به دهانت سوگند
که در آن لحظه ی خامِ بی نام
در هوای هیجانی که رها می چرخید
در فضای هپروت
پیش از آغاز زمان، رمز صدا را وا کرد
و به آوازش آورد
و صدا روی مسیری که هنوز از جریان بیرون بود
رفت و برگشت و سرانجام به یک واژه تکامل یافت.
واژه آمد که بخواند: به دهانت سوگند …
واژه در آن سوی دیوار ازل تنها بود
و در احساس پر از پوچی و بی معنایی
در مسیری که می آمیخت به پیشارؤیا
از قدم های نخستینِ تخیل پرسید:
چیزی از من می دانی؟
من چه شکلی هستم؟
و چرا آمده ام؟
و در آن حال دلش خواست
آسمان باشد و پیراهن تو باشد
و دلش خواست
لانه ی آن دو کبوتر باشد
که به آرامش سبزآبی پیراهن تو
و به پرواز می اندیشند
و دلش خواست
مِه بیتاب بهاری باشد
روی موهای درازت ریزد
و دلش خواست…
ولی بی آرام
روی یک دایره تنها و تهی می چرخید
و به دنبال خودش اوج و حضیضی می رفت
و نمی یافت خودش را جایی
و نمی رفت به خوابی، رؤیایی.
در صدایی که دهانت خندید
ناگهان گمشدگی های خودش را فهمید
که سؤالی در دست
به فضایی می اندیشد
که نشانش همه جا خامش و روشن می آید.
و دلش چیزی می خواهد
چیزی از نور و صدا و رنگ.
و نمی دید که آن ها جریان دارند
در پریخانه ی رگ هایش.
و نمی دید
که همرنگ دهانت می خندند
و نمی دید که نور
از نگاه تو به دنیا می تابد
و به آن قدرت دیدن می بخشد
و نمی دید و ندید
که سؤال دستش
بی هوا از دهن دایره بیرون افتاد
و رها شد در باد
و به دنبال دری، پنجره ای، زلف درازی رفت
که نمی دانست
در کجا باز و پریشان است.
خبر در جریان بود و خودش را می گشت
که در آغاز هوایی که نه حس داشت نه هوش
سایه ی بی سبب سیب جوانی را یافت
که هنوز از کالی
تلخ و شیرین می زد
روی بویی که از آن سایه ی سرگردان برمی خاست
گل های پاسخ و معنا را دید
که پی یافتن پرسش و لفظ خود
به هم افتاده و همدیگر را می خوردند.
ناگهان بانگ برآورد:
یافتم. یافتم اسرارش را.
دشمنی از معنا
جنگ از پاسخ هاست.
من که یک پرسش آزادم
به یقین دورترین شک پر از فریادم
که صدایم به مدارا و تماشای حقیقت همه جا می خواند
پیری از مرئی و نامرئی
ناکجایی و کجایی، دلتنگ
توی گوشش پچپچ کرد:
“تا کجا پیرو خود خواهی بود؟
و به دانایی ما شک خواهی کرد؟
ما که از تابش همخوابگی عقل و جنون در ظلمت
سر برآورده شکوفا شده ایم
ما که از شب به شکوفایی صبح آمده ایم
ما که زیبایی را می دانیم
روز و شب می خوانیم:
“زندگی پاسخ پایانی زیبایی ها
مقصدهمدلی معناهاست
که صدای تو هم از چشمه ی آن می جوشد.
در جهانی که دهان تو پر از جلگه و باران است
همدلی باید کاشت.
دوستی باید برداشت.
که نخستین قدم زیبایی ست.
در جهانی که افق هاش رها از من و ماست
کلماتی هستند
که درازایی تاریخ جهان قطره ای از آنهاست
کلماتی که هر از گاهی
توی یک جمله در آغاز کتابی می خوابند
و جهان را می خوابانند
یا در آغاز کتابی می خوانند
و جهان را می خوانانند
یا در آغاز کتابی می شورند
و جهان را می شورانند.
و سؤال اندیشید:
من چرا هیچ نمیدیدم
این شکوفایی رنگین را
روی این راه که در فاصله ی شک و یقین خوابیده؟
بادی از سمت سحر برخاست
و به سویی رفت
که هنوز از دل جغرافی بیرون بود
من در آغاز کتابی که ورق هایش
رو به دریا می رفت
دیدم آن واژه ی تنها را
که در امواج صدا آمد و در پای دهانت افتاد:
که بخوان ما را
ای دهان زیبا!
تا جهان شکل پذیرد در ما
به دهانت سوگند
که در آیینه ی آغاز، تماشا را دید
مست زیبایی خود شد خندید
خنده اش دامن رنگی پوشید
و به صحرا زد
غنچه ها را که فروبسته و ساکت بودند
رسم گفتن و شکفتن آموخت.
روز آغاز تماشا بود
گل خودش را با دقت
از دهان تو که زیبایی آغازین بود
گرته برداری کرد.
آسمان خنده و خوبی بارید
خوبی اش ریخت به پیراهن تو
خنده اش در افق شرق شکوفا شد
و بهار آمد
و زمین دامن سبزش را پوشید.
و ندا داد برویید.
برویید و بیاموزید.
ناگهان کالبد سایه ای از خاک رس آمد بیرون.
و به دستان پر از سنگ و تفنگش آموخت:
“که در آن سوی نخستین کُشتن
کاشتن را خواهند
ساختن و نوشتن را
و در آغوش گرفتن و فشردن را
عاشقی را و در آغوش کسی مردن را.”
بادها زوزه کشیدند: جز این بیهوده ست.
بادها زوزه کشیدند: به رفتن سوگند
که در آغاز جهان
راه را پیدا کرد
تا از اندیشه ی کُشتن برود تا کِشتن
که در آغاز جهان فاصله را پیدا کرد
و به مفهوم پر از دوری آن دعوت شد
و هوای خفه ی ماندن و مردن را دید
و شکوفایی رفتن و رسیدن را فهمید.
بادها زوزه کشیدند:
زندگی چیزی نیست
بجز از رفتن و در راه رسیدن بودن.
ناگهان ازجایی
هیجان آمد و پیچید به پاهایت
شادی دیدن
و دویدن گل کرد
و جهان درهایش را
راه هایش را
پیش پایت گستر
و تو آغاز شدی
هستی از دایره ی ذهن تو بیرون ریخت
و خودش را امضا کرد.
من زنی را که در آغوش خودش از هیجان میمرد
خواب دیدم که به سنگی می گفت
بویت آشوب به جانم می ریزد
دستهایت کو
دستهایت را می خواهم
و دهانت را.
و درختی را که کنار مردی
به خرید آمده بود
و به آبستنی اش می نازید
خواب دیدم که از اندیشه یک برکه طلوع میکرد
در سرش جنگلی از افرا بود
که شب و روز به تنهایی یک اره دلش می سوخت
اره ای از خلاء آویزان.
ناگهان حجم خلاء بانگ بزرگی زایید
بانگ در گسترشش خنده کنان جاری شد
کاهنی سرخ و کبود از دلش آمد بیرون
که خودش را می زد
و پیاپی می پرسید
درد یعنی چه؟
تاول از چیست؟
فقر آیا مرضی مسری ست؟
شاید از رابطه ی باد و آب
خشمِ شلاق فرود آمد و فریاد زد: “این درد، بگیر
چشم هایش کور
گوش هایش کر
و زبانش گنگ است”
عصب از زوزه ی آن رویید
گوشت را حس کرد
و فرو ریزی جانش را دید
و سر از پوست برآوردن انگشتانش را دید
که پر از لعنت و بیزاری
توی تاریکی سوزان با میخ
روی الواح گلی حک کردند:
“درد را دیدم
بی شک اهریمن تاریکی ست.”
و جهان گام جدیدی برداشت
زندگی شادی و غم را زایید
چشم هایت گریان شد
و دهانت خندید.
سیبی از شاخه خودش را چید
و به دستت داد.
مزه ی وسوسه را دیدی و فهمیدی
خوردنت آمد و گازی خوردی
سیب لبخند زد و مرسی گفت.
عدد از جای دهانت جوشید
و زمان آمد و با اعداد
لحظه ها را صف کرد.
لحظه ها در صف طولانی خود چندین قرن
منتظر ماندند
تا خدا آمد و از صلح سخن گفت
جنگ غرید:
من از صلح نگهبانی خواهم کرد
تا خدا آمد و از عشق سخن گفت
نفرت آهسته درِ گوش جهان گفت: مرا می گوید
تا خدا آمد و زیتون را چید
و به منقار کبوترهایت زد
همه در آه عمیقی افتادند.
نوح از عرشه فرود آمد
در کشتی وا شد
عشق فواره زد و روی دو پا چرخید.
و خدا آمد و گفت: التین
همه فریاد زنان ساکت و صامت ماندند
که فقط او می دانست:
تین شباهت به دهانت دارد
تین به معنای دهان توست.
و دهان تو صدای توست
و صدای تو همان بوسه و باران است
که به من صلح و کبوتر خواهد داد.
و جهان را عاشق خواهد کرد.
به دهانت سوگند.
۲۸/۵/۹۹ کرج
