هشتم مارس، روز جهانی زن، روز گرامی داشت مبارزات زنان علیه تبعیض و ستم جنسی در سراسر جهان است. در ایران ما نیز این روز، روز گرامی داشت مبارزات شکوهمند زنانی است که چهل و دو سال علیه حاکمیت زن ستیز جمهوری اسلامی جنگیده اند.
امسال در شرایطی به پیشباز هشت مارس روز جهانی زن می رویم که زنان کشورمان همچنان درگیر و اسیرِ قانون های دست و پاگیر حکومت واپسگرای اسلامی اند. حاکمیتی که آزادی و آزادی خواهی و برابر طلبی زنان ایران را برای ایجاد زندگی در فضائی آزاد و رها از آپارتاید جنسیتی را برنمی تابد. در این بیش از چهل و دو سال حکومت فقیهان هیچ روزی مبارزه زنان علیه استبداد دینی فروکش نکرده و شعله های آن به رو به خاموشی نگراییده است.
تنها اشاره به چند فراز مهم از مبارزه زنان ایران علیه رژیم جمهوری اسلامی، لحظات ماندگار رزم پرشکوه زنان ایران را نشان می دهد.
بلافاصله پس از به قدرت رسیدن حکومت اسلامی اولین هدیه زهرآگین حاکمیت جدید به زنان، اجباری کردن حجاب توسط فرمان خمینی رهبر جمهوری اسلامی بود که بلافاصله با مقاومت توده ای زنان مواجه شد. زنان ایران در ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ اولین تظاهرات توده ای در مخالفت با روحانیت حاکم و رژیم حاکم را به صحنه آوردند.
هنگامی که سرکوب های خونین دهه شصت آغاز شد فعالین زنان دوشادوش مردان در سنگرهای مقاومت در برابر پیشروی استبداد بربرمنشانه جمهوری اسلامی تا پای جان به مقاومت پرداختند. گروه گروه زنان در زندان های جمهوری اسلامی شکنجه شدند؛ مورد تجاوز قرار گرفتند؛ به چوبه های دار سپرده شدند؛ اما دست از مقاومت بر نداشتند. جنبش مادران، همسران و خواهران شهدا و زندانیان سیاسی نیز، بخشی از جنبش زنانی است که پرچمدار مقاومتی سترگ بوده اند؛ راویان و حافظان حماسه مقاومت طولانی و خونین علیه حکومت فقیهان که تا امروز از نسلی به نسل دیگر ادامه یافته است.
پس از سپری شدن چهاردهه از تظاهرات ۱۷ اسفند ۱۳۵۷، روسری سفید و صلح آمیز ویدا موحد دردی ماه 1396 ، اعتراض سرخ دهه ها مقاومت زنان ایران علیه حجاب اجباری را در پرچم زیبای “دختران خیابان انقلاب” به اهتزار در آورده و بنیاد حکومت دینی را لرزاند .
درمسیرطولانی پیکارهائی به درازای بیش از چهار دهه، زنان حضورچشم گیری درعرصه های مبارزه علیه تبعیض های بی شمار نظام جمهوری اسلامی داشته اند. در سالیان اخیر علاوه بر پیکار علیه حجاب اجباری، اعتراض علیه زن کشی، قتل های ناموسی، کودک همسری، ممانعت شرکت زنان دررشته های ورزشی، حضور دراستادیم های مسابقات، نوازندگی و آواز خوانی … حضورچشم گیر ومؤثر زنان درمبارزات کارگران مانند هفت تپه ،فولاد، معدن، معلمان، پرستاران، کادر درمانی، دانشجویان، بازنشستگان، مالباختگان، کشاورزان، مدافعان محیط زیست نشان از قدرت جنبشی است که هیچ گاه در مقابل نابرابری جنسیتی نهادینه شده حاکمان دین و سنت های پوسیده پدر- مردسالاری سرخم نکرده است.
خشونت عریان و ضد انسانی علیه زنان درهمه عرصه ها- مانند زن کشی، قتل های ناموسی، کودک همسری، اسیدپاشی و.. درسالیان اخیر ابعاد بی سابقه ای پیدا کرده است. خشونت هائی که توسط قوانین عهدبوقی حاکمان تشویق و توسط نهادهای حکومتی و قضائی رژیم حمایت می شوند. اما همزمان افشاء مظاهرگوناگون این خشونت ها واعتراض علیه آن ها،ازجمله در شبکه های اجتماعی به صورت فعال جریان داشته است. دولت جمهوری اسلامی برای مقابله با این اعتراض ها لایحه ای تحت عنوان “لایحه حفظ کرامت وحمایت از زنان در برابر خشونت ” را تدوین و به مجلس اسلامی گوش به فرمان ولی فقیه ارسال کرده است.اما این لایحه همچنان در محاق فراموشی مانده و هیچ نشانه ای از پرداختن به آن توسط ذوب شدگان در ولایت مطلقه فقیه به چشم نمی خورد.
اوج یابی کارزار مقابله با خشونت علیه زنان درجنبش “می تو” به معنی” من هم” در آمریکا و گسترش آن درجهان باعث شد که موجی از زنان قربانی خشونت ایرانی نیز سکوت خود را شکسته و به افشاگری بپردازند. سخن گفتن از خشونت در خانواده و خارج از خانه مانند محل کار، درمحیط های آموزشی و ورزشی، تجاوز جنسی … پرده از گستردگی و عمق خشونت نهادینه شده علیه زنان برداشته و بر می دارد. در ایران اما این جنبش تنها در سطح روشنفکری و لایه های میانی نمودی نه چندان پر رنگ دارد و جستجو برای یافتن شیوه هائی که بتواند این جنبش را در میان زنان زحمتکش و پایین جامعه گسترش دهد همچنان از چالش های مهم جنبش زنان ایران است.
خامنه ای رهبرجمهوری اسلامی با فرمان فاجعه بار خود برای افزایش جمعیت و تشویق فرزند آوری را در دستور کار رژیم جمهوری اسلامی قرار داده است. ازتبعات این سیاست منع غربالگری جنین (که زنان باردار را از اطلاع سلامت و حق سقط جنین ناقص محروم می سازد)، ایجاد محدودیت های بیشتر برای سقط جنین، توقف آموزش و ارائه وسایل پیشگیری از بارداری، ممنوعیت عقیم سازی مردان و سایر امکانات و روش های ضدبارداری است. این سیاست تعرض آشکاری است برحق و حاکمیت زنان بربدن خود و روند بازتولید. مبارزه برای برقراری حق زن بر بدن خود، آزادی سقط جنین، استفاده از همه امکانات ممانعت از بارداری … از جمله مولفه های مهم مبارزه برای برابرحقوقی شهروندی در ایران است.
حق شهروندی برابر زنان با مردان مستلزم آن است که از جمله حق حضانت، حق طلاق، حق سفر، ارث برابر، حق پوشش آزاد و دیگر حقوق شهروندی برای زنان ایران تامین و همراه با آن همه قوانین عهدبوقی قصاص منحل شود. در چند دهه گذشته جنبش زنان ایران در اشکال گوناگون علیه این تبعیض ها مبارزه کرده است.
همبستگی جنبش های مستقل زنان با دیگر جنبش های اجتماعی مانند جنبش مزد و حقوق بگیران در همه شکل های آن ضروری ست که بی آن، به ثمر رسیدن حق دستمزد برابر برای زنان کارگر و نیز مزایای جنبی آن مانند مرخصی زایمان، إیجاد شیرخوارگاه در محل کار و ….. امری ناممکن خواهد بود.
سازمان ما بر آن است که :« تمدن سوسیالیستی بی شک تمدنی زنانه تر خواهد بود و حرکت به سمت سوسیالیسم بدون زنانه تر شدن نظام ارزشی و حوزه های مختلف فرهنگ جامعه راه به جایی نمی برد. به همین دلیل ، مبارزه برای رهایی زنان از زنجیرهای مردسالاری، همیشه و همه جا یکی از عناصر حیاتی و ثابت جنبش سوسیالیستی بوده است؛ اما در کشوری که دفاع از کهتری زنان در رأس اصول ایدئولوژیک استبداد حاکم قرار دارد، این مبارزه اهمیت ویژه ای پیدا می کند. بنابراین شرکت فعال و غرورآفرین زنان ایران در همه جنبش های پیشرو نشان می دهد که هر مبارزه واقعاً دموکراتیک در ایران امروز فقط با حضور زنان در مقدم ترین صفوف آن می تواند معنا پیدا کند. با این همه، جنبش زنان ما برای فراتر رفتن از خواست های محدود و آرایش دفاعی کنونی به توده ای تر شدن نیاز دارد که از طریق نفوذ عمیق تر در میان زنان کارگر و زحمتکش می تواند عملی شود. جنبش محدود مانده در میان زنان تحصیل کردۀ متعلق به طبقات میانی و بالا نمی تواند فاعل انقلاب بزرگی باشد که ما در نظام ارزشی و فرهنگی به آن نیاز داریم. جنبش زنان ایران اکنون تثبیت شده تر و رزمنده تر از آن است که به سرنوشت مصیبت بار زنان زحمتکش بی اعتنا بماند. این جنبش به مرحله ای رسیده است که برای گستراندن و توانمندتر ساختن خود به چرخش قاطع به چپ و به درآمیختن با پیکارهای طبقاتی کارگران و زحمتکشان نیاز دارد. تمرکز روی مسائل و شرایط این چرخش باید یکی از اولویت های اصلی ما باشد.»
با توجه به موردهای بیان شده در بالا سازمان ما ، سازمان کارگران انقلابی ایران ( راه کارگر)به مناسبت روز جهانی زن همه نیروهای آزادیخواه ، برابری طلب و خواهان دادگری اجتماعی را فرا می خواند که با همکاری و همراهی هم در همه عرصه های اجتماعی زنان و پیوند آن با مبارزه زنان در کشورهای دیگر یاری رسانده و تداوم مبارزه زنان در همه عرصه های اجتماعی کوتاهی نورزیده و آن را در صدر وظائف خود قرار دهیم. از همین رو سازمان ما از اقدام مشترک بیست و چهار تشکل زنان ایرانی به مناسبت هشتم مارس، اعلامیه مشترک ۲۹ تشکل چپ و دمکراتیک به مناسبت روزجهانی زن و همه ابتکاراتی که برای دفاع از حقوق و جنبش زنان ایران و بهبود وضعیت زنان ایران بویژه زنان کارگر، زحمتکش و به حاشیه رانده علیه نظام آپارتاید جنسیتی جمهوری اسلامی صورت می گیرد، حمایت قاطع و ترلزل ناپذیر خود را اعلام می کند. فعالین زندانی زنان مانند سپیده قلیان ،نسرین ستوده، زینب جلالیان، آتنا دائمی …. باید فورا و بدون قید و شرط آزاد شوند.
گرامی باید هشتم مارس روز جهانی زن
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، دمکراسی و سوسیالیسم
هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
چهارشنبه ۱۳ اسفند ۱۳۹۹ برابر با ۳ مارس ۲۰۲۱
