حملات ایالات متحده به پروکسی های تهران در سوریه نشان می دهد که بازگشت سریع به توافق هسته ای ۲۰۱۵ وجود نخواهد داشت. رئیس جمهور بایدن پس از تنها یک ماه از قدرت، در واکنش به حملات مورد حمایت ایران به آمریکایی ها در عراق، که گفته می شود توسط جت‌های F-15 انجام شده است، ظاهراً به ساختمانهای متعلق به گروههای شبه نظامی شیعه عراق در مرزهای عراق و سوریه حمله کرده است. شایان ذکر است اگر مکث کنیم این گروه های شیعه عراقی مورد حمایت ایران و نه دولت عراق در آن قسمت مرز را کنترل می کنند. به عبارت دیگر، ایران و نمایندگان آن مسیری از عراق از طریق سوریه به لبنان را کنترل می کنند، جایی که بزرگترین پروکسی ایرانی، حزب الله، در آن واقع شده است. واکنش‌های بایدن پیامی برای ایران است، یک هشدار نسبت به ادامه حملات شبه نظامیان مورد حمایت تهران است. بر اساس گزارش مطبوعات، بایدن با گزینه های مختلفی روبرو شد و یکی از نرم ترین‌ها را انتخاب کرد، یک حمله محدود در داخل سوریه به جای عراق.
اینها انتخاب منطقی دارند. اول، حملات ایالات متحده به داخل عراق احتمالاً زندگی نخست وزیر کاظمی را که ما به طور کلی از او پشتیبانی می کنیم، پیچیده‌تر می کند و نیروهای خصمانه در برابر هرگونه حضور آمریکا از جمله شبه نظامیان متحد ایران را تشویق می کند تا خواستار اخراج همه نیروهای آمریکایی شوند. دوم، در صورت ادامه حملات مورد حمایت ایران، بایدن باید بار دیگر نیروهای مورد حمایت ایران را مورد اصابت قرار دهد، این واکنش محدود به وی این امکان را می دهد که بگوید صبر و خویشتنداری را امتحان کردند و آنها شکست خوردند. اما اعتصاب در داخل سوریه و کارگزاران ایرانی ممکن است پیام هایی را نیز ارسال کند که بایدن قصد ندارد: اینکه ایالات متحده هرگز به نمایندگان تهران در داخل عراق حمله نمی کند و هرگز به ایران حمله نخواهد کرد. اگر این چیزی است که رژیم ایران استنباط می کند، آنها مانع نمی شوند زیرا حملات تقریباً بدون هزینه را می بینند.
قانون میانگین ها نشان می دهد که دیر یا زود این حملات مداوم باعث کشته شدن آمریکایی‌ها خواهد شد. این زمانی است که رئیس جمهور با نیاز به مجازات ایران و ایجاد واقعی بازدارندگی روبرو خواهد شد. صرف حمله به پروکسی های آن ناکافی است. یکی از وظایف اصلی شبه نظامیان شیعه در عراق این است که به ایران اجازه می دهند به نیروهای آمریکایی حمله کند در حالی که با جذب هر مجازاتی، ایران را در امان نگه می دارد. اگر یک سری حملات صورت بگیرد، به آمریکایی ها آسیب برساند و در نهایت یک یا چند نفر کشته شوند، نوع پاسخ محدود ایالات متحده که هفته گذشته دیدیم کافی نخواهد بود. این به معنای جنگ جهانی سوم نیست و به معنای بمب افکن های آمریکایی بر فراز تهران نیست، اما به این معنی است که بایدن باید به فکر حمله به دارایی های ایران باشد تا گروه های نیابتی مصرفی.
در همین حال، در هفته گذشته در جبهه مذاکرات هسته ای پیشرفت صفر بود. برعکس، ایران موافقت نکرد که در مذاکرات تحت حمایت اتحادیه اروپا که ایالات متحده موافقت کرده است شرکت کند، دسترسی بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی به ایران را محدود کرد و تهدید به غنی سازی اورانیوم ۶۰ درصد کرد. انرژی هسته ای به غنی سازی بیش از ۵ درصد نیاز ندارد. تنها کاربرد اورانیوم غنی شده تا ۶۰ درصد در تهیه سلاح هسته ای است.
کمترین چیزی که می توان درباره دومین ماه ریاست جمهوری رئیس جمهور بایدن گفت این است که ما شاهد رویاهایی برای بازگشت سریع به توافق هسته ای ۲۰۱۵ ایران هستیم که به آن برجام نیز گفته می شود و حل سریع رویارویی های آمریکا و ایران قبل از حل شدن چشم انداز ها. تاکنون امتناع رئیس جمهور از لغو تحریم ها و تمایل وی به استفاده از زور علیه پروکسی های ایرانی ارزیابی واقع بینانه تری از ایران را نشان می دهد از آنچه بسیاری از آن می ترسند. بدون شک بسیاری از بحث های عمیق، حتی بحث ها، در داخل دولت در مورد اقدام بعدی وجود دارد. تمایل دولت برای بازگشت به برجام اگر ایران به آن عمل کند، جمهوری اسلامی را حتی یک سانتی‌متر حرکت نداده است. به همین ترتیب، واژگونی دولت از تعیین حوثی ها در یمن به عنوان یک گروه تروریستی و تصمیم آن برای توقف فروش سلاح های “تهاجمی” به عربستان سعودی برای استفاده در یمن، توسط حوثی ها که آنها حمل کرده‌اند، با انعطاف پذیری صفر مواجه شد. از زمان تغییر سیاست، حملات تروریستی بیشتری انجام داد. در پایین جاده، دولت حتی با چالشی بزرگتر از آنچه در مورد حملات به آمریکایی ها در عراق باید انجام دهد مواجه است. رئیس جمهور بایدن قبلاً تصمیم گرفته است که با زور روبرو خواهند شد و باید تصور کرد که اگر حملات ادامه یابد و تشدید شود، ضد حملات نیز احمال خواهد شد.
اما اخراج بازرسان هسته ای توسط ایران که ناقض پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای و “پروتکل الحاقی” به JCPOA (اجازه بازرسی های سریع) را دارد، چه می‌شود؟ در صورت غنی سازی تا ۶۰ درصد چطور؟ این‌بار دولت بایدن تا چه اندازه در مسیر ساخت سلاح هسته ای مایل است ایران را رها کند؟ امروز این یک سوال فرضی است، اما اگر ایران ادامه دهد به زودی مقامات آمریکایی را شبانه بیدار خواهد کرد. به گفته من، بایدن پنجمین رئیس جمهور متوالی آمریکا است که می گوید ایران هرگز اجازه ساخت سلاح هسته ای را نخواهد داشت. مگر اینکه ایران تغییر مسیر دهد.
