کانون نویسندگان ایران : روز ۱۶ خرداد ۱۳۷۹، کانون نویسندگان ایران عضوی موثر و فعال و جامعه‌ی ادبی داستان‌نویسی برجسته را از دست داد. کسی که سالیانی از زندگی‌اش را در پیکار با سانسور و دفاع از آزادی بیان و فعالیت مستمر در کانون نویسندگان ایران گذراند. او هوشنگ گلشیری بود. نویسنده‌ی «شازده‌احتجاب»، «کریستین و کید»، «بره گمشده راعى»، «معصوم پنجم»، «آیینه‌هاى دردار»، «مثل همیشه»، «نمازخانه کوچک من»، «پنج گنج»، «دست تاریک، دست روشن» ، . . .
هوشنگ گلشیرى از زمان تشکیل کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ به عضویت آن درآمد و در دوره‌ی سوم یکی از احیاکنندگان آن بود. او همچنین از تهیه‌کنندگان متن « ما نویسنده‌ایم» بود؛ بیانیه‌ای در اعتراض به سانسور و اعمال فشار بر نویسندگان که در سال ۱۳۷۳ منتشر شد و می‌توان آن را نخستین حرکت اعتراضی نویسندگان داخل ایران پس از سرکوب‌های سال ۱۳۶۰ محسوب کرد.
در سال ۱۳۷۷ و به دنبال قتل فعالان سیاسی و فرهنگی ازجمله شماری از اعضای کانون نویسندگان، هوشنگ گلشیری بارها مورد تهدید قرار گرفت که اگر از فعالیت دست نکشد، سرنوشتی همچون یاران کانونی‌اش در انتظار اوست.
گلشیری پیام آن‌ها را در مراسم خاکسپاری محمد مختاری، این‌گونه پاسخ داد:
« آن‌قدر عزا بر سر ما ریخته‌اند که فرصت زاری کردن نداریم. پیام، دقیق، به ما رسیده است: خفه می‌کنیم. ما هم حاضریم. مگر قرار نیست برای جامعه مدنی، برای آزادی بیان قربانی بدهیم؟ حاضریم».
گلشیری در سن ۶۳ سالگی در بیمارستان ایران‌مهر تهران درگذشت و در کنار یاران کانونی‌اش، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده ، احمد شاملو، … در گورستان امامزاده طاهر به خاک سپرده شد.
ماموران بداندیشی و تبه‌کاری بارها سنگ گور هوشنگ گلشیری را شکستند؛ اما با صدای او که در آثارش به‌جامانده چه می‌توانند کرد؟
یادش گرامی!
