علیرغم گذشت چهل و نه سال از کودتای ٢٨ مرداد سال ١٣٣٢، این حادثه هنوز نه به تاریخ پیوسته و نه مشمول مرور زمان گردیده است. یکی از دلایل این موضوع آن است که هنوز جریاناتی که در آن حوادث نقشی ـ مثبت یا منفی ایفا کردند، در عرصه سیاسی حضور دارند و داوری تاریخی را با ارزیابی سیاسی آغشته می سازند.
نادیده گرفتن این حقیقت و اصرار بخشی از نیروهای سیاسی جامعه ایران برای خارج کردن کودتای ٢٨ مرداد از حافظه تاریخی ملت ایران مشکلی است که همچنان گریبان گیر این نیروها در مناسباتشان با سایر بخش های جامعه ایران است. گاه احساس می شود حتی در همین تلاش برای مسکوت گذاشتن این کودتا نیز کمترین صداقتی وجود ندارد، زیرا این نیروها به وقت و تشخیص خود، با تبلیغات و هیاهو درباره «قیام ملی ٢٨ مرداد» به تجلیل از حکومتی می پردازند که با این کودتا بر سر کار آمد و از ضدارزش هایی دفاع می کنند که با استبداد بعد از ٢٨ مرداد گره خورده است، اما به هنگام گفتگو با مخالفین سیاسی خود بر این نظر اصرار می ورزند که «باید گذشته ها را فراموش کرد»
ملت ایران در فراموش کردن این گذشته هیچ منعفتی ندارد زیرا از یک سو این واقعه همچنان شاخصی است برای ارزیابی بسیاری از ادعاهای بخشی از نیروهای سیاسی کشور و از سوی دیگر تجربه ای است که جنبش های اصلاح طلبانه و آزادی خواهانه مردم ایران هنوز بسیار به آموختن از آن نیاز دارند.
نیروهای سیاسی جامعه ما به حق گفته ها و مواضع هواداران مشروطه سلطنتی که خود را در زمره جریانات طرفدار مردم سالاری به حساب می آورند را با مواضع اعلام شده آن ها در مورد این کودتا می سنجند. اصرار بر این که جامعه ایران این معیار داوری و قضاوت را وا نهد، اصرار بیهوده و غیرمنطقی است. روشن است تا زمانی که هواداران مشروطه و «سلطنت دموکراتیک» در قضاوت نسبت به این حادثه ضد ملی که تاثیرات مخربش تا همین امروز در جامعه ما جریان یافته است، به صف ملت نپیوندند و کودتای آمریکایی دربار پهلوی علیه دکتر مصدق و ملت ایران را محکوم نکنند، کمتر کسانی حاضر خواهند شد سخنان امروز آن ها را در مورد وفاداری به نظر مردم و دلبستگی به مردم سالاری به جد بگیرند.
ادعای هواداری از دموکراسی و مردم سالاری کجا و گرامیداشت یک کودتای ضد ملی به نام «قیام ملی» کجا؟
