درگذشت رفیق خاوری را به همه رفقای توده ای و دوستداران او تسلیت می گویم .رفیق علی خاوری یار دیرین وهم رزم و هم بند من در سالهای زندان رژیم ستم شاهی بود. او و زنده یاد پرویز حکمت جو جان بر کفانی بودند که برای بهبود شرایط تشکیلاتی و سیاسی حزب توده ایران به داخل کشور مأموریت یافتند. ولی با توجه به رسوخ گسترده ی ساواک خیلی زود در دام پلیسی عباسعلی شهریاری گرفتار شدند. آنها با دفاع جانانه از حقانیت مبارزه حزب توده ایران علیه ستم شاه و عوامل امپریالیسم شجاعت بسیار از خود نشان دادند. دادگاه نظامی آنها را محکوم به مرگ کرد و تنها کارزار جهانی احزاب کمونیست جهان حکومت شاه را مجبور به ابطال حکم دادگاه کرد. زنده یاد رفیق خاوری به مدت چهارده سال در زندان ها و تبعید گاه های مختلف به سر برد و تنها در آستانه انقلاب سال ۱۳۵۷ از زندان رهایی یافت.
پیوند ما بار دیگر با فعالیت علنی حزب توده ایران تجدید شد. رفیق خاوری در پلنوم هفدهم کمیته مرکزی حزب توده ایران بار دیگر به عضویت کمیته مرکزی انتخاب شد و یکی از اعضای هیئت دبیران حزب بود.
ضرورت مداوای چشم و قلب او حزب را برآن داشت تا برای انتقال وی به اروپا اقدام کند. و چه تصمیم بجایی بود. چرا که کمی پس از آن ضربات به پیکر حزب توده ایران وارد شد و تقریبا کلیه رهبری و کادرهای حزب دستگیر و زندانی شدند.حضور رفیق خاوری در اروپا باعث برافراشته نگهداشتن پرچم پر افتخار حزب توده ایران بوده است.
با توجه به مسائلی که در یکپارچگی حزب توده ایران در سال های اخیر پدید آمده بود نامه ای به رهبری حزب توده ایران ارسال کردم و در آن خواستار تلاش برای به هم پیوستن بخش های مختلف حزب توده ایران که با نام های گوناگون به فعالیت توده ای ادامه می دادند شدم. امید داشتم و هم چنان امیدوار هستم که این پراکندگی تشکیلاتی منجر به یگانگی شود. با درگذشت تاسف بار رفیق خاوری شانس به نتیجه رسیدن این اقدام تا حدودی کاهش یافته است ولی امیدوارم علاقه مندان به وحدت صفوف حزب همچنان به تلاش خود در این جهت ادامه بدهند.
محمد علی عمویی
دوم فروردین ۱۴۰۰ خورشیدی
در بیشه نیستان باران گهر نگردد – از گفته ضعیفان کس معتبر نگردد — نا مرد را به تعریف مردش نمیتوان خواند – دختر به صد نصیحت آخر پسر نگردد.
راستی با حداقل شرافت زندگی کردن اینقدر سخت شده؟