خواب آب – سعید سلطانی طارمی

هوای آینه خشکید و شد بیابانی
کجایی ای نفس جلگه‌های بارانی؟

غبار می وزد از آبزارهای کهن
بیا که آرزوی باغ های ایرانی

 نوشته بر لب هر غنچه: آب و آبادی
وگرنه خنده­ی گل می­زند به ویرانی

ز تنگ‌دستی دل‌ها، نگاه کن در شهر
که عشق می‌گذرد چون زنی خیابانی

هوا بد است و زمین  خواب آب می بیند
ببار ای کرم  ابرهای توفانی

 به سال یائسه ای نوح! کشتی ما را
 چگونه در دل توفان خاک می­رانی؟

دل مرا که در این رودبار خشکیده
ببر به آبی چشم کسی که می دانی

پس از هزاره‌ی سوگ و سراب  ای دریا
چه می‌شود که نمی بر سرم بیفشانی؟

۱۹/۱۲/۹۵ کرج

خبرها، گزارش ها و ویدئوهای بیشتر را در تلگرام اخبار روز ببیند

چاپ کن