان اثر.

دیکتاتوری پرولتاریا بی‌دریغ‌ترین و بی‌امان‌ترین جنگ طبقه جدید علیه دشمن مقتدرتر یعنی بورژوازی است که مقاومتش پس از سرنگونی (ولو در یک کشور) ده بار فزونتر گردیده و اقتدارش تنها ناشی از نیروی سرمایه بین‌المللی و نیرو و استواری روابط بین‌المللی بورژوازی نبوده بلکه ناشی از نیروی عادت و نیروی تولید کوچک نیز هست. زیرا تولید کوچک متأسفانه هنوز در جهان زیاد و بسیار هم زیاد است و همین تولید کوچک است که همواره، همه روزه، هر ساعته، به طور خود بخودی و به مقیاس وسیع، سرمایه‌داری و بورژوازی را پدید میآورد. بنابر مجموعه این علل دیکتاتوری پرولتاریا ضروری است و پیروزی بر بورژوازی بدون یک جنگ طولانی، سرسخت و حیاتی و مماتی، جنگی که مستلزم پایداری، انضباط، استقامت ، تزلزل ناپذیری و وحدت اراده است ، امکان‌پذیر نیست. و.ا. لنین _ « بیماری کودکی ” چپ روی ” در کمونیست » _آوریل – مه ۱۹۲۰.

رفقای کارگر، انقلاب نمودن، درهم شکستن دولت موجود، ایجاد دیکتاتوری پرولتاریا، نابود کردن جامعه کنونی – مالکیت خصوصی و کاز مزدوری، ایجاد جامعه کمونیستی و به رهائی رسیدن، اوامر دلبخواهی نیستند، بلکه برای زنده ماندن و نابود نشدن، اموری اجباری و ناگزیر هستند!

حمید قربانی – انسان بیوطن ۸ دسامبر ۲۰۹۳ سال اسپارتاکوسی