به در می زند
بر شو ای آفتاب
ببر سایه های ِ بلا خیز را
چنان شو
ببارند انوارِ نور
بر این تیره زنگارِ
دردی که هست
گذرگاه ِاندیشه را ، باز کن
سر آور هوای ِغم انگیز را
نفس بسته ، از ترس ِ ویروس ِ مرگ
و جان هاست بی بهره از
شور ِ عشق
تکان می خورد برگ ِ زردی ، هنوز
نشان می دهد رنگ ِ پاییز را
نفس می کِشد فقر
در هر چه هست
و دولت کماکان به سودای ِ ، هیچ
تب ِ خشم پر کرده ، راهِ گلو
درون برده این خشم ِ سر ریز را
چنان شور ِ بایدن
شده آرزو
که تحسین گرانش همه ، در صف اند
به سودای ِ چرخش
به هر سو که هست
به گردن کشند آن قلاویز را
داریوش لعل ریاحی – سوم آذر ۱۳۹۹