پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

پنجشنبه ۹ فروردین ۱۴۰۳

“یک آسمان ستاره‌ی نوباوه” – جهانگیر صداقت فر

راستی‌ را
       چرا به نغمه‌های شادیانه‌ی شعر
سکوتِ این شبِ خاموش را سینه نشکافم.
چرا ز تار و پودِ سخن، به قامتِ ظلمت
ردائی از پرندِ سپیده نبافم.

چرا ننگارم به نیّتِ جلوه‌ی خورشید
بر این سیاهیِ سیال
                 طرحی ز صبحِ امید.

به شوقِ عروسِ سحر چرا نَنَوازم
نوایِ شور ز سازِ نکیسا،
چرا به وجد و شعف نکوبم پا.

***

من از دیارِ یاسم و از سُلاله‌ی نور؛
کشیده ردِّ تبارِ من از بلخ
                        تا “انا‌الحقِ ” منصور.

من از شرارِ آتشِ زرتشتم
                      که به لحظه‌ی میلاد
مرا به سرودِ گات‌های اوستا نگاشتند.

اسلافِ من
هر آن کجا درونِ قفس اندیشه‌های نیک به بند
دریچه فراز و قفس واگذاشتند.

***

مرا به ژرفِ بینشِ خیام،
مرا به سِحرِ خامه‌ی خواجه‌یِ رند،
مرا به رقصِ رومیِ عاشق در مدارِ سماع،
وَ عطرِ گلستانِ شیخِ شیرازی،
مرا به شیهه‌یِ هشدارِ رخش
                           در صخره‌هایِ اساطیر،
مرا به حکمتِ فارابی و ابو‌علی‌ سینا،
به چنگِ نکیسا،
              به بدعتِ نیما،
                          به زمزمه‌هایِ وامق و عذرا،
مرا به سلسله‌هایِ مردمِ فرزانه پیوند است
نژادِ من از شریف مردمی خردمند است.

***

باری،
به باوری که سپیده می‌‌دمد عاقبت از نهایتِ شب،
من از دریچه‌ی آفاق
                  یک آسمان ستاره‌یِ نوباوه می‌‌بینم؛
بر خوانچه‌هایِ غرور و شعور
بشارتی از فروغِ طلیعه‌ی نور
                         زی مرزِ پُر گهر روانه می‌‌بینم.
تا دورِ منظرِ بی‌ کرانه‌ی میهن
باغ‌های پُر جوانه می‌‌بینم.

***

پس اکنون به نغمه‌هایِ شادیانه‌ی شعر
من از چه رو نسرایم امیدِ فردا را؛
بر آسمانِ بلندِ جاودانه‌ی شعر
چرا،
      چرا ننگارم این طلوعِ زیبا را.

***             

تیبوران- اکتبر ۲۰۰۹

https://akhbar-rooz.com/?p=100089 لينک کوتاه

0 0 رای ها
امتیازدهی به مقاله
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها

خبر اول سايت

آخرين مطالب سايت

مطالب پربيننده روز


0
افکار شما را دوست داریم، لطفا نظر دهید.x