امروز ابتدا تجمع بازنشستگان جلوی مجلس با شعارهای متداول همیشگی شکل گرفت، به ویژه دو شعار: “اسماعیل گرامی، آزاد باید گردد” و “ما دیگه رای نمی دیم، از بس دروغ شنیدیم”.
معترضان با دادن شعار در ساعت ۱۱.۱۵ به سمت سازمان برنامه راه پیمایی کردند و در طول راه شعار می دادند.
امروز شعار “اتحاد، اتحاد” و “کارگر زندانی، آزاد باید گردد” زیاد بود. بعد از دقایقی قصد این بود که مجدد به سمت مجلس برویم، ولی نیروهای انتظامی اجازه ندادند و بازنشستگان در محاصره نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها تجمع را ادامه دادند.
مردم در پیاده رو و درون ماشین ها متوجه حرکت بازنشستگان شده بودند و باز نشستگان شعار دادند: “درد ما درد شماست، اتحاد، اتحاد” و “درد ما درد شماست، مردم به ما ملحق شوید”.
بعد از مدتی بازنشسته ها تهدید کردند که اگر نمی گذارید جلوی مجلس برویم، وسط خیابان تحصن می کنیم و نیروهای انتظامی راه را باز کردند و به سوی مجلس راه افتادیم. آن‌ها در تمام طول مسیر سعی می‌کردند که تجمع را کنترل کنند، ولی ما اهمیتی نمی دادیم و کار خود را می کردیم.
در جلوی مجلس تعدادی از کادر درمان و دارویی حضور داشتند و بازنشستگان با دست زدن از زحمات و همراهی کادر درمان تشکر کردند و شعار دادیم: “کشوری، لشکری، پرستار، اتحاد، اتحاد” و تا ساعت ۱۲.۱۰ دقیقه تجمع ادامه داشت.
امروز بسیاری از مردم سوال می کردند این اعتراضات برای چیست؟ و ما نیز به مردم توضیح می دادیم.
“فقط کف خیابون، به دست می آد حقمون”.
“تا حق خود نگیریم، از پای نمی نشینیم.”
گزارش ارسالی یک بازنشسته
منتشر شده در سایت مادران پارک لاله ایران – ۲۵ فروردین ۱۴۰۰
