آن ها که روز یکشنبه به دعوت خانه ی کارگر در سالن دوازده هزار نفری مجموعه ی ورزشی آزادی گرد آمده بودند، کارگرانی بودند که هنوز امیدهایی به خانه ی کارگر و بهبود وضعیت خود از طریق این یا آن جناح و شخصیت حکومت داشتند، اما همین گروه از کارگران نیز نمایش شرم آور رهبران خودخوانده ی کارگران برای «سردار سازندگی» را تحمل نکرده و با اعتراض و خشم، اجتماعی را که قرار بود به نام کارگران به کام هاشمی شود، بر هم زدند. قضاوت میلیون ها کارگری که از این حکومت دل کنده اند و آن را عامل اصلی فقر و فلاکت
خود می دانند، بی تردید، از این هم سخت تر است.
۱. «سردار سازندگی» برخلاف تبلیغاتی که هوادارانش برای هموار ساختن راه جلوس مجدد او به صندلی ریاست جمهوری اسلامی به راه انداخته اند، در این فلاکت و فقر از جمله نقش آفرینان اصلی بوده و هست. آن چه طبقه ی کارگر ایران از دوران هشت ساله هاشمی به یاد دارد، نه «سازندگی»، که دزدی و چپاول و غارت ملی است. اگر هم کسانی از این غارت و چپاول و «سازندگی» سهمی برده اند، آن ها کارگران نبودند. دوران هشت ساله «سازندگی» دوران گسترش فاصله ی طبقاتی در جامعه، دوران بهره بردن اقلیتی کوچک از ثروت های ملی و امکانات مادی و محرومیت اکثریت روز افزون مردم از جمله کارگران و معلمان و همه ی زحمتکشان کشور بوده است. حاصل دوران سازندگی هاشمی در پایان خود به «اسلام شهرها» و چندین قیام خونین دیگری انجامید که برای حق داشتن «آب» و سایر نیازهای اولیه زندگی روی داد.
افزایش فاصله ی طبقاتی و انباشت ثروت در برابر گسترش فقر، به «دوران سازندگی» منحصر و محدود نبود و محدود نماند. پیش از آن هم وجود داشت و بعد از آن نیز، در دوران اصلاحات، ادامه یافت. «دوران هاشمی» نیز به همان هشت ساله ی ریاست جمهوری او پایان نگرفت. چه پیش و چه بعد از آن، وی همواره به عنوان یکی از قدرتمندترین مردان حکومت ایران در موثرترین مراکر علنی و پنهانی قدرت حضور داشت و طبیعی و بدیهی است که کارگران ایران او را یکی از موثرترین افراد در وضعیت فعلی خود به شمار آورند.
بنابر این، اگر تصور «شیرینی» از دوران «سازندگی» و تکرار احتمالی آن وجود دارد، این تصور، تصور کارگران ایران نیست.
۲. حق متشکل شدن و برخورداری از اتحادیه ها و سندیکاهای مستقل کارگری، امروز به عنوان یکی از مهم ترین خواست ها در میان کارگران مطرح است. گرایش روزافزون کارگران به چنین مطالبه ای، به معنای گرایش روز افزون آن ها به استقرار دموکراسی و آزادی های سیاسی در کشور است؛ زیرا بدون آزادی های سیاسی، تشکیل سندیکاها و اتحادیه های کارگری ناممکن است. کمترین فایده آزادی های سیاسی و نظام دموکراسی برای کارگران این است که بتوانند سازمان های اتحادیه ای و طبقاتی خود را داشته باشند و نمایندگانشان قادر باشند آزادانه از حقوق آن ها دفاع کنند. محافظه کاران حکومت و دیگرانی که مدعی اند دموکراسی مساله کارگر و زحمتکش نیست و آن ها در پی نان شب خود هستند، از ادامه ی وضعیتی دفاع می کنند که در آن حقوق طبقه ی کارگر پایمال و خود و خانواده اش هر روز و هر لحظه تحقیر می شود. دموکراسی تنها موضوع مورد علاقه ی «طبقات بالا» ی جامعه نبوده و هیچ کس بیشتر از کارگران به آن نیاز ندارد، کارگران بیش از همه به دموکراسی نیاز دارند، زیرا در جامعه حقوق آن ها بیش از دیگران غارت می شود و بدون سازمان ها و نمایندگان خود که بتوانند آزادانه از این حقوق دفاع و مراقبت کنند، قادر به بازپس گیری این حقوق نیستند. توسعه اقتصادی، بدون توسعه ی سیاسی فریبی است که کارگران بیش از همه از آن متضرر می شوند.
ترور و خفقان سیاسی «دوران سازندگی» موضوعی نیست که به کارگران مربوط نباشد و تنها مساله «روشنفکران» باشد. طبقه ی کارگر ایران از این ترورها و خفقان و سانسوری که «دولت سازندگی» و وزیر اطلاعاتش برپا کرد، کم آسیب ندیده است.
این واقعیات است که حتی امیدوارترین و خوش بین ترین اقشار کارگری را نیز به مخالفت با احیای دوباره دوران هاشمی که باید آن را دوران فساد و تبعیض و ترورهای سیاسی و حاکمیت رعب و وحشت وزارت اطلاعات علی فلاحیان نامید، برانگیخته است.
٣. روز یکشنبه اول اردیبهشت ماه که قرار بود، مانور قدرتی برای هاشمی رفسنجانی و نمایشی از میزان محبوبیت او در میان کارگران ایران باشد، به یکشنبه ای تلخ تبدیل شد. حادثه ورزشگاه آزادی هشداری بود که «سردار سازندگی» را متوجه کند خرداد ٨۴ می تواند حتی تلخ تر از اسفند ۷٨ هم باشد و تلخی «دارویی» که او به تقلید از امامش مصمم شده است برای «نجات نظام» آن را سر بکشد، چه بسا آن قدر باشد که زندگی سیاسی او را با خطر مواجه سازد!
