شرایط کار و معیشت کارگران ایران در سال ۱۳۹۹ شمسی نسبت به سالهای گذشته باز هم وخیم تر شد. دستمزده های معوقه طولانی مدت یعنی بدهی کافرمایان به کارگران اکنون به یک امر طبیعی نه فقط در بخش خصوصی بلکه در مراکز کار دولتی نیز تبدیل شده است. بنا به اظهار نظرهای رسمی و دولتی ۹۵ درصد کارگران ایران شامل قراردادهای موقت بوده و امنیت شغلی در ایران امروز معنایی ندارد. نتیجه خصوصی سازی های سالهای اخیر گسترش دستمزدهای معوقه، افزایش بیکاری و تعطیلی بیشتر مراکز تولیدی بوده است. ارزش ریال همچنان سقوط کرده و دستمزهای واقعی کارگران چندین برابر کاهش پیدا کرده است. افزایش فزاینده ویروس کرونا و مرگ و میر بسیار بالای ناشی از آن و سیاست بسیار غیرمسئولانه و غیر انسانی مقامات جمهوری اسلامی در چگونگی استفاده از واکسن ضد کرونا شرایط رندگی کارگران و زحمتکشان در ایران را بسیار مخاطره آمیزتر کرده است.
با این وجود اما کارگران ایران تسلیم این شرایط نشده و اعتراض، تجمع، راهیمایی، تحصن و اعتصاب به امری روزمره در ایران تبدیل شده است. کارگران، معلمان، پرستاران، بازنشتگان، زنان، روزنامه نگاران، نویسندگان و اقشار مختلف مردم به اشکال گوناگون به این شرایط اعتراض کرده و خواهان تغییرات بنیادی در شرایط کار و زندگی می باشند.
اما پاسخ جمهوری اسلامی به این اعتراضات برحق و انسانی اخراج، تهدید، ارعاب، زندان و شکنجه بوده است. تعداد زیادی از فعالین عرصه های مختلف کارگری، اجتماعی و فرهنگی به اتهام ” توطئه جهت برهم زدن امنیت ملی” متهم شده، در بازجویی ها مورد شکنجه قرارگرفته و به زندانهای طویل المدت محکوم میشوند. مجازات های قرون وسطایی مانند شلاق نیزاغلب بکاربرده میشود. با وجود آزادی تعدادی از فعالین کارگری در ماههای اخیر از جمله جعفر عظیم زاده، تعداد زیادی از این فعالین از جمله اسماعیل عبدی دبیر کانون صنفی معلمان، نسرین ستوده وکیل، حسن سعیدی از اعضای سندیکای اتوبوسرانی، صبا کردافشاری، گلرخ ایرانی، بتول امینی ده‌یادگاری فعال حقوق زنان، بکتاش آبتین، رضا خندان (مهابادی) و کیوان باژن از اعضای کانون نویسندگان ایران و محمد رسول اف کارگردان سینما و تعداد بسیار بیشتری همچنان در زندان بسر میبرند.
اول ماه مه روز اعتراض کارگران در سراسر جهان علیه شرایط نابرابر و برای بهبود شرایط کار و زندگی است. این شرایط در ایران بسیار اسفناک و بحرانی است. تعدادی از تشکل های کارگری و اتحادیه ای، معلمان و بازنشتگان در ایران ضمن اعتراض به این شرایط و طرح مطالبات گوناگون فراخوان مشترکی را برای روز اول ماه منتشر کرده اند. در این اطلاعیه خواستهای حق داشتن تشکیلات مستقل، تجمع، اعتراض، حق اعتصاب، آزادی تمامی کارگران، معلمان، دانشجویان و همه فعالان مدنی و سیاسی، برقراری حقوق برابر برای زنان و مردان، افزایش حداقل دستمزد متناسب با تورم واقعی، لغو خصوصی سازی ها، توقف فوری کار کودکان، تامین بیمه فراگیر، در اختیار گذاشتن تمامی امکانات ایمنی و بهداشتی به کادر درمانی برای مقابله با ویروس کرونا، تامین اجتماعی و بیمه بیکاری مکفی و حق برخورداری از آزادی بیان و آزادی شده اند.
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد ضمن شادباش روز اول مه مه روز جشن و مبارزه جهانی کارگری حمایت خود از این فراخوان را اعلام داشته و از مقامات جمهوری اسلامی میخواهد که این خواستها که جزو حقوق بنیادین و برسمیت شناخته شده جهانی، از جمله مقاوله نامه های شماره ۸۷ و ۹۸ سازمان جهانی کار و همچنین کنوانسیون شماره ۳۲ حقوق بشر سازمان ملل، است را تصویب و آنها را اجرا نماید. ما به سهم خویش برای جلب حمایت بین المللی از این خواستها با استفاده از روابط خود با سندیکاهای کارگری و نهاد های بین المللی به تلاش همیشکی خود ادامه خواهیم داد.
۲۰ آوریل ۲۰۲۱
پلاتفرم سندیکاهای کارگری سوئد/ایران
