* برای شاعر گرامی، اسماعیل خوییِ عزیز
سیبِ تری که پدر
بر بالینِ من آورد
در غروبی دلگیر
دو روزه چروکید، پوسید، گندید
و به خاک سپرده شد با من
در گورستانی که در عرض یک سال
متروکه اعلام می‌شد
جایگزینِ آن
فضایی سبز با درختان زینتی
و گل‌های فصلی
دزدانی هستند چیره‌دست،
بادها…،
پیوسته در کار ربودن سرخی‌ها،
آبی‌ها،
و زردهای شفّاف
و برجا نهادن بیرنگی‌ها
منزلگاه آنان غارهای تاریک
فراز زمین‌های بایر،
تپّه ماهورهای خشکیده،
و بیابانهای انباشته از خار
لقمان تدین نژاد
آتلانتا، ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۰ – ۱ مه ۲۰۲۱
