در ماه آوریل سال ۲۰۰۲، کودتایی در ونزوئلا توسط مدیران شرکتی و نیروهای نظامی اخراج شده این کشور با همراهی آمریکا صورت گرفت و پدرو کارمونا سرکرده کودتاچیان در حضور سه سفیر خارجی از جمله امریکا انگلیس و اسپانیا سوگند خورد و به عنوان رئیس جمهور خودخوانده قدرت را در ونزوئلا به دست گرفت. کودتاچیان علیرغم حمایت امریکا تنها چهل و هشت ساعت در قدرت دوام اورده و در نتیجه قیام عمومی مردم از کاخ گریخته و مردم توانستند چاوز را در مقام ریاست جمهور ابقاء کنند. کن لیوینگستون، شهردار سابق لندن که روابط خوبی با چاوز داشت در این باره مطلبی نوشته است.
۱۹ سال پیش کودتاگران دست راستی در ونزوئلا موفق شدند برای مدتی کوتاه هوگو چاوز رئیس جمهور منتخب را برکنار کنند اما نظامیان وفادار به چاوز به همراه جنبش مردمی توده ها موفق شدند این تلاش را نافرجام بگذارند.
کودتای مزبور با هماهنگی و همدستی صاحبان صنایع، سرمایه داران، رسانه های دست راستی، اتحادیه های زرد، ارگان های وابسته به کلیسا و در همکاری نزدیک با دولت وقت ایالات متحده آمریکا انجام گرفت.
هوگو چاوز با وعده تغییرات بنیادین وکسب آرای ۵۷ درصد رای دهندگان در سال ۱۹۹۸ به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد.
چهل سال انتخابات تقلبی توسط سیستم دو حزبی حاکم، نابرابری گسترده را در میان اقشار مردم به وجود آورده بود. از هر ده نفر ونزوئلایی، ۷ نفر در فقر زندگی می کردند. ثروت عظیم نفتی ونزوئلا عده ای مشخص در راس حاکمیت و کمپانی های چند ملیتی را ثروتمند ساخته بود.
برنامه چاوز برای اصلاحات و دمکراسی و استفاده از منابع عظیم طبیعی برای عملی کردن رفرم های اجتماعی و اقتصادی به نفع اقشار محروم جامعه، نگرانی مقامات، فعالان سیاسی اقتصادی فاسد و دولت آمریکا را برانگیخت. تحولاتی در این ابعاد در جایی که به حیات خلوط آمریکا معروف است بر این نگرانی ها نیز افزوده بود.
در سال ۲۰۰۱، چاوز، ۴۹ قانون جدید و رادیکال را ارایه داد. از جمله بستن مالیات بر فرآورده های نفتی و افزایش سهم دولت تا ۵۱ درصد در قرارداد با کمپانی های خارجی. اقدامی که مدیران و دست اندرکاران سابق نفتی و دیگر سرمایه داران را به این نتیجه رساند که ادامه این روند، خصوصی سازی منابع نفتی به نفع آنها را به خطر می اندازد.
در همان زمانی که کلان سرمایه داران در ونزوئلا، مقدمات برکناری چاوز را تدارک می دیدند، آمریکا صدها هزار دلار برای کمک به مخالفان چاوز برای انجام کودتا را تهیه دیده بود.
یک گروه از افسران نظامی که در مدرسه ای در آمریکا آموزش های لازم برای حمایت از دیکتاتورها را دیده بودند نیز در ارتباط با این کودتا در این برنامه شرکت داده شدند.
اطمینان کامل دولت آمریکا از موفقیت کودتا در اسناد دولتی به روشنی آورده شده بود:ِ “بنیاد ملی دمکراسی، وزارت دفاع، مراکز دولتی و فعلان سیاسی منفرد و ارگان های دیگر، کاملا در جریان این تحولات قرار گرفته اند و از آنها خواسته شده است که به طور فعال در این برنامه مشارکت داشته باشند.”
کودتای سال ۲۰۰۲ در ونزوئلا، تنها مورد از دخالت امپریالیسم آمریکا در حمایت از جریانات ضد دمکراتیک و در حمایت از راست گرایان و سرمایه داران برای حفظ منافع آمریکا و حامیانش نبوده است. جنگ امپرالیسم آمریکا بر علیه دمکراسی در اشکال مختلف و به طور آشکار و نهان از جمله، فشار دیپلماتیک، فشار اقتصادی و دخالت مستقیم نظامی سابقه دیرینه دارد.
هدف اصلی از این اقدامات برکناری دولت های منتخب و دمکراتیک و رساندن این پیام بود که، هرگونه اقدامات رادیکال و دمکراتیک به نفع مردم به شدت سرکوب می شود.
برای بارها دولت های مردمی و دمکراتیک که مخالف سلطه گری امپریالیسم آمریکا بودند توسط نیروهای جنایت کار دست راستی، سرنگون و نتیجه آن که کشتارهای سبعانه، خونین و عمیقا ضد انسانی را نیز به همراه داشت.
در سال ۱۹۵۴، دولت مترقی حاکوبوآربنز در گواتمالا به وسیله شورشیان مسلح که از طرف سازمان سیا مسلح و حمایت مالی شدند، سقوط کرد. در جریان این عملیلت تعداد ۱۲ هزار نفر دستگیر و ۲هزار نفر نیز به تبعید فرستاده شدند. اصلاحات ارضی آربنز درگیری دهقانان بومی با زمینداران را تشدید کرد و در نتیجه آن ۲۰۰ هزار نفر از دهقانان کشته و دولت آربنز سقوط کرد.
اما بدنام ترین اقدام و دخالت امپریالیسم آمریکا بر علیه دولت مردمی و دمکراتیک سالوادور آلنده در شیلی اتفاق افتاد. روندی که منجر به کشته شدن آلنده و به قدرت رسیدن یکی از دیکتاتورهای بدنام تاریخ معاصر گردید. پینوشه علاوه بر شکنجه، دستگیری، اعدام و سربه نیست کردن تعداد زیادی از مخالفان، مجری برنامه بازار آزاد ملیتون فریدمن در شیلی شد که نتایج فاجعه بار به همراه داشت. اجرای این برنامه اقتصادی به غایت ضد مردمی، هرگونه نظارت بر فعالیت های اقتصادی را لغو کرد و در نتیجه آن میزان بیکاری به ده برابر افزایش یافت و فقر و تنگدستی در شیلی را به نحو فزاینده ای گسترش داد.
علاوه بر این موارد، اقدام دولت ریگان علیه دولت انقلابی نیکارگوئه، اشغال نظامی گرانادا و پاناما و حمایت بی دریغ از دیکتاتوری های آمریکای لاتین را باید اضافه کرد. در سال ۲۰۰۹، نظامیان با حمایت آمریکا در هندوراس، دولت مترقی و مردمی مانوئل زالایا را نیزسرنگون کردند.
با اینکه این اقدام کودتایی در سطح بین الملی به شدت محکوم شد اما باراک اوباما رئیس جمهور وقت آمریکا حاضر به محکومیت آن نشد. تعدادی از مقامات رسمی آمریکا از جمله هیلاری کلینتون، که در آن زمان وزیر امور خارجه بود هر گونه تلاش برای بازگشت زلایا به هندوراس را مانع شدند. این اقدامات در همان زمانی انجام گرفت که تظاهرات غیر خشونت آمیز در هندوراس علیه این کودتا درجریان بود. از آن زمان تاکنون چنین اقدامات ضد دمکراتیک و ضد مردمی در آمریکای لاتین بدون وقفه ادامه دارد. پاراگوئه، برزیل، اکوادور، ونزوئلا و این آخرین در بولیوی بر علیه مورالس جریان داشته است.
ترفندهای به کار گرفته شده در این موارد همه شبیه به همدیگر است. ادعای تقلب در انتخاباتی که به طور دمکراتیک برگزار شده است، کمک های مالی گسترده برای تحت اختیار قرار گرفتن رسانه ها و شبکه های اجتماعی و تاثیر گذاری بر افکار عمومی، سوء استفاده از قانون علیه نیروهای چپ و رهبران آنها که بتوان آنها را دستگیر، محاکمه و به زندان افکند، اقدامات عامدانه در تخریب ساختمان ها و ادارات دولتی و خرابکاری در مراکز حساس دولتی به طریق شیوه های خشونت آمیز و استفاده از نیروهای نظامی برای تغییر دادن حکومت ها از جمله این اقدامات برای جلوگیری از پیشرفت اجتماعی و دمکراسی می باشد.
باید با همبستگی ملی و بین المللی ادامه چنین اقداماتی را به چالش کشید.
امیدوارم اپوزیسیون آبکی و سطحی ایرانی (نه همه ی اپوزیسیون) کمی کتاب و تاریخ بخوانند و ماهیت امریکا را کمی بشناسند و برای نشان دادن مدرن بودن خود به امریکا و اسرائیل و نوکرانشان اینگونه دل نبندند، باید نه تنها با جمهوری اسلامی جنگید بلکه باید با سیستم آن نیزجنگید، جمهوری اسلامی ماهیتا سرمایه داری است که برای خر کردن امت مسلمان، یک اسلامی پشت سر خود گذاشته تا جنایاتش را تحت قوانین اسلامی توجیه کند ، اما کشوری مثل امریکا آنقدر پخته و جا افتاده است که برای حفظ سیستم سرمایه داریش، قانون میگذراند، از یک جانی به جانی دیگر پناه نبرید.