در سالگرد شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی، یک جامعه دادخواه علیه این جنایت!
از جنایت هولناک شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی و به قتل رساندن ۱۷۶ نفر انسان یکسال می گذرد؛ جنایتی که به یقین می توان گفت نه برای حاکمیت و مسببین آن امری پایان یافته است، نه برای خانواده های جانباختگان و مردمی که در تمام طول این یک سال یکسره و با صراحت اعلام نموده اند «نه میبخشیم نه فراموش می کنیم». جنایتی که هر چند در ادامه کشتار معترضین آبان ماه ۹۸ و جنایات پیشین حاکمیت صورت پذیرفت، اما خود به تنهایی فضایی را در جامعه موجب شد که جدال اصلی مردم و حاکمیت به این سو سوق پیدا کند که جامعه ایران در تمامیتش قد علم کرده و بی پرده اعلام کند ما دادخواهیم و تا محاکمه آمرین و عاملین این جنایت پا پس نخواهیم کشید.
یک سوی این جدال حاکمیتی است که از همان لحظه اول به هر حربه ای چنگ انداخت تا مسئولیت انجام چنین اقدامی را که از روز روشنتر بود، از روی دوش خود بردارد و به هزار و یک عامل دیگر منتسب کند. حکومتی که ساعات ابتدایی پس از شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی را با دروغ و پنهانکاری و کتمان حقیقت آغاز کرد و به مدت سه روز تمام، به رغم اسناد و شواهد انکار ناشدنی، بر آن اصرار ورزید. خانواده های قربانیان را تحت انواع تهدید، شکنجه و بازداشت قرار داد و با همین اهرم تا همین امروز تلاش کرده که بسیاری از خانواده ها در داخل کشور را مسکوت کند و از حق پایه ای شان یعنی دادخواهی منع کند. حکومتی که صدها نفر معترض و دادخواه چنین جنایاتی را در این یکسال و به ویژه در دیماه ۹۸ به زندان انداخته و تا همین اواخر هم به هر شیوه ای که توانسته در پروسه قضایی بین المللی این جنایت سنگ اندازی کرده تا شاید بتواند روغن ریخته شده این رسوایی بزرگ را به کوزه برگرداند.
سوی دیگر این جدال یکساله اما خانواده های دادخواه قربانیان بوده که البته به رغم شجاعت کم نظیرشان، تکیه آنها به جنبش عظیم دادخواهی مردم ایران بوده و از دانشجو و کارگر و بازنشسته و معلم و سایر بخشهای جامعه را در کنار خود داشته اند. خانواده هایی که به رغم فشارهای امنیتی و آزار و اذیت های بسیاری که از جانب حاکمیت متحمل شده اند، یک قدم هم عقب نشینی نکرده و وقتی در اعتراض به حضور هیئت مذاکره کننده دولت اوکراین در برابر سفارت این کشور در تهران تجمع می کنند، حرف اول و آخرشان را با قدرت اعلام می کنند: «اول محاکمه». و همچنین مردمی که نه تنها دادخواهی از قتل عمد ۱۷۶ مسافر هواپیما را به اعتراضاتی گسترده و سراسری علیه حکومت در دانشگاه و خیابان بدل کردند، بلکه در تمامی این یکسال آتش دادخواهی از این جنایت و نیز سایر جنایات یکسال اخیر حاکمیت را در سطح جامعه شعله ور ساخته اند و یکصدا اعلام داشته اند هر شکلی از سرکوب، خشونت و جنایت حکومتی باید برای همیشه خاتمه یابد.
از این روی، ما تشکل‌ها و گروه‌های امضاکننده این بیانیه قبل از هر چیز حمایت قاطع و جامع خود را با خانواده های دادخواهی که عزیزانشان را در این جنایت آشکار از دست داده اند، اعلام می کنیم و در مسیر دادخواهی از مسببین این جنایت هولناک، بی هیچ کم و کاستی خود را در کنار این خانواده ها می بینیم. دادخواهی از جنایت سرنگونی هواپیمای اوکراینی، آن چنانکه برای جنایات پیشین نیز صادق است، نه فقط مساله خانواده های قربانیان، بلکه درد و امر دهها میلیون شهروند این جامعه است که از ادامه چنین وضعیت اسفباری به تنگ آمده اند و جامعه ای عاری از هر نوع خشونتی را خواستارند. بنابراین خواست محاکمه فوری آمرین و عاملین سرنگونی هواپیما و مشخص شدن جزئیات حقیقت ماجرا، آنگونه که تاکنون خانواده های جانباختگان هم به انحاء مختلف اعلام نموده اند، مطالبه فوری ما را نیز تشکیل می دهد.
جنایت شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی و قتل ۱۷۶ نفر فراموش شدنی نیست و باور ما این است که دادخواهی از مسببین این جنایت، بزرگترین و شکوهمندترین گرامیداشتی است که شایسته قربانیان و خانواده های آنها خواهد بود.
گرامی باد یاد جانباختگان هواپیمای اوکراینی وهمه جانباختگان راه آزادی
۱۷ دی ۱۳۹۹
۱- دانشجویان پیشرو دانشگاه اصفهان
۲- دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
۳- جمعی از دانشجویان دانشگاه‌های هنر تهران
۴- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه تربیت مدرس تهران
۵- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه مازندران
۶- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه نوشیروانی بابل
۷- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه علامه تهران
۸- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه فردوسی مشهد
۹- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه خواجه نصیر تهران
۱۰- جمعی از دانشجویان و فعالین دانشگاه الزهرا تهران
این نوع بیانیه های به ظاهر رادیکال به باور من، آگاهانه و یا ناآگاهانه هدفی را که دنبال میکنند: هدف، این است که بر روی طبقاتی بودن دولت در جامعه ی ایران پرده ضخیمی کشیده گردد، بر روی اینکه، اگر دولت کنونی جنایت کار است که هیت، اگر به دستور رهبرش کارگران و زحمتکشان تظاهر کننده را در آبانماه ۹۸ را اوباش نامیده شده و دستور تیر مستقیم صادر می شود، اگرحدود یک ماه ویا بیشتر شیوع بیماری کرونا را انکار می شود، اگر خیابانها از خون فرزندان کارگران و زحمتکش خونین می گردند، اگر در زندانها کارگران و متعرضین را شب در خواب خفه می کنند و به دار می کشند، اگرهواپیما مسافربری را آگاهانه به موشک می بندند و ۳ روز آن را انکار می کنند و هزاران جنایت دیگر مرتکب شده و میشوند، از آن جهت میکند که دولتی طبقاتی دولت طبقه ی سرمایه دار و در یک جامعه ای بحرانی است که توده های کارگر و زحمتکش دیگر حاضر نیستند، شرایط موجود را قبول نمایند را، بپوشانند و آن را انکار نمایند، برای این است که در آخر، هیچ پشنهاد مشخصی ندارد و ندارند، زیرا که اگر ، جدی و رادیکال باشند، باید به کارگران و زحمتکشان جامعه، پیشنهاد متشکل و متحد شدن، متحزب و مسلح گشتن و برای درهم شکستن دولت به عنوان ارگان طبقه ی سرمایه دار برخیزند و خود برای این تلاش نمایند.
یک سئوال را باید از همه “دادخواهان” پرسید که اگر دولت بدین شیوه ادامه دهد که تمامی شواهد گواهی بر ادامه آنست، شما چکار می کنید؟ که حداقل در این مسئله حاکمیت را وادار کنید که مقصر اصلی که خود رهبراست که بر اساس مدارک منتشر شده، فرمان شلیک را صادر کرده، به محاکمه کشید گردد که البته، این کار تا این شرایط تغییر بنیادی پیدا ننماید، شدنی نیست، زیرا به قول بیانیه بازنشسته گان ” چاقو دسته خود را نمی بُرد”.
و اگر نه، این که سران جنایت کار این رژیم که جنایات بیشماری از قتل عام در کردستان و آتش زدن دهات در تابستان ۱۳۵۸، جنگ راه انداختن و آن را ” نعمت خداوند” خواندن، قتل عام زندانیان سیاسی، قتل عام کارگران اعتصابی در خاتون آباد، قتل عام دی ماه ها و آبان ماه ها و از همه جنایت کارتر تحمیل فقر و گرسنگی، اعتیاد و ارتجاع مذهبی بر اکثریت بالاتفاق جمعیت جامعه ایران است، فکر نکم که امروزه دیگر بر کسی پوشیده باشد.
امروزه کس، جریان و حزب و تشکلی میتواند “دادخواه ” واقعی باشد که روشن و صریح اعلام کند که باید این دولت – رژیم جمهوری اسلامی درهم شکسته شده و با دولت اکثریت جمعیت جامعه که تولید کننده ی اصلی و اساسی جامعه کنونی نیزهست، یعنی دولت کارگران و زحمتکشان – دیکتاتوری پرولتاریای جانشین گردد تا سران جنایت کار به محاکمه کشیده شده و بسزای اعمالشان برسند و جامعه با لغو شرایط موجود اجتماعی راهی به جلو بیابد. این یعنی اینکه انقلاب قهری کمونیستی در آن جامعه به پیروزی رسد و اگر نه، این اضاع هر روز بدتر شونده ادامه می یابد و جامعه را نه نابودی کامل می کشاند.
یک تذکز: امروزه در سطح جهان هیچ دولت و سازمان رسمی که از منافع کارگران جهان و از آن جمله در ایران دفاع نماید، موجود نیست! تمامی واقعیات این را میگویند. طبقه کارگر جهانی و ایران، فقط میتواند بر روی نیروی طبقاتی خویش حساب باز کرد که اتفاقا، میتواند هر کار ناشدنی را ممکن و شدنی نماید. ولی برای این کار باید مارکسی – انگلسی و اعلام نماید : ” کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظریات خود را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همه نظام اجتماعی موجود، از راه جبر، ( یعنی بکارگیری قهر، یعنی با استفاده از قدرت کارگران مسلح و… حمید قربانی) وصول. به هدفهایشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند. پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را بدست خواهند آورد