شاعر و مترجم آذربایجانی، ائلدار موغانلی، سروده ی “فراز آمدن بر شانه های کوه بلند” سروده ی خسرو باقرپور را به زبان ترکی ی آذربایجانی ترجمه کرده است. این سروده در مجله ی ادبی “ایشیق” که به زبان های ترکی و فارسی منتشر می شود، نیز، درج شده است.
فراز آمدن بر شانههای کوهِ بلند…(اوجا داغین چیینلرینه یوکسلمک…)
خسرو باقرپور – چئویرن: ائلدار موغانلی
قاچدیم!…
«سعید»ین قانینین قاتیلیغیندان
«سیامک»ین گؤز- گؤز اولموش کؤینهییندن؛
گوندوزلر آی ایشیغینین شاشغینی،
گئجهلر ایسه گونشین کئفلیسیایدیم.
قاچدیم!
باریت قوخویان آیدان
و قیغیلجیملاری توستو، جنون پوسگورن گونشدن؛
آپاردیم اؤزومله-
«نیلوفر»ین مکتوبونو
«نسترن»ین قلمینی
«کسرا»نین آلین قیریشلارینی
و «بهروز»ون غملی باخیشلارینی.
کئچدیم گدیکلرین اوموزوندان
بویلاندیم بولودلارین ایچیندن
کولک کوشولتوسویدو،
بیرده شاشغینلیق گئنیشلییی؛
بورنوم
کؤهنه کاغاز قوخوسوندان دولموشایدی.
بوراخیلمیش فابریکین سویوق چئورهسینده
شاشغین بیر مارال گؤردوم
چیرپیردی یالقیزلیق بوینوزون
قوجامان بیر قارا چؤهرهیه
و آغلاییردی زانباق، چیچک حسرتینده.
داهیلر پادشاهی
بیلیجی بیر بایقوش گؤردوم
قاچیردی قوشلار اوندان
او ایسه
خسته بیر سیچاندان ساوای
قاناد آچمیردی باشقا بیر اووا.
سنه اوخشار دؤزوملو بیر قایا گؤردوم
دامیردی گؤز یاشلاری بوکولموش دیزلرینه.
قالخدیم قایایا
گورولدادی گؤی
اوفوقون چیینینه
تاخیلدیسا شیمشک سونگوسو
یاغمادی آنجاق؛
نه گوندوز ایدی نه گئجه
دولموشدو قافلان سوموکلریله
آیاق آلتینداکی دره.
* از کتاب: “از انگشتانم بپرس”
متن فارسی ی شعر:
فراز آمدن بر شانه های کوهِ بلند… خسرو باقرپور
گریختم!
از رنگِ تندِ خونِ سعید
و پیراهنِ مُشبّکِ سیامک
روزها منگِ ماهتاب بودم
و شبها مستِ آفتاب.
گریختم!
از ماهی که بویِ باروت می داد
و آفتابی که شراره هاش همرنگِ دود و جنون بود.
نامه ی نیلوفر،
مدادِ نسترن،
چینِ پیشانی ی کسرا،
و چشمانِ اندوهگینِ بهروز را
با خود بردم.
از گُرده ی گَردنه ها گذشتم
گردنم از ابرها بیرون زد
هوهوی باد بود
و فراخی ی حیرت
مشامم پر بود از بویِ کهنه ی کاغذ.
گوزنی دیدم بی قرار
در حاشیه ی سردِ کارخانه ای متروک
که شاخِ تنهایی اش را
بر سُرخداری پیر می کوبید
و در حسرتِ شکوفه و زنبق
می گریست.
جغدی دیدم دانا
که پادشاهِ فرزانگان بود
و پرندگان از او می گریختند
بال از بال نمی گشود
مگر به شوقِ شکارِ موشی بیمار.
صخره ای دیدم صبور
به تو ماننده بود
و اشگش می چکید
بر زانوانِ ویرانش.
بر صخره برآمدم
آسمان غُرّید
و نیزه ی صاعقه،
بر شانه ی افق فرود آمد
باران امّا نبارید
نَه شب بود و نَه روز
درّه ی پیشِ پا؛
پر از استخوانِ پلنگ بود.
* از کتاب: “از انگشتانم بپرس”
“ایشیق ادبیات و اینجه صنعت سایتی” را در آدرس زیر بخوانید:
https://ishiq.net/
